XARDÍN ABERTO A TODOS; PECHADO A MOITOS. O meu pequeno mundo non é público, é un espazo privado aberto en público. Ninguén che manda leelo; ninguén cho prohibe. AVISADO VAS.

venres, 25 de maio de 2012

Salferido de escumas de sal

Salferir: esponxar, afrouxar, chapuzar. Velaí unha fermosa palabra galega que servidor debe á prosa áxil, lizgaira e aventureira do talento  literario lugués de Xosé Miranda, de quen a aprendeu, pra non esquecela máis, na lectura de Morning Star, esa fermosa historia de aventuras pontevedresas que recende ao mellor Stevenson: o pasar  de cada folla eisala unha brisa de misteiro.


Ao que tal pra encabezar o título desta entradiña que se quixera lixeira, limpa, breve, con  pouca xente e moita luz, que agoira as palabras precisas e busca entre as rochas de graíño de Corrubedo a expresión minimalista da sinxeleza dunha ollada inmóvil  precisando amodo, queda e mainamente,  a fermosura natural  dun mundo incensante nas mudanzas. 


Pouco máis poderá ser ca un pouso de tempo acodado aos cons do Anguieiro, deixando devalar a mañá ao compás harmonioso da marea, que vai e vén, que se achega e se alonxa, que fala e cala, que dorme e acorda, que se escacha e se conforma, deixando na ollada, que non folga, un rebentar de escumas e unha certeza de luces.


Alí estamos, ti, eu e todos, agardando a próxima alentía que nos levante entre felepas de salseiro da flor da auga do mar, na que aboiamos, na que apousamos, na que soñamos na infancia cos barcos veleiros de  bandeiras brancas que nos librarían dos días aqueles do tremor do afogado e nos achegarían ás praias de plata dunha terra ceibe, deitada en areas de xuventude, aló nas lonxanas illas da liberdade, alá no beizo de mar e do ceo, no hourizonte azul.
Onde escachan as fronteiras, rachan as proximidades,  o mundo ábrese ao infindo e todos arelamos seguir buscando, além do agora, o que virá, o por vir, un mundo novo, de xentes concordadas ao repouso da pedra, espranzadas na permanencia de ser en paz, ao abeiro do sol que mornece o inverno e froita a primaveira, coa ollada firme mirando aquilo que sempre queda e sempre muda: o mar.

O mar das maretadas, o das bremanzas presentes, das angurias penosas dos días, das pantasmas oligárquicas que nos roen, das couzas cobizosas do beneficio do ogro que esfuraca a pedra que nos asenta, da crácara lenta que desfai a pena na que apousamos, na que folgamos, na que somos o que somos: alentos da vontade de vivir na costá,  ceibes, entre salferidos de escuma de sal e bicos de brisa lene.

Xentes que bailan contradanzas de ledicia ao nordés entre raiolas, limpas e claras, mentres non cheguen as horas do vendabal de muiñeiras, que moerán con ventos de pasos repenicados as escraquenadas rochas da marea, loíndoias amodo, repasándoias con azoutas de agaceiros e deixándoias espidas de plumas; soias, baleiras, asexantes do temporal de coriscadas que se anuncia xa nesta saraibada de mar feita dunha chapuceira escumante e branca.

Un codesal, un volcán  de neve fría, un rebentón de brancor, o nacer dunha  alborada, os tremores dun mar vivo, a esencia dunha arrotiña, un mol chovasco de seixo,  o ser dunha alentía, ese salseiro albarizo, ese esponxar do mar no aire, ese  fervorón de borbollós, o  resplandor  da bogada, esa fala en estouridos, ese misterio do azul inmenso, chámalle mar, trasmudado nunha festiña de  brancos caraveis voadores que se recortan contra o inmenso azul, chámalle ceo,  iso é  o que ti e eu, e todos,  ollamos cada día, cada hora, cada vez que imos  ulir na marea as fronteiras do além e os recendos de nós mesmos, mariñás. 


Inmoveis no con que permanece estamos nós, as xentes amigas da arrota que rompe:  iso é o que aprendimos ese día en Anguieiro no que ti buscabas cunchas pequerrechiñas onde coubera un océano enteiro e eu retiña olladas de escuma  que  gardasen no fardel das lembranzas un salferido de sal e salseiro.

Hai días en que se atopa o que se busca, ben o sabes.


Mil gracias mil, miñas e meus, por tanta pacencia. 
A mandare.


Nota marxinal: Desculpas prego por este artificio literario con menos vontade poética que funcionalidade recreativa persoal. Deuse o caso de ter este tres cuartos de ducia de imaxes arranxadas dende hai tempo e  esquecidas por algún escuro curruncho do disco duro. Dar con elas e recrearse en argallar un texto ad-hoc pra me entreter mentres armaba algunha ca outra entrada de máis cor naturalista, foi, en min, a cousa máis natural. Obrigado.

Ningún comentario:

Publicar un comentario