CRIME PERFECTO FRONTE ÁS COSTAS GALEGAS.

Neste 9 de marzo de 2023 en que se celebra por primeira vez o Día do Naturalismo Galego
(conmemorando o natalicio de Frei Martín Sarmiento )
ADEGA, FEG, G.N. Hábitat, SGO, SGHN e Verdegaia
queren denunciar a preparación dun

CRIME PERFECTO FRONTE ÁS COSTAS GALEGAS

A área mariña fronte ao noroeste da Península Ibérica é de extraordinaria importancia, a nivel europeo, atlántico e mesmo global, como corredor migratorio e zona de invernada para centos de milleiros de aves mariñas de ducias de especies. Ademais, é sobrevoada por enormes cifras de aves non mariñas en migración, frecuentemente nocturna, entre o oeste de Iberia, o norte de Europa, Groenlandia ou Canadá. Isto convirte ao mar fronte a Galicia nun dos embudes de paso de aves de maior responsabilidade conservacionista do denominado “East Atlantic Flyway”: a ruta migratoria das aves que dúas veces ao ano voan desde o oeste de África ao norte de Europa e áreas próximas.

Polo de agora, grazas en grande medida ao traballo desinteresado de naturalistas (que censan desde cabos os movementos destas aves; sobre todo desde Estaca de Bares, con datos desde hai medio século), a ciencia e a cidadanía en xeral veñen coñecendo as dimensións impresionantes do fenómeno dos movementos das aves mariñas nas augas máis próximas a terra, que mesmo comezan a acadar forma de recurso turístico.

Lamentablemente, sábese aínda moi pouco sobre a importancia que teñen as augas exteriores (máis de 14 millas da costa) tanto para aves mariñas como para non mariñas, pois até alí non chegan os/as naturalistas. Até  alí só pode chegar a investigación científica profesional, mediante persoal, barcos, tempo e orzamentos axeitados. Sen dúbida, nesas augas exteriores, hai tamén moitas aves polo que urxe coñecer onde, cando e como se presentan alí. Compre ter en conta que as aves no océano son nómades, pois a súa distribución depende de múltiples factores estacionais, meteorolóxicos, e outros, que afectan ademais de xeito diferente a cada especie. Por esa escaseza de información, só existe unha ZEPA (Zona de Especial Protección para as Aves) en augas exteriores - no “Banco de Galicia”, xusto onde se investigou a presenza de aves -, mentres que próximas a terra hai 4 ZEPAs en Galicia, aínda que son insuficientes para protexer todo o Corredor Migratorio Mariño próximo á costa.

O GRAVÍSIMO ERRO DO POEM

O recentemente aprobado Plan de Ordenación do Espazo Marítimo (POEM) plantexa como “Zonas de alto potencial para a conservación da biodiversidade” unha sucesión de áreas próximas a terra, nunha banda de anchura desigual estendida desde Cabo de Peñas até  as Rías Baixas, e unha zona illada xusto ao N de Estaca de Bares. Xa que logo, o POEM recoñece a importancia para as aves de todos os lugares nos que se fixeron investigacións. Pero, obviando de xeito inaceptable o principio de precaución, o POEM inclúe boa parte desas augas exteriores en 5 “Zonas de alto potencial para o desenvolvemento da enerxía eólica mariña”: unha delas sería a de maior tamaño de toda España e conxuntamente representan o 54% da superficie destas zonas a nivel estatal. Aínda máis, tres desas cinco zonas do POEM están xusto nun estreito corredor que quedou sen protexer entre a ZEPA que protexe o entorno de Estaca de Bares e a zona ao norte deste mesmo cabo que o propio POEM recolle como “Zona de alto potencial para a conservación da biodiversidade”.

Este erro gravísimo precisa ser revertido. En aplicación do principio de “primeiro, investigación, e despois ordenación”, o POEM debería plantexar estudos e prudencia, e non situar esas “zonas potenciais para o desenvolvemento da enerxía eólica mariña” en lugares cuxa importancia para as aves podemos certamente supoñer, á vista dos resultados das investigacións desenvolvidas tanto no Banco de Galicia (ZEPA) como nesa zona ao norte de Estaca de Bares.

O “CRIME PERFECTO”: A MORTALIDADE DE AVES EN PARQUES EÓLICOS.

Está ben documentado que o risco de colisión de aves contra as turbinas eólicas é maior nos lugares con gran número de aves migradoras que, ademais, xunto coas invernantes presentan maiores taxas de mortalidade que as aves residentes. 

Cando lle foi solicitada, a Xunta de Galicia nunca facilitou información sobre a mortalidade de aves (e morcegos) nos parques eólicos terrestres. Malia todo, sempre se pode dispoñer para isto de avaliacións independentes feitas por naturalistas ou asociacións ambientalistas. 

Pero algo así non será posible para os parques eólicos mariños. Non haberá testemuñas incómodas para as grandes corporacións enerxéticas: coa excepción dun par de ONG internacionais, ningunha asociación dispón dos medios humanos, técnicos e económicos para facer eses estudos en alta mar. Non haberá (case) cadáveres, pois serán rapidamente dispersados polas correntes mariñas: polos estudos coas mareas negras sábese que á beiramar chega apenas un 10% das aves afectadas. Os ingredientes dun crime perfecto.

Polo devandito, as asociacións asinantes esixen que, en aplicación do principio de prudencia, calquera planificación de parques eólicos mariños no sector noroccidental de Iberia conte previamente, como mínimo, cun completo estudio previo da distribución estacional das poboacións das diferentes especies de aves mariñas que utilizan esta zona, así como das aves terrestres que o atravesan nas súas migracións. Este estudo debe ser público e independente, e estenderse durante varios anos, a fin de acadar información acerca da ampla variabilidade de presenza interanual nestas augas das diferentes especies.

Ao respecto, compre salientar que, ademais de para as especies ameazadas de extinción, as vulnerables á modificación do seu hábitat, as raras pola súa escaseza ou distribución restrinxida, a Directiva de Aves establece que serán obxecto de medidas especiais en canto ao seu hábitat “as outras especies migratorias de chegada regular, tendo en conta as necesidades de protección na zona xeográfica marítima e terrestre no relativo ás súas áreas de reprodución, muda, invernada e descanso nas súas áreas de migración”.

ALGÚNS DATOS SOBRE A PRESENZA DE AVES NO MAR DE GALICIA

Importancia internacional como corredor migratorio de aves mariñas

Os datos dispoñibles a este respecto, tomados por naturalistas desde terra, son só a “punta do iceberg” deste fenómeno, que acada importancia internacional. Mesmo en ausencia de estudos sobre os movementos de aves en áreas peláxicas, ou de atlas de distribución da estacional das ducias de especies que aquí se presentan (que si teñen noutros países europeos), está sobradamente demostrada a importancia das augas fronte a Galicia neste sentido.

Así, só a distancia visible desde terra transita cada ano por Galicia, nalgúns casos en primavera e outono (na ida e a volta das súas migracións), máis do 50% da poboación mundial de mascato común (Morus bassanus) e furabuchos balear (Puffinus mauretanicus); o 9-10% da poboación mundial de furabuchos atlántico (Puffinus puffinus), de pardela cincenta atlántica (Calonectris borealis) e de palleira grande (Catharacta skua); e por riba do o 1-5% da poboación mundial de mourelo común (Melanitta nigra), carrán común (Sterna hirundo) e carrán cristado (Thalasseus sandvicensis)... E doutras especies. 

Todo isto fai do corredor migratorio de aves mariñas fronte ás costas de Galicia un dos máis importantes de Europa e do Atlántico, á altura do estreito de Gibraltar ou o Canal da Mancha. 

Migracións de aves non mariñas

Pero resulta, ademais, que varios estudos recentes salientan a existencia dun importante fluxo migratorio nocturno de aves non mariñas (terrestres e acuáticas) sobre do golfo de Biscaia. Un exemplo: só no caso das aves terrestres que migran de noite entre o norte de Iberia (Galicia – Pais Vasco) e Francia, estimouse hai pouco que suman uns 166 millóns de individuos na primavera, e 215 millóns no outono. A estas cifras habería que engadir as das aves acuáticas. E, por suposto, tamén as que (tanto terrestres como acuáticas) voan entre o noroeste ibérico e zonas como illas Británicas, Groenlandia, Canadá, Siberia, costas africanas...

Zona moi importante de invernada de aves mariñas

Malia que a invernada de aves mariñas en zonas exteriores do mar de Galicia nunca foi estudada, as consecuencias das sucesivas mareas negras que teñen asolado a costa galega revelan a súa indubidable importancia: baste lembrar que en 2002 o Prestige afectou segundo diversos estudos a entre 115.000 e 250.000 aves, moitas delas incluídas no “Libro Rojo de las Aves de España”.

RECURSOS:

East Atlantic Flyway 

http://datazone.birdlife.org/userfiles/file/sowb/flyways/4_East_Atlantic_Factsheet.pdf

ZEPAs mariñas:

https://www.miteco.gob.es/es/biodiversidad/temas/biodiversidad-marina/espacios-marinos-protegidos/red-natura-2000-ambito-marino/red-natura-2000-declaracion-lugares-ZEPA.aspx

Este blogue síntese moi honrado de poder servir, dentro do corto alcance da súa audiencia, de caixa de resoancia do comunicado conxunto que as asociacións eco-naturalistas galegas asinantes do documento antedito ofrecen á sociedade galega como proba limpa do seu compromiso irrenunciable na defensa da conservación da vida natural. 

Exaltar o nacemento do Día do Naturalismo Galego, con este grido unido e razoado de denuncia e ciencia, das asociacións eco-naturalistas irmandadas, vai converter ao día de hoxe, 9 de marzo de 2023, nunha data histórica e referencial do naturalismo galego. 

9 de marzo, natalicio de Martín Sarmiento.

Unha data de encontro, de vindicación e de principio a un novo tempo. 

A historia sempre está aberta ao futuro.

Fagámola nosa.

Nesta data enceta todo o que se vai vivir.

O Día do Naturalismo Galego nace con un berro outo e claro.

Non hai dúbidas: a criatura está viva.

Viva o naturalismo galego!!!! 

Viva frei Martiño o noso padriño!!!

PAZ  E  PALABRAS

(En riguroso directo: son moitas as iniciativas das que me están chegando información sobre a celebración do Día do Naturalismo Galego. Vede só estas:

(As primeiras letras escritas dunha futura naturalista. Emocionante. Graciñas de todo corazón, mestra.)

 (Graciñas ao Concello de Cedeira. Graciñas Álvaro). 

Agradecido Emma. Esas mestras!!!!!

Imos indo pouco a pouco; e non é pouco.

Seguen a sumarse adhesións ao Día do Naturalismo, nestas datas previas ao seu nacemento, O Centro de Estudios Ramón Piñeiro, faro de galeguidade, vén de comunicarnos que eles tamén como non podía ser menos se adhiren a considerar a data natalicia de Martín Sarmiento, como ben acaída pra ser considerada Día do Naturalismo Galego; e notablemente o conxunto das institucións que conforman o CSIC, a saber: Delegación Institucional, Instituto de Investigacións Mariñas (IIM), Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento (IEGPS), Misión Biolóxica de Galicia (MBG), Instituto de Ciencias do Patrimonio (INCIPIT), Centro Oceanográfico de Vigo (IEO Vigo) e Centro Oceanográfico de A Coruña (IEO A Coruña) o que nos enche de fonda ledicia e satisfacción como non habería de ser doutra maneira, sede benvidos!!;  e igualmente damos a benvida ao CEMMA,  coordinadora pra o estudo dos mamíferos mariños, o que nos dá unha alegría; Luisa Martínez ilustradora de libros infantís que está a mover a idea e batallar por ela; a devanceira páxina de estudo naturalista Biodiversidade. eu, por voz de Miguel Serrano, investigador botánico de primeira línea, vén de amosarnos o seu arrimo; e o de Marta Josa Lens tampouco nos falta... e a túa a de chegar cando queiras. Non hai présa: se non te adhires este ano, sempre o poderás facer o ano que vén.

La Voz de Galicia adiantouse cunha reportaxe inesperada; ao igual que Radio Voz Coruña e o seu café da mañá; o programa de divulgación científica da radio galega EfervesCIENCIA ha darnos audiencia e resonancia, ao igual ca o programa da RTVG Atmosfera que dará cabida se todo vai como debera ir á divulgación do Día do Naturalismo Galego; o diario Nós deu unha exacta reseña do acontecido na rolda de prensa ofrecida na sede do Consello da Cultura Galega; igualmente a revista dixital Galicia Ciencia difundiu a noticia e o programa Vivir Galicia da cadena Ser que pilota Luis Iglesias deunos acobillo e trato amistoso, ao igual que a cadena Cope onde falaron Cosme e Andrés por Hábitat e seguramente algún outro medio do que non teño noticia: escúsome daquela por non poder citalo e agradecelo publicamente. 

Pero sáibase que para todos cantos, publicamente ou en privado, nos medios, nas redes, nos centros de traballo, nas reunións de familia de amigos ou nas conversas de bar e terraza, apoiaron, difundiron ou comentaron o vindeiro nacemento do Día do Naturalismo Galego desexo pra eles mil mercedes e milagres xenerosos.

Non foi a menor das alegrias que estas días se me ofreceron apreciar a comunidade de unión na acción concreta que amosaron as asociacións eco-naturalistas. Nun país que por tradición e cultura social as leiriñas privadas de cada quen son unha patria parroquial irrenunciable, sentir a cohesión, todos a una, do movimento eco-naturalista a este escribidor, galego vello a quen non lle morren as espranzas, remexeuselle a encaldada onde leva toda a vida facendo no caldo, esa raíz do corpo que mantén con vida e en pé á nosa nación. 

E non só por ter a ledicia, callada de orgullo propio, de sentir como o naturalismo galego, da exemplo de confianza e valor no propio ao recoñecer coma seu padriño a un dos máis sobranceiros xenios da Galicia, ese devanceiro asombroso que foi Martín Sarmiento; máis tamén por ser quen, todos a una, de firmar un documento de denuncia, oposición, acusación e rexeitamento desa oprobiosa invasión de andarabillas eólicas, que, si nun alustre nos roubaron os horizontes, nunha chiscadela pretenden inzar os mares do noroeste do Noroeste da Galicia, cun destemido desparrame de miles e miles de aspas xiratorias, situadas con precisión quirúrxica nunha das rutas de paso de aves migratorias máis importantes de Europa.

Quen nos pediu opinión? 

Quen votou esta malfeita?

Democracia? 

Pensaio ti. 

Eu xa hai tempo que sei o que sei. 

Xa hai vinte anos que escribín, e catorce que publiquei neste mesmo blogue aquel hoxe clásico Maquiabélicas Andarabillas, que se daquela desprezaron moitos, leeron poucos e entenderon menos, pode que hoxe ao ler o pasado cos ollos do presente, comprendades  algún porqué do acedo desespero que me acompaña. Velaí aquel artigo Maquiavélicas Andarabillas por se houbera quen quixera presentir o que hoxe sinto.

(Pra recibir ao Día do Naturalismo Galego, publicarei íntegro, se todo vai como debera ir,  o documento de denuncia do conxunto das asociacións eco-naturalistas do esbandalle eólico de ceos, terras e mares da Galicia. En coherencia continuista co que deixei escrito; iso si, daquela eu estaba soliño e hoxe xa somos moitos; isto tamén:  todo foi a peor do que pensei).

Sede bós que guapas xa sodes.

PAZ  E  PALABRAS

Rolda de prensa en Compostela. Suma e segue de adhesións.

Penso poder expresar o orgullo e a satisfacción do conxunto das asociacións eco-naturalistas que no día de ontes, mércores 1 de marzo, dende a sede do Consello da Cultura Galega, tivemos a oportunidade de ofrecer en rolda de prensa a presentación en sociedade, do prósimo nacemento do Día do Naturalismo Galego. Orgullo e satisfacción que se acompañan do agradecemento á presidenta do Consello  dona Rosario Álvarez e o presidente da Real Academia de Ciencias de Galicia, don Juan Lema, por nos acompañar e escudar nese acto sinxelo e sinceiro e por iso fermoso por verdadeiro. 

Estaban presentes Serafín González, presidente da Sociedade Galega de Historia Natural; Ramsés Pérez representando a ADEGA; Santiago Vázquez, vicepresidente de Hábitat; Antía e  Verónica Torrijos por parte da FEG e Joao que veu representar a VERDEGAIA. Deunos a benvida a presidenta do Consello e ofreceu unhas sentidas e moi bentraídas palabras de apoio e recoñecemento;  leeu Cosme Damián o comunicado conxunto das asociacións eco-naturalistas e logo  este escribidor, e cada asociación e o presidente  da Real Academia de Ciencias, houberon de dar o seu parecer, que por breves, precisos e alumeadores fixeron  fluir o tempo coa lixeireza propia dos actos que discorren sen pretensións, a favor da liña da verdade espida de adobíos innecesarios. Deu gusto; abofe que si. Un acto ben  natural, como era debido. 

Estaban entre o público Xosé Patiño, ornitólogo de respeto, naturalista da cerna, que denunciou con claridade, contundencia e firmeza o anuncio, en fatal coincidencia de datas, da implantación do inmenso parque eólico mariño frente as costas do noroeste do Noroeste; e asemesmo estaba presente  Manolo Dios, membro da Fundación Cultura de Paz en Galicia quen non só nos falou con propiedade do vencello entre Paz e Natureza senón máis aínda foi e é o autor das fotos do acto que ilustran estas palabras. Graciñas Manuel. 

Non podo máis que agradecer a todo o mundo a súa disposta disposición pra colaborar ao fin común de facer callar e relumbrar o Día do Naturalismo Galego, na convicción firme que daquela o meritorio labor dos naturalistas e a memoria do seu padriño Martín Sarmiento, han de revivir cada 9 de marzo no corazón de Galicia e as súas xentes. Sexa.

Suman e seguen, un día con outro, as adhesións ao Día do Naturalismo Galego.

Cada día uns poucos máis.

Recibimos con moita satisfacción o comunicado persoal do presidente da Real Academia Galega, Víctor Freixanes, expresando os seus parabéns e a adhesión da Academia Galega; de Fran Saborido e Pepe Pintado presidente e vicepresidente do Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo, dependente do CSIC, non só adheríndose a concelebración do 9 de marzo senón comprometéndose a realizar os actos vindicativos e divulgativos oportunos de tal efemérede; a Fundación Cultura da Paz en Galicia, con palabras de Manolo Dios expresou a súa adherencia e igualmente dá o seu apoio a asociación científica e naturalista Drosera Morcegos de Galicia en comunicación que nos fai chegar Roberto Hermida; e con moito gusto alisto á Asociación Galega do Custodia do Territorio que tan exemplar e magnífica tarefa está a levar adiante, con sabeduría, constancia e humildade; non quixo quedar sen dar o seu apoio  -e canta ilusión me fai- a Asociación de Acordeóns de Cedeira, sementeira de arte e disciplina; igualmente Lois Pardo, axente cultural ourensán; Robustiano Labraña, mestre xubilado... e a túa, ben o sabemos, ha chegar a non tardar. Non hai presa.

Sede bos que guapas xa sodes.

(Todo pasa en Compostela. A cidade aldeá de pedra graíña, esa vila que  quixeron desbaratar con horror entre extrañas paredes de vidro verde que ves aparecer de repente mentres camiñas entre as vidas perdidas na xuventude e aló, riba dos ollos, sen pensalo, sen pedirche permiso,  erupciona unha parede de vidros verdes, inmensa, lisa, plana, esbaradiza, por onde a ollada patina inestable, atemorizada de estamparse contra as paredes de firme pedra gris compostelana, que a entrepechan e vai deslízandose sen os frenos da prudencia por esa parede de megaurbe moderna, transplantada de Xangai, Berlín, Londres,  Abu Dabhi ou París e colocada cos forceps dunha argumentación intelectual vacua, pretendendo convencerte de que está a dialogar cos edificios veciños,... e a verdade é que na noite eu sentinos relear a berros, con gridos de razón pura, simple, elemental,  daquela  razón natural, inmediata,  infantil que descubriu ao rei espido... e o que ves é o que hai... e é verdade que  aí está e ti non sabes quen eres, nen por onde andas, nen por onde vas, nen imaxinas onde andará aquela pantasmal institución asustadora de Patrimonio que che caeu no lombo por malpintar unha fiestra no teu rueiro da aldea onde vives...  e deliras e alucinas pesadelos e malsoñas vivir en Santiago de  Madristela e acordas en Compóstela Como Puedas.  E é o que hai. Megaurbanismo de arquitectos ensoberbecidos. Megaurbanismo de políticos anananizados. Megaurbanismo de cazos comunicantes). 

PAZ   E   PALABRAS