XARDÍN ABERTO A TODOS; PECHADO A MOITOS. O meu pequeno mundo non é público, é un espazo privado aberto en público. Ninguén che manda leelo; ninguén cho prohibe. AVISADO VAS.

venres, 27 de abril de 2012

Flufenoxurón


Flufenoxurón: velaí unha horrura de  palabra baixo da que se agacha unha realidade aínda máis escura.

Flufenoxurón é o nome polo que se coñece a un producto químico  velenoso que se usa como pesticida pola industria madereira e que dada a súa  toxicidade e perigosidade pra a saúde humana está  en moratoria pola Unión Europea, en base aos estudos e recomendaciós da Axencia Europea de Seguridade Alimentaria.(Directiva 91 / 414 / CEE e RD 255 / 2003)...¡¡ e vai ser prohibido definitivamente o 1 de agosto deste ano!! según ordena o Diario Oficial da Unión Europea en decisión do día 2 de febreiro deste ano 2012. (Texto da orde) 

Flufenoxurón é o compoñente esencial de Cascade, producto fitosanitario que se ten utilizado pra combatir ao Gonipterus scutellatus, as larvas do que mantéñense das follas do eucalito.


Flufenoxurón non é un insecticida espefícico pra combatir ao gonipterus, se non un xenérico biocida de amplo espectro que acaba con moitas outras formas de vida artrópoda.

Flufenoxurón vai ser utilizado masivamente  (calcúlase un mínimo de 50.000 litros de fLufenoxuron e auga) entre as plantaciós de eucalitos galegos, por parte da patronal da pasta de papel (ASPAPEL) e a Asociación Forestal de Galicia coa colaboración da empresa multinacional petroquímica BASF, e o asentimento da Secretaría Xeral do Medio Rural e Montes, da Xunta de Galicia, nunha campaña que está a piques de comenzar e que conta coa colaboración inmediata do Concello de Melide.

Flufenoxurón será usado mediante un método  tan pouco preciso coma diseminador da súa toxicidade tal cal son as ¡¡fumigaciós aéreas!!. ¿Onde quedan logo as campañas de loita biolóxica co himenóptero Anaphes nitens das que tanto se ten presumido e que están a usarse en Asturias e Cantabria?


Flufenoxurón asegúrase así a contaminación dos solos, dos acuíferos, de toda vida animal que ande por baixo, das fincas veciñas e, mesmo, non asegura que non contamine as persoas dos núcleos rurais prósimos. A Apicultura galega, ese sector que ten consolidado unha posición de prestixio no mercado, ve perigar certamente as súas colmeas e abellas, dado que se ten pensado fumigar boa parte do país. De rebote, as posibilidades de polinización de boa parte da agricultura galega desaparecerán. S.O.S.


O método de traballo de tan preclaros usuarios e publicistas dos pretendidos usos inocuos e bondadosos do flufenoxurón é ben sinxelo: 1) Contar coa connivencia e colaboración dun concello afín  2) Que coloca bandos informativos públicos e  envía aos propietarios de montes unha circular, suxerindo a obligatoriedade, na que se diga que "deberán pasar polo Departamento de Medio Ambiente, para informarse e dar a autorización correspondente" e apuntar as súas parcelas pra  seren fumigadas gratuitamente. 3) Fumigar. (Bando do Concello de Melide)


Así é que...

A Plataforma contra as Fumigacións nace como unha reacción consciente, sensata e democraticamente sana da cidadanía pra deter este monetariamente  interesado despropósito tóxico. (Manifesto da Plataforma)

 Na Plataforma contra as Fumigacións  vén de callar e consolidarse unha ampla representación social que poderedes ollar neste achego.

 A Plataforma contra as Fumigacións  xa ten andado con premura e acerto os primeiros pasos pra conquerir deter este sensentido natural de moi dubidosa legalidade presentando nos xuzgados de Santiago e diante da fiscalía de Medio Ambiente a correspondiente denuncia. (Texto completo da mesma)

A Plataforma contra as Fumigacións  ven de iniciar unha xeira de actividades online de recollida de firmas dende a coñecida páxina de activismo social na rede Actuable.es pra facerllas chegar a ASPADEL.  Infórmate e actúa.

 Á Plataforma contra as Fumigacións denegaselle  (¡¡toma Real democracia!!) unha manifestación este vindeiro día 29 en Melide, co burocrático e moi  pouco utilizado argumento, se non convén, de non se presentar a solicitude dentro do prazo. A pesares de todo a convocatoria segue a se manter como actos lúdicos da VII Folíada de Melide que se celebra ese mesmo día 29. O noso blo dende acó xa está alá.

A Plataforma contra as Fumigacións  solicita a colaboración de todos os cidadáns e cidadanas conscientes pra facerlles chegar informaciós sobor dos actos "informativos" que os promotores das fumigaciós teñan pensado realizar nas vosas parroquias e concellos.

A Plataforma contra as Fumigacións, finalmente, seguro que agradece calisquer empurronciño de difusión dos seus propósitos e actividades. Son, coma todos, xente sana que quere seguir sendoio. Que sexa por moitos anos e vostedes que os conten.

O mesmo agradecemento que vos amoso eu a vós, miñas e meus,  por seguirdes aínda ahí, ao outro lado da pantalla de sílice, soportando, dando soporte, a este bló. 

Sei por iso que outros menceres, máis limpos, máis claros, serán posibles.

Apertiñas.

A mandare.


Nota marxinal: Esta entrada está feita pola vía da présa, ao enteirarme casualmente na tardiña deste día venres 27 de abril dos plans duns e doutros. Non podía este blo permanecer calado diante da sospeita escura (¿para cando a transparencia  política?) de que para dar saída a un stock acumulado dun pesticida, que xa mesmo vai ser prohibido, se nos utilizase aos galegos e galegas e a nosa saúde como aliviadoiro evacuatorio das urxencias intestinas de gañancia fácil dunha transnacional. Para máis o tema aféctanos directamente as xentes e montes do noroeste do Noroeste, cerne  da República Eucaliteira, que de seguro non estaremos fóra dos plans de fumigación. Preparede a vosa posición. Se os plans  van adiante, sempre poderemos dicir que non nos están a fumigar con tóxicos pesticidas, se non regando con agradables aspersiós de olorosa auga de colonia alemana. Mundo Feliz, Richini dixit.


Achegos, para saber moito máis:
a) Plataforma contra as Fumigacións: manifesto, accións, membros, apoios, mapas de fumigacións...etc toda a información a distancia dun clic.
b) Páxina da Asociación Galega de Apicultura. A indignación xusta.
c) A páxina do Sindicato Labrego Galego. Acó.
d) Información na páxina de Verdegaia. Entrar.
e) A opinión e accións da Sociedade Galega de Historia Natural.Ir.
f) A noticia en Galiciaé. Premer
g) A noticia na Voz . Ollar
h) A noticia en Actualidade Ibérica. Premer
i) Web da Asociación Forestal de Galicia. Ver
k) Web de Aspapel. Entrar.
l) A noticia no País. Acó.
m) Por si tes interés en enviarlle un atento mensaxe a Alcaldesa de Melide.Preme

domingo, 22 de abril de 2012

Queimáronse...

...as Fragas do Eume...















































 



... ou o Eucolital do Eume?

Sen máis palabras.
A mandare.


Nota marxinal. todas os santos van tirados o mesmo día e a mesma hora. Unha hora escura e orballeira do serán do día 20, venres, do presente mes de abril pola estrada que baixa dende o lugar da  Estoxa ate a vella central da Ventureira, cerne, polo que me contaron, da grande queima de monte que debeu ser  unha verdadeira innioa, esa antiga, fermosa e descoñecida palabra galega coa  que se  nomea, ou nomeaba,  ao "incendio abrasador y desboradante en lo que hace a la bejetación"(sic) (Luís Aguirre del Río (1858): Diccionario del dialecto gallego, ed. de Carme Hermida Gulías, CSIC-IPS, 2007).

Nota marxinal menor: con esta entrada este bló celebra a vosa asombrosa fidelidade durante 150 ocasiós. Moito, moito obrigado, miñas e meus. Imos indo.

domingo, 15 de abril de 2012

Huperzia selago, ao fin.



O feito comprobado de que este blo non se renove coa lixeireza que os seus ceareiros merecen non debería levar a  pensar que un servidor o teña deitado no esquezo. Ao contrario, non hai día que non me doa non  poder anovalo con maior e mellor frecuencia. Pro o caso é que  os trafegos dos días son moitos, as obrigas das horas máis e os necesarios intres de folganza e acougo, inescusables.

Arriscando a que esta excusatio non petita, acusatio manifesta, direi que son moitas as teimas que se me van acumulando na carpeta de borradores e apuntes: mobellas, peneireiros, gaveiras e cons, flores do marzo marzal, memorias do Caurel, da Enciña da Lastra, dos Montes do  Invernadoiro e tantas, tantas  máis,  andan empurrándose as unhas ás outras, apretuxándose entre si, querendo cada unha saír á luz antes ca as outras e facendo cada unha o que pode pra gañar a miña motivación e darme a forza necesaria pra investir a tarde de calquera sábado escurecido na redacción dunha nova entrada que de continuidade a este o voso bló.

Porque deixar de andar polo monte non deixo. As Alcaias da Ribeira Chá, esa ironía marabillosa de vertixe e historia, a Devesa da Rogueira do Courel, e a súa secuencia de andares botánicos, ou os Abismos do Chao do Limo poiden repasalos amodo nos últimos tempos e en todos fixen abondosa recollida de aprendizaxes.


Precisamente no Chao do Limo, ao pé da garita, nunhas penas de serpentiniña, entre as regañas coreñas das súas anfractosidades, deu en presentarse diante dos meus ollos o bálsamo curativo dun laio vello: catro pés de Huperzia selago, (un humilde e raro taxon da pteridoflora de outa montaña, felgos ou así pra nos entender), encenderon días atrás na miña ollada, inesperadamente, a ledicia venturosa que florea na ialma ao se relevare á luz diáfana do real, cos súas cores, seu tacto, seu recendo, o que ata  daquela non era máis ca un escuro e pantasmal coñecemento libresco tantas veces degoirado.
 Unha   doce embriaguez cenestésica asolagoume o entendemento e estampou nos meus beizos un  amodo sorriso  de fresca ledicia de primaveira  que iría comigo todo o día; e que de cando en vez volve a visitarme. A Huperzia selago, por fin, me falou.


Huperzia selago, é unha das dúas únicas representantes das Lycopoidae que se atopan presentes na Galizia. Planta típica da outa montaña, ten presenza continuada todo ao longo da rexión cantábrica e pirenaica, ben que con localidades moi espaleadas e de poucos  individuos. A colonia do regato Buitrera na provincia de Segovia, a 1400m de outitude, considérase unha extraordinaria rareza do Sistema Central e representa o límite sur da especie dentro da Península Ibérica.


Na Galizia aparece de preferencia na Serra dos Ancares e na Serra da Capelada, e en ambos os dous territorios con individuos escasos. Ofrecéronse asimesmo dúas citas en lugares diferentes: unha no Monte Galdo en Viveiro polo Padre Merino, e outra no Monte Caxado, no Concello de As Pontes, polo malogrado Xabier Soñora a quen sempre deberemos agradecer as moitas citas, descriciós e descubrementos que da botánica do noroeste do Noroeste fixo na súa desgrazadamente curta vida, ben que moi prolífica.


Pode que non sexa ocioso lembrar que tamén Huperzia selago, ten na Serra da Capelada as poboaciós a máis baixa cota de toda a súa área de distribución. Concretamente estes exemplares que iluminan e refrescan estas prosas apareceron algo abaixo da cima do Limo, aproximadamente a 550 m. Velaquí outra especie de outa montaña que ten na nosa serra o seu fogar máis mariñeiro.

 
Taxon que ten unha ampla distribución mundial, aínda que sempre rareado, que inclúe zonas temperadas e frías do Hemisferio Norte e da Macaronesia, e tamén Australia, Tasmania e Nova Zelanda, está considerado case en todas partes planta rara, que entra frecuentemente na categoría de en perigo ou vulnerable dada a escasez de especímenes e a distancia das  colonias entre si.


A abundancia en alcaloides da huperzia convirteia nunha especie fortemente tóxica, que nos provocaría mareos, esvaíos, gómitos, esfurriña e fala farfulleira, se tivésemos a ocorrencia de andar pacendo nela. Como nen ela é moi abondosa, nen a amitación alimenticia das cabuxas é moi frecuente, vai ser raro vermos un intoxicado por huperzia. Agardo.


E sendo como é verdade que todo veleno, na dose adecuada, é remedio, non extrañará que  na antiga menciña tradicional china se utilizase unha planta da mesma familia, Huperzia serrata, entre o vademecum diario de apoio ás maladías do sistema nervoso o que  moveu na última década a ciencia positiva occidental a buscar e investigar nos seus principios activos.


Nos últimos anos son numerosos os artigos científicos (e abaixo dende os  achegos habituais pódese acceder a algúns deles), que se publicaron para dar conta das investigaciós arredor da Huperzina A, substancia sintetizada nas huperzias, que despertou, con repeniques de gran negocio, o interese da industria farmacolóxica occidental por sere un inhibidor potente, selectivo e de moi baixa toxicidade, da acetilcolinesterasa  o que a convirte nunha candidata prometedora pra ser un remedio eficaz da terrible enfermidade de Alzheimer e tamén  un protector frente ao gas nervoso, ese horror químico que  tanto teñen utilizado,  calada, ilegal e inmoralmente, determinados exércitos. Aí é nada.


Establecido o seu interés como substancia farmacolóxica, as liñas de investigación actuais xiran arredor da posibilidade da súa produción en grande escala. Sendo en estado natural  as huperzias  plantas escasas como xa se dixo, e sintetizando moi poucos miligramos de Huperzina A cada unha delas, e sabedores todos da elevadísima incidencia entre as lonxevas poblaciós modernas do mal de Alzheimer comprenderase que os esforzos investigadores da Industria e Universidade de numerosos países, (non sei se a galega tamén), vaia na dirección de conseguir unha producion industrial suficiente e rendible.


Investigaciós sobre as posibilidades de reprodución in-vitro; indución artificial de estímulo dunha maior produción de Huperzina A en exemplares de Phlegmariurus squarrosus, outra huperzial, ou elaboración de estratexias pra conquerir unha maior produción natural, son algunhas das prometedoras e esperanzadoras liñas de traballo que anda a seguir arestora a comunidade científica internacional. Unha espranza.

A mesma coa que hoxe quero rematar no punto esta entrada: a de sabermos que un tesouro botánico, xa que logo farmacolóxico, se agacha na nosa serra.

E unha reflexión: o coidado, a proteción, a permanencia do noso cabdal botánico, da nosa natureza en estado enxebre, non só é unha obriga moral e cultural, senón unha obriga pra coas cencias da saúde.

Que na hora aínda haxa autoridades que se dediquen a fumigar con herbicidas o patrimonio natural común (¡esas paredes do Castelo da Concepción onde se criaba Linaria aguillonenssis e Crepis novoana!) non só é unha demostración de incultura e falta de educación medioambiental, senón unha lamentable lección de pouco respeto á saúde pública e de cega iñorancia  politiqueril. Xa estamos afeitos. Ou ao mellor xa estamos fartos.

Moito obrigado quedo por andardes aínda  aí.

A mandare.



E han de quedar estes achegos:
1) A cita clásica e primeira de Soñora e Ortiz, Notas Pteridológicas de Galicia II en   Acta. Bot. Malacitana, 1988. Premer.
2) Unha cita do lembrado  Xabier Soñora en Notas pteridológicas de Galicia IV, dando conta dunha comunidade de Huperzia selago no Monte Caxado. Premer.
3) Un artigo do especialista en pteridoflora Javier Amigo, do ano 2005, "Los helechos en el noroeste ibérico y su interés para la conservación". Sabencia pura.
4) Ficha de Euzkadi.NET sobor da presencia e distribución deste taxon no País Vasco.De interese.
5) A cita de 1984 de Rico Hernández e Romero Martin en Anales Jardín Botánico Madrid da localización dunha colonia na outa cabeceira do regato Buitrera,  Cerezo de Arriba, Segovia, unha das máis meridionais de Europa. Premer.
6) Unhas fotos de huperzia en BIGA. Para ver, premer.
7) Achego a páxina de farmacoloxía  Science Direct, (está en inglés, traduce Google), onde poderedes ter acceso, previo pago de 27 dolares por cada PDF, a unha ampla biblioteca de artigos sobre a bioquímica das huperzias e os licopodios, e as súas posibilidades médicas. Eu, e a miña economía, conformámonos cos resumos e un pescudeo petisqueiro de acó por aló. Interesante.
8) Outro da mesma páxina sobre a situación actual de declive da especie  pola recoleción abusiva de huperziales na China e as propostas de solución. Acó

Nota marxinal: De entre a numerosísima camada semántica que a inventiva galega, senón o humor, soubo crear pra denominar o irse por si mor das evacuaciós de ventre líquidas e frecuentes, a saber: cagarría, cagarriola, foira, esfoira, zurricha, correntía, correnza, reira, cámara, esbarrufa, esborreca, furrica, furricaina, furruqueira, cisca, cisqueira,  andar de vareta, cirluada, calieira e sicha, un servidor elixiu a que aportou en 1885 Luis Aguirre del Río: esfurriña. Paréceme ter escollido a máis lixeira e graciosa... e a menos olorosa. Está utilizada ao falar dos efectos do  veneno da huperzia.