Quería botar uhna soneca veraniega á sombra dos acivros do meu pequeno xardín. Uhna bolboreta meniña, un licénido, pousouse non lonxe coas alas pechadas. Un Leptotes pyrithous, vello e xa moi gastado, din en pensar. Nen caso. Outra olladiña antes as pálpebras deixar caer e... daquela a lepi moveuse e abreuse: uhna liña clara e escaqueada en pardos que recorría o final das alas e un inusual e fermoso cor pardo encendido das escamas, asesináronme o sono. ¿ Qué licénido era aquel ? Non me sonaba a nada coñecido. Soerguinme, e ao lonxe, houbenlle facer dúas malas instantáneas. Non me deixou máis. (E sí, é verdade: cando adormezo no campo teño a cámara debaixo da tumbona).
Mirei as imaxes coa lupa da cámara e quedei pampo. Na miña vida mirara aquela bolboreta. Nen nas Guías de campo que manexo, quero dicir. Adeus, sonequiña adeus. Entrei na rede e rebusquei en Moths and buterflies e alí estaba, perfectamente retratada e cristianada: Cacyreus marshalli, o barreno minador dos xeranios. Por que iso é o que é: uhna praga, do xeranio ou pelargonium, e para máis chegada de fora, de Sudáfrica.
Cacyreus marshalli documéntase por primeira vez en España no ano 1990 na Illa de Mallorca. Suponse que introducida, como larva ou ovo, nalgunha partida de floricultura. En 1991, ver enlace, considerase xa especie aclimatada. Rapidamente se extendeu por territorio europeo e peninsular documentándose en 1996, unha fronteira de expansión que iría dende o Pais Vasco a Huelva. En 2009, confirmamos a súa presencia, en vóo, ao noroeste do Noroeste da Península Ibérica. Non son boas noticias para os xeranios.
Cacyreus marshalli, pon os ovos de un en un, dos que aos poucos días sairán os vermes que nas primeiras mudas se manteñen de follas e cortiza, ata que son o suficientemente grandes e fortes coma para furar o talo e barrenar por dentro del para se manter das partes internas do mesmo. Daí que se lle de en chamar o barreno dos xeranios. Un inimigo mortal que acaba murchando as plantas que roe. Velahí documentada a uhna nova especie invasora do noso solar. Uhna outra: e son xa miles.
O conto de nunca acabar e o de sempre nas mesmas.
Esta tarde perdín a soneca, atopei un saber e armei estas letras.
Que si a vos non vos deron o sono veraniego que a min me arroubaron, mellor empleadas van.
Agradecido, pola véla.
Estes achegos ampliaranvos, se vedes que tal, o que acó se falou. Que aproveiten.
Sobre da expansión na P.Ibérica. (Vai en catalá).
Confirmación da especie en Europa.
En ralación coa xardinería.
Ningún comentario:
Publicar un comentario