XARDÍN ABERTO A TODOS; PECHADO A MOITOS. O meu pequeno mundo non é público, é un espazo privado aberto en público. Ninguén che manda leelo; ninguén cho prohibe. AVISADO VAS.

domingo, 6 de novembro de 2011

A londra das Forcadas

Pasei a mañá do sábado de  vagar polas beiras, arestora demasiado enxoitas e baixas, do encoro de As Forcadas. Levaba a canda a cámara a espranza de poder botarlle o ollo a aguia peixeira que de vez en cando déixase ver de pescantina pola flor das súas augas.

Non levaba na cabeza mirar á londra, xa que sempre andou lonxe de máis pra as miñas posibilidades fotográficas. Así é que en canto mirei remexer as augas cun borbolleo especial, brincoume o corazón: Aí andaba a londra! Na mesma ribeira!



Agacheime como poiden pra mirar de ter unha posición azosa e discreta e encetei a tentar pillar unha imaxe da londra nos intres brevísimos en que se amosaba ao aire. Claro que unha cousa e querer e outra poder. Non tirei malos abstractos do borbolleo.


E aínda algún ca outro rexistro dun corpo extraño, húmido e esbarante que, cun aire de lama loída,  por momentos revirábase e retorcíase,  moi entretido co seu ir, vir e rebulir e  co seu aparecer e desaparecer rapidísimo. Cheguei a pensar se non sabería xa que eu andaba por alí e se entretiña en bacilarme.


Non sei cantas fotos de augas remexidas e borbollas aboiantes tirei ata dar cun rexistro da cabeciña da londra fora das augas. Non será grande foto, pro outra mellor dunha londra non tiña. Xa me ía conformando e levaba o fardel da ledicia ben cumprido. A miña primeira foto da londra. Ía sendo hora.


E para logo chegouse á beira, a repousar nas pedras...debaixo xustiño de onde eu andaba anicado! Tremei coa emoción da oportunidade e premei do botón: unha non mala foto das polas dos salgueiros desbrozados pola máquina quedou inmortalizada na tarxeta da cámara. A borrosa presencia pantasmal da londra tamén.  As torpezas do nerviosismo e a precipitación facíanme chamarme de todo menos fotógrafo. Así que a respirar a fondo, acadar templanza e buscar enfoque.


De cambiar de posición nen soñalo. En canto me sentira mover volvería as augas e... se eu te vin de ti xa non me acordo. Conformaríamonos, xa que logo, cos rastros das polas sempre que poidesemos enfocar algo á londra. Calma e sorte. Algo se habería de rexistrar.


Algo era algo. Polo menos xa lle vía os bigotes e o ollo quedaba ben á vista. Naturalmente a sombra coloreada das polas dos salgueiros tamén andaban na foto, pro a neboeriña de cor non parecía desagradable de todo. A londra non sabía de min. Despreocupada do mundo deste humano asexante, sacudíu con forza toda a súa pelexa pra enxoitala un chisco. A foto habería de sair movida, pro o encaixe da dentadura, aínda con falla de foco, parecía  ilustrar ben a súa salvaxe ferocidade. Algo era algo.
E.... ou eu me movín, ou ela escoitou o clik, clik, clik da cámara. Pro o caso é que mirou pra arriba amilagrada e xa definitivamente mosqueada. Aproveita que está queda e sigue premendo botón, Rafael... deixa a ver cando tes outra oportunidade coma esta, díxenme.

 
Procurei anicarme un algo máis, por ver o imposible de me agachar agora que xa me descubrira e tirei unha ráfaga de tres fotos aproveitando que levantaba a cabeza mirando pra min  con moita curiosidade, escaso temor e o seu aquel de fastidio.


E outras imaxes non me deixou facerlle. En rematando o sonsonete do clikear da cámara deu media volta, e coa rapidez e axilidade do inmediato desapareceu no fondo das turbas augas do encoro, mergullándose, agora sen deixar saír borbollas; e aló ao lonxe, perto da outra ribeira, logo dunha grande espera, apareceu de novo un intre e tornou presto a desaparecer nas augas ate unha mellor ocasión.

 
E alí na ribeira me quedei. Contento pola visión fermosa e prósima da londra, pro amolado por non saber tirar, en tan boa collada, mellores fotos ca estas vidradas imaxes, que logo dos pertinentes retoques e recortes, teño o atrevimento de subir a este  bló.
Do probado espíritu liberal, paciente e xeneroso dos lectores e visitantes do noroeste do Noroeste, sei que podo agardar a benevolente sanción caritativa habitual.
Mil gracias mil, por tanto.
A mandare.

6 comentarios:

  1. Olá Rafa, aquí Miguel.
    Noraboa polas fotos e polo momento vivido. Quédome coa foto da dentadura, difícil de captar e moi ilustrativa.

    Apertas.

    ResponderEliminar
  2. Boas MIguel...e tan difícil que só pode ser de casualidade...a min o que me gusta é o contraste entre a dozura da expresión da faciana e o aspecto de ferocidade de depredador que ensina cos dentes...asistín hai anos a un combate de machos debaixo da ponte de Cedeira e podo acreditarche que son dunha ferocidade salvaxe...impresionaban e daban medo.
    Obrigado, meu.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Pois a min paréceme ben meritorio, non só as fotos, que sen un megacañón deses non é sinxelo, senón tamén o estar tan cerca dela sen que se percatase. Eu sempre que as atopo é noite tanto no muelle do Barqueiro como no do vicedo, e como non, no de Ortigueira donde lle colleran o gusto a revisar as lanchas por se quedara algo de xornada pesqueira. Non me parece que sean para nada malas fotos, algúns aínda temos esta especie por retratar, así que xa me gustaría que foran miñas jeje, pois nada, parabéns polas fotos e o fermoso momento. un saúdo Rafael.
    (Toñito) o da miña conta google segue o mesmo...

    ResponderEliminar
  4. MOito obrigado, Toñito...a miña cámara é unha compacta de focal longo (35x) que ven equivalendo a un 800mm...así é que ten un "minimegacanón" que de momento dame resultados apreciabeis, se non pra facer fotografía, si pra facer fotos.

    Eu coa conta Google ando igoal e tampouco sei onde desfixen a validación.

    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  5. Pois encántanme as fotos e tamén o relato.
    O meu pai, que foi percebeiro, di que as ten visto pola Chirlateira pero a min nunca me cadrou de velas.
    A única que vin foi o ano pasado no Alfuníl, á altura do alamacén de sal, que para cando me dei conta de que estaba alí, veume ela a min tamén jajaja
    Ollou para min un anaco e liscou non se sabe para onde.
    Apertas.

    ResponderEliminar
  6. Alédame sentir que che gustou o relato. Andan pola marea tamén, naturalmente e agora son unha especie bastante común: en Ortigueira, na Punta do Muelle, déixanse ver mesmo perante o día. Non hai tanto daba gusto ver a mai coas crías nadando moi pertiño do malecó, xogando entre elas: un gustazo.

    E ben sabes que na noitiña, ou no medio da noite asegún ande a marea, gustan de andar pescando no medio e medio de Cedeira: entre pontes.

    UNha aperta.

    ResponderEliminar