Noticia de sete gaivotos.

Protexéndose das furiosas coriscadas, que os tempos de norde mandaran calladas de felepas, as gaivotas chegáronse á costá para gardarse ao seu abeiro da friaxe do aire polar. A centos se pousan arestora no areal da Madalena. Maiormente gaivotas claras e escuras. Pero este día cando menos sete gaivotos (Larus marinus) andaban polo medio das outras.

Estes tres andaban rexuntadiños enfrente dos fenecidos Xardís de Pénjamo, rechamando no gaivotal pola escuridade do seu tamaño.

Esta parella andaba un pouco á esquerda das anteriores, coutando espazos.

Estoutro impoñía o seu territorio, non moi alonxado do malecó do vello secadeiro das redes. Miraba moito para min, fitándome: coma todos os gaivotos desconfía, xa de lonxe, dos humanos. Sabio.

Este andaba pola Plaia da Arealonga, repousando en mellor abrigueira na compaña dunhas claras, dalgunha papoia (L. ridibundus) e dunha chíscala.

Seguramente habería tantos máis aboiando polas arrotiñas, un pouco lonxe para os meus ollos. Seguramente habería algún noviño que a miña iñorancia non me permite diferenciar doutros noviños. Seguramente... en terra había moitas gaivotas, no mar mariñeiro ningún. Mágoa.

Agardando pola chegada das brancas de Groenlandia, que este ano aínda non se deixaron ver pro non han de faltar, imos por hoxe deixando xear. Que é o tempo.

A mandare, xente.

Eurynebria complanata: as últimas boqueadas.(II)

Déronme os Reis na mañá de Vilarrube. Fora alá para remirar o ciño que hai xa tempo mudou o moi concurrido e cada día máis atafegado Lago de Lanzós polos recunchos máis amplos e abrigosos do esteiro do Río das Mestas, pero non perdín a ocasión de repasar a liña da marea para ver se tiña a sorte de dar con algún carabello. Déronme os Reis na mañá de Vilarrube: ¡ 11 carabellos, 11 ! A cifra máis alta que nunca contara.

Unha cantidade moi estimable e un raio de espranza. Vilarrube amósase así, unha outra vez, coma un espacio natural de valor extraordinario. Que hai que recoñecer. Que hai que coñecer. Que hai que respetar.

Déixovos cos retratos deses once exemplares. Ao mellor divirtídesvos pescudando se algún deles ten o mesmo "código de barras" que algún dos outros editados na entrada anterior. Entretido niso ando eu.

Velaí van eles.

Casualmente nesta última imaxe un Talitrus saltator, arriba un pouco á esquerda, acompaña a Eurynebria complanata. Ambos repousaban debaixo da mesma madeira.

E así queda a cousa por hoxe.

Con once espranzas máis ca ontes.

Saúde e sorte.

Nota marxinal: Para encartar adecuadamente esta entrada compre entendela coma un epílogo da inmediatamente anterior, de data 27 de decembro, Eurynebria complanata (I). Digoio para os que chegueran a esta sen saber da outra. Excusádeme. Obrigado.

Despós de data: Pablo Carballo, da sección de entomoloxía do grupo naturalista Hábitat, citado no artigo, ven de observar nun amable e conocedor comentario, que as fotos 2ª e 4ª son do mesmo exemplar. Certamente ten razon e, pedindovos escusas e agradecendo a Pablo, encarecidamente, o interés con que mirou as fotos e a precisión da súa corrección, deixo o artigo, tal cual se editou, para que conste o erro, que ao mellor divirte, e entendendo amáis que con esta aclaración ao pé non hai lugar á confusión.