Ninfas nun limón

Non son fotógrafo. Fago fotos, iso si, e moito me presta. Fago fotos cun macro de 90 mm sen trípode  e sen recurrir a técnicas máis sofisticadas ca un apoio nunha galla rusticorum que eu mesmo me fixen e nunha almofadiña aínda máis rusticorum que tamén eu mesmo  fixen. Os codos e o corpo á terra é o máis frecuente dos recursos técnicos que utilizo.

A culpa é miña, naturalmente. Non é que non teña trípode, teño dous, é que non me gusta nada andar montando e desmontando a camara. Definitivamente non son fotógrafo. Non van comigo os artificios. Gusto de andar coa cámara nunha mao, a galla na outra facendo de bastón e mirando e remirando polas herbas, as flores, a casca das árbores, entre as pedras ou pola tona da terra. 

Cando os meus ollos tropezan con algunha bichería, párome pra ver quen é, que anda a facer, e xa vou pensando como lle poderei tentar facer algún rexistro que me permita documentar a súa existencia. Tomo nota da dirección da luz, do fondo que aparecerá, do seu tamaño, da distancia a que debo cliquear...etc. Digamos con pedantería que estudo a foto a facer. 

No meu pequeno mundo hai moita xente de a diario, coa que apenas si me paro a conversar. Non porque non me cadren, senon porque teño arquivos de sobra cen veces repetidos. As Araneus diamematus, por poñer algún exemplo, non sendo que se me presenten cunhas novedosas condicións de luz ou cor, alén de darlles os bos días ou as boas tardes, pouco máis me paro con elas. Os saltaretes por seren tantos -este ano pasado houbo centos- tampouco me paro moito con eles. De ser ensíferos, xa me paro un pouco máis: con esas antenas tan longas sempre resultan un desafío: e se son ninfas pequerrechas namóranme co seu sarpullido de pencas. 

Compréndese perfectamente que a bichería dun certo tamaño, digamos xigantesco, que pase ou se acerque a 1 cm non ten moitas posibilidades de pasar desapercibida e daquela teño rexistros dabondo dos máis comúns e habituais; de entre todos eles, xa dixen, os saltóns son os reis da abundancia. As Cicadella viridis pesia a ser nervosas e brincadoras de seu, tamén son tan abondosas que non teño queixa das imaxes que me deixaron facer. 

De cotío dou un brinco de ledicia cando aparece de visita ou me decato de que vive comigo algunha bichiña ou bichiño do que ata daquela non tiña noticia da súa vecindade. Outras moitas veces só me dou de conta de quen é quen cando ao ampliar as imaxes na pantalla aparece alguén que ata o daquela nunca eu mirara. E sendo o caso de moitos insectos posuir transformacións variadas, metamorfose incompleta, rexistrar algunha nova fase de transmutación de calquera deles, alén de darme unha ducha de endorfinas por aprender, quedo ledo coma cativiño con xoguete novo.

Especial gusto teño cando a xentiña que podo rexistrar e descubrir, non ten máis de 1, 2 ou 3 mm. Pra empezar ponme ben nervoso non querer perder a oportunidade de fotografala. Que de cotío acontece. Ou marcha ou non para ou non se deixa. Que ter teñen vida e criterio propio e de min non fan caso máis ca de vez en cando.

Compréndase a ledicia que tiven cando apreciei a inapreciable existencia dunha bichería diminuta na pela dun limón que penduraba dunha pola do limoeiro. Quen sería aquela cousa tan, tan, tan pequerrechica?  Podería facerlle algunha foto que me permitise saber quen era? Deixa a ver. Intentar vaise intentar.

Acomodei a galla, agarrei o limón cunha mao pra que non bailara máis da conta e púxenme a facer fotos como se non tivera outro obxectivo na vida: na cámara o macro G  90 mm 2.8. Un bó obxetivo que me leva regalado boas fotos e mellores coñecementos e observacións.

Ao ver aquela cousiña de nada aumentada na pantalla, ben vin que era unha ninfa dalgún heteróptero. Pero si xa se fai traballoso descubrir ou catalogar algunha chincha nova  das que non son amistades de cada día. máis difícil resulta poder saber quen é quen en calquera das fases de ninfa; que de seu non adoitan ter unha soa e en cada unha delas aparecen diferentes a anterior. Así que morfoloxicamente cada especie son varias formas . Deixa a ver se son quen. Paciencia, ferramenta da ciencia.

Á primeira impresión dei en pensar que debería ser unha ninfa de Rhynocoris iracundus, esa percebella de cores vermellos que non hai moito saiu en varias fotos neste mesmo blogue. As cores vermellas do punteado desta ninfa e o apreciable e curvo ferrollo que parecía dar sentido a chamarse rhyno levábanme a ese sospeitar. Ademáis este último ano os iracundus e o seu temible fuciño de ferro visitaran o meu pequeno mundo e nos cítricos parecían sentirse a gusto. Si, pero... deixa a ver.

Habitualmente cando quero recoñecer algunha especie descoñecida e aprender algo novo empezo a repasar e rebuscar as páxinas de catalogación de insectos que teño gardadas entre os marcadores do navegador. Entre elas é xa intuindo por experiencia por onde me ir achegando vou pasando fotos e imaxes ata dar co que ando buscando ou aproximarme polo menos ao xénero. Así fixen con esta ninfa e logo de mrar e remirar decidín que o máis aproximado podería ser o xénero Zelus e xa arriscándome de todo a esbarar un Zelus renardii,  unha alóctona chegada dende México.

Pero cando coma neste caso non estou seguro máis que de ter moitas dúbidas na correcta clasificación, pido papas e solicito dos amigos naturalistas de Entomoloxía de Galicia, o chat de guasap no que dou a lata que me socorran e me axuden a saber quen é quen. Non adoitan fallar. Tampouco desta volta. Pablo Sanmartín endereitoume seguro ao xénero: nada de Zelus, un Empicoris sp. E claro está tiña toda a razón. Velaí porqué esta discorrer de hoxe vai adicado a él e de rebote a todos os amigos do chat de Entomoloxía que me soportan e me levan polo camiño endereito. Ben agradecido. Prometo seguir aprendendo. 

(Miña ben querida e pouca xente, se observades atentamente a última imaxe que virá apreciaredes que esta ninfa, non era o primeiro estadío de desenvolvemento: ao seu pe aparecían as camisas de muda de dúas fases anteriores. O que hai que ver se se mira ben).

Seguir a ser bós que guapas xa sodes.

A mandare.

 PAZ  E  PALABRAS

Contra tanto lixo inerte, pura vida.

  

Doutra volta a toxicidade plástica dos refugallos comerciais que suministran aos negocios capitalistas dos grandes portos de Hamburgo, Londres, Roterdam, Le Havre...etc, ven de gomitar o seu noxo sintético fronte as costás da Galicia, ese país marxinal, apartado, esquecido, tal vez inexistente, sen poder político de seu nen concencia de si; ribeiras ás que, xa sen dolo de mintira poderemos, deberemos, chamar a Costá dos Refugallos, o verquedoiro de todas as merdentas miserias europeas. Un ano será o chapapote, outro a bolechada de plástico outro a misteriosa carga do Casón e o ano que vén... Deus saberá o que será. Pero ser, ha ser.

A miserable Unión Europea, esa maldita alianza do poder central franco alemán, ese contubernio de financieiros e logreiros negociantes con sucursais en todas as megaurbes - si, en Madrid e Barcelona tamén-  ese poder asentado en Bruxelas que nos arruinou a pesca, o agro, a gandeiría e o pequeno comercio e nos inzou, vía planificación continental, de eucolitos, parques eólicos, macro centros comerciais e substancias contaminantes, non pensou nunca que nos debe indemnizar por danos e perxuizos. Xa non polo esbandalle do tecido social e produtivo, que si debería, senón pola destrución ecolóxica permanente que o trafego incesante de mercadorías que alimenta e engorda a súa economia, ningunha delas inocua e moitas delas perigosas, provoca nas costás de Galicia un ano sí e outro tamén.

Dende o día que nacín e dende miles de anos antes, son sen remedio europeo. Pero non me sinto parte da Unión Europea, ese clube de logreiros negociantes egoístas que quixera que creésemos que el é Europa. Quen lle dera!!

E contra tanto noxo forasteiro que se expresa en idiomas incomprensibles a beleza en lingua galega da nosa vida resiliente: unha pinga de fermosura mínimal do meu pequeno mundo. 

Velaí vén hoxe, á vangarda das que virán, unha sesión de fotos cun macho de Saites barbipes, unha lindísima e pequerrechiña araña de ollos esmeraldas que vive e resiste á nosa beira sen que nosoutros saibamos dela.

Pra compensar tanto disgusto polímero que  estes días nos desacouga aí vos queda, nesta  fría e escura hora de xaneiro, o galano vivo deste gustazo efímero. 

Até acó chegou este enrabechado discorrer de hoxe, ogallá as gracias de forma e cor deste araño diminuto poideran compensar as agres voces coas que encetei este andar. Escusas, prego.

Apertiñas. miña xente, seguir a ser bos que guapas xa sodes.

A mandare.

PAZ  E  PALABRAS

Bolechos plásticos, esa merda vella de rabiosa actualidade.

Dende logo  miña ben querida e pouca xente os medios de desinformación -as redes sociais á cabeza e sendo primeiras- non deixan de amilagrarme cada día se coubera un pouco máis. De repente, da noite á mañá, todos os espazos mediáticos, inmediáticos e merdamediáticos, rebentaron xubilosos ao dar cun novo tema que lles facía medrar a audiencia: os plastipellés. Por fin podían sorpasar ao monigote de Pedro Sánchez.

Sabido é que a linguaxe das redes desinformativas, públicas, privadas ou sociais -sexan estas o que queiran ser-  afilladas das comenecias políticas, fosen estas as que fosen, está pensado pra desubicar, deslocalizar, desenfocar, confundir e engañar: pra mintir con primor e sen roibor as masas deseducadas que criou a democracia, ese artiluxio das élites pra controlar á xente: a ver se me entendes.

Nunca soubera eu, ata estas xornadas de risa apodrecida, que os pellets eran nada diferente a aserrín de madeira prensada- pregunta ti con que pegamento- pra ver de substituir os toros de madeira que os primitivos usábamos pra darnos unha pouca de caloriña en chegando as friaxes do inverno. Pra churrasco, aínda non se inventaron; ou si, e eu non me enterei.

Pero estes días ao parecer e por orden dos medios de confusión e desinformación, (públicos, privados ou sociais), os pellets agora transmudáronse nunhas pequenas particulas esféricas plásticas de cor branco ou traslucido -dalgúns milímetros de diámetro-  que ao parecer da noite pra mañá apareceron por moreas por toda a costá galega, provocando o comprensible interés de todos: da prensa, das radios, das televisións, das redes sociais e claro está dos dos partidos políticos que cheiran no aire o vicioso período electoral. De todos menos ao parecer da Xunta de Galicia que, rueda sobre mojado, van deixando que o tema arrole por si mesmo a ver si, a forza de iren arrolando, os plastipellés se enrolan entre as areas e ao paso de poucos días deixan de verse e daquela non sendo visibles, deixarán de ser noticia de interés.

A vosoutros, miña ben querida e pouca xente sei que este tema, presentado polos medios e as redes como de auténtica novidade, de rabiosa actualidade dicíase, sóavos a tema vello, recéndevos ao fenicado propiamente, por ser ben coñecido e denunciado neste o voso blogue. 

A vosa memoria non vos engaña. O 29 de decembro do ano 2008, si, si do 2008, este o voso blogue recén saído a luz pública nese mes, denunciaba e presentaba probas fotográficas da presenza de infinitas boliñas de plástico brancas e traslúdicas que estraban os areeiros da bisbarra e concretamente, na area do Baleo e Pantín. Premede pra lembrar e comprobar, facer o favor.

Aínda non tiñan nome de seu: non eran noticia mediática nin tema de interés político. E si, si, o Prestige e o -por algúns- añorado Nunca Máis eran xa historia da Historia. Pero aquelas  esferiñas plásticas non eran noticia pra ninguén, non sendo vosoutros miña pouca e ben querida xente, que naquel mes do ano 2008 no que nacía este blogue eramos case os mesmos que somos hoxe pero coa voz e a palabra máis feble. Hoxe dezaseis anos van a  voz e as palabras seguen a ser as mesmas pero  posuidas do ronco son cascado que o pasar dos anos vai deixando en herdanza de desmemorias e desenganos.

Pois boa verdade é que dende ese ano de 2008 no que dei pra miña conscencia coas esferucas plásticas,  e con preferenza nos meses de inverno, raro foi o ano no que non poidera ver as areas do noroeste do Noroeste inzadas desta varredura noxenta e claro está perigosa. Se non sabemos de que andan a morrer tantas aves mariñas, sabemos tamén que non morren por comer estas boliñas que tanto se parecen a bagas ou sementes? 

E dicir plásticas, por certo, é non dicir nada: que plástico con que composición entre os milleiros existentes? E si están nas areas...de onde sairon? Quen os perdeu ou os verteu? Quen debe ser responsable? Quen debe controlar o seu tráfico? Santiago? Madrid? Bruxelas? 

Non é nigunha novidade, lamentablemente. Esta peste leva anos aparecendo puntualmente nas nosas areas e sendo denunciado publicamente por unha ínfima minoría de naturalistas. Con caso cero. De todos, miñas donas, meus señores. De todos: de partidos, de institucións ou de redes sociais. De todos. A ver agora canto lles dura o tema. Confirmo: ate o prosimo monifate.

Apertiñas miña pouca xente. 

Seguir a ser bós que guapas xa sodes.

A mandare.

PAZ   E   PALABRAS

Despos de Data: Plastipellés, voz que usei na primeira versión, claro está era voz de urxencia que  ela mesma se recoñecía insuficiente pois asumía a forma pellets. Voz esta ao parecer de orixe inglesa, derivada do francés pelote (bola). Compre buscar voz propia. Anda a pensarse na palabra granza, voz  usada en castelá e ao parecer en portugués, pra denominar aos refugallos reciclados do plástico con forma esférica, con orixe nos refugallos do cereal, sobranceiramente arroz, e usada asimesmo pra os refugallos das minas. Asumindo que pellets, leva xa en si o siñificado de esfericidade de pelotiña da orixe francesa da voz pelote, poucas voces galegas poderían adecuarse mellor que a voz bolecha. Bolechas plásticas de merda química empreñadas. Ou se o feminino non gustase usemos bolechos, e así deixaríamos á marxe aos nosos simpáticos e xa patrimonias Os Bolechas do admirado Pepe Carreiro. Bolechos é a miña opción final. Bolechos plásticos empreñados de quimicallada. Sáibase.

Despás de Data: Efectivamente todas as imaxes deste discorrer non son de "rabiosa actualidade" senón que son documentos gráficos tomados no ano 2008 nas areas de Pantín e o Baleo. Os bolechos plásticos levan décadas aparecendo puntualmente, se no inverno máis e mellor, polos areeiros de Galicia. Velaí a verdadeira gravidade.