A petición de quen comigo estaba aquel día, aí van quince imaxes de dúas series, escaqueadas, dunha londra almorzando anguías nas augas calmas do Lago de Lanzós.
Escusas por meter unha teima case persoal nun descorrer do noroeste do Nororeste, pero quen comigo estaba, logo de ver o recorte que anda por aí ao lado, non daba creto a que as fotos fosen tan malas como eu lle decía. Agora verá que son aínda peores.
Realmente son a crónica dun fracaso.
Pasa moito, pásame moito.
Éche o que hai.
Éche o que hai.
Finito o invento.
Supoñédeme alivado de non ter ás canillas das neuronas adoecidas de relear coa confección da miña prosa ortopédica. Acertaredes.
A vosoutros presíntovos alixeirados de mente e aboiando no repouso mol da flor dunhas augas mainas. Né verdá?
Biquiños a feixes.
A mandare.
Nota marxinal. Efectivamente miña querida, fixen un lotazo de fotos pra fartar unha tarxeta lambona e estas son só unhas poucas moi poucas, pero pra amosar o nivel de fracaso son suficientemente elocuentes. Non me pidas sufrir máis. Gratia plena.
PAZ E PALABRAS
Ben, Rafa, igual non é tanto fracaso. Outros quixéramos ter o éxito que ti tiveches...
ResponderEliminarMeu amigo...é que a tiven moi ao lado, moito de dios...e logo ao ver as fotos non cumplían as expectativas imaxinadas. Había pouca luz, é certo, epro non é disculpa. Por unha vez seríame mellor ter aumentado os ISO e aplicarlle velocidade, así non levarían tanta postprodución. Eu quedei descontento, por que de verdade Xabi que a tiven a dous metros!!! e totalmente confiada. En fin. Unha aperta.
Eliminar