Confesións dun aracnómano

Na miña vida, por razóns que non son do caso, cheguei tarde a moitas cousas felices. Unha delas saber apreciar a poderosa beleza animal que se esconde baixo a rara fasquía intimidadora das arañas. Ao igual que coas moscas, das que vivín anoxado ata que os sírfidos me desengañaron, as arañas eran xente nas que nunca advertíra máis beleza da que se  poidera atopar no cú do demo. De adolescente, nas longas, aburridas, torturantes, demorantes e obrigadas horas de estudo forzado, a presenza dalgunha arañeira naquel soto alfunil dormitorio que non tanto tempo atrás fora a corte dos porcos, ofrecíame algún ca outro interesante entretenimento matinando nas intelixentes e invencibles armas guerreiras que debían posuir as arañas que sempre ou case, case sempre, saían victoriosas en todas cantas liortadas se metían; si chegadas na casualidade dunha mosca despistada, si provocadas polo meu aburrimento que enmallaba nas súas redes, sen caridade nen piedade, moscós grosos, nigritellos e adoecidamente zunzunantes.

Houben de ter que agardar a ter ollos con macro pra poder achegarme silandeiro ao pé dos seus rostros pra tocar coas retinas os  finos pelos das súas patiñas artelladas ou apampar cos seus chavellos afiados, enghanzúados,  ate sentirme tan pertiño da luz dos seus ollos que poiden apreciar neles un brilo mineral, si  esmeralda,  tamén granate,  acibeche ou obsidiana. Daquela, as extrañas anatomías  dun mundo prósimo e familiar, pero invisible e descoñecido,  de cores e formas insospeitadas, dunha beleza natural espida,  engaiolaron a miña desarmada sensibilidade quen rendida de fascinación pola inesperada beleza, case ao instante se sentiu docemente enganchada nunha arañeira de gustiños zoolóxicos, de deligas gratas, da que nen sabe, nen quere, nen pensa desenlorarse, encantada como está de saborear a súa recén adquirida adicción aracnomaníaca. 

Aracnómano gostoso, cada vez que distingo a unha araña,  en calquer buguío do meu pequeno mundo, ou pasando entre as herbas con coidado de non enfadar ás quisquillosas e incordiantes  formigas, abofé que por moi pequerrecha que sexa dame unha alegría. Nace a ledicia ao pensar en enfocar e poder ver nidiamente as galanuras desa existencia diminuta,  imperceptible, disimulada entre o seu pouco ser e as cores crípticas, que só miradas de moi cerca, con olladas de macro, revelan a súa variada e elegante riqueza cromática, inaccesible na distancia aos nosos ollos de xigantes relativos.

Ghipadas de cerca, as olladas e as expresións das arañas, amitan seres infantis de rostros estupefactos, coroados dunha octogonía ocular sorprendente, mais graciosa e lizgaira ca terrorífica, que en absoluto xustifica o terror nóxico que emulsionan na alma de algunha  querida xente das miñas entrañas, incapacitada pola súa sensibilidade extrema  pra simple contemplación dunha araña, nen siquera baixo a forma menos temible e perigosa: a de fotografía desenfocada.

Debo confesar unha decidida querencia polos diminutos saltícidos. Será por iso que son maioría nesta  escollida seitura de exemplos que vai indo arredor das palabras. Tampouco son estas nen moito menos todas as especies de arañas que viven comigo. Algunhas máis teño e vou rexistrando. Afortunadamente agradecen cunha xenerosa e diversa fecundidade, as posibilidades de existencia que encontran no meu pequeno mundo e un día con outro raro é que non tropece con algunha novidade.

E calen barbas e falen cartas.

Aí vai de corrido unha secuencia dalgunha das arañas que me acompañan no día a día.

(Sede compasivos con elas, non teñen a culpa do mal retratadas que están).

(Co voso permiso miña xente, quixera adicarlle esta escrita a grata vila de Ortigueira que me acolle con calma silandeira nos meus exilios; a mesma que me fixo un festival da miña talla: a que me dá soporte, voz e tarima dende hai tantos anos; a que me abreu as súas portas e  as de tantos corazóns amigos  que me confortan e acariñan con dozura, cada vez que nos vemos e nos falamos; a vila que defende con orgullo unha banda de gaitas galegas coa que nomearon á súa mellor avenida; a vila na que se prima o talento e na que, sen asomo de localismos, permitiron ca un gaiteiro cedeirés adolescente, tocando o wistle, abrise o seu magno festival. Ortigueiriña bonita, na miña alma vas escrita. Vai por ti. Gratia plena).

Paz e Palabras

No meu pequeno mundo (II)

Paréceme un primeiro estadío dun tettigoniidae, poidera Tettigonia viridisima.

No meu pequeno mundo non se ven mascotas. Están entreditas. Os gatos e gatas que pasan son axocados con vemencia e os cans e cadelas procuran non pasar a cancela. Saben ben o que deben saber. Durante anos, un gatiño de ollos pechos rescatado polo meu fillo dun contedor da varredura, convivíu comigo na casa e, francamente, tiñamos unha relación paranormal. Por veces crin imaxinar que Cris, así lle chamaron, era unha reencarnación de Einstein de tanto como cheguei a admirar a súa intelixente comenencia. 

Unha Misumena vatia moi pequerrecha. 

Tívenlle moito aprezo a este gato. Non sei como podía saber que algúns días a vida me doía máis e daquela, achegábase a min, poñíame olliños churrusqueiros, adiantábame o fuciño, restregábaio co meu e enguruñábase no meu colo amorosamente, ofrecéndome a calor e o consolo que os días me negaban. 

Moi difíciles pra min identificar aos diplododos. Neste caso eu votaría por Tachypodoiulus niger, un membro moi honroso da familia julidae. Pero vai ti a saber.

Foi un grande, grandísimo, cazador de teupas. Era quen de agardalas pousadamente durante horas ao pé dos cabedelos e no intre exacto daba un brinco no aire, metía o brazo no pilonciño de terra, facía un xiro súpeto e levantaba unha malpocada teupa que lanzada ao aire, non chegaba viva ao chan. Era tal a súa habelencia que alonxou do rueiro, durante anos a paisaxe recoñecible dos cabedelos das teupas. Tanta era a súa paixón que dunha volta descolgouselle a xoga do ombro e o malpocado, dorido, tristeirón e coxeando, pasou cerca dun mes adoecido e deprimido. Meus veciños, que teñen campo grande de céspede e levaban anos guerreando sen trunfo coas furaterras, quer con trebellos, quer con quimicalladas ou  trampeos, saudaron a presenza redentora do gato coma a dun anxo protector e xusticieiro. Mesmo me falaron de alugalo pra ir exterminar teupas aos céspedes dos chalecitos dalgún ca outro ricachoncete. Danche máis de cen euros se lle lo prestas. Nen caso, claro está.

En habendo ao lado un campo natural, ata o antepeito dunha ventá pode acobillar unha Lytta vesicatoria, ese antigo e perigoso antecedente do tadalafito.

Certa mañá clara e limpa dun vrao que non preciso andaba eu deitado na herba regozándome nos aires  da mañá co balbordo rebuliciero de varias ducias de gorrións que debían celebrar entre as polas reverdecidas do cinamomo algún tipo de xuntanza social ou veciñal, moi animada e falangueira. Non era o balbordo agresivo e violento das habituais persecucións e releas ás que os pardais parecen tan afeccionados, se machos máis. Non. Era un coro de chíos ledos, moitos deles infantís, unha farrada de voces e cantos encantados de coñecerse, unha festa sonora nas mañanciñas de azul. Unha ledicia. 

Entendo que pode ser unha especie da familia Pisauridae, poidera Pisaura mirabilis. Agradeceríanse suxerencias

De repente, coma se un alento superior os aniquilase a todos, un silenzo inmediato, inmisericorde, callado dun medo cruel, invadíu o meu pequeno mundo. Sobrecolleume, abofé. Erguinme querendo saber. Achegueime á sombra do cinamomo e dalí, furtivamente, apegando o ventre ás herbas, estirando o pescozo e andando axado, saíu Cris cun noviño de gorrión apresado entre os dentes. Apurou culpablemente o paso ao verme e encriptándose fácil entre o verdor escuro  das dalias, el que era un gato negro e  cinabrio, desapareceu ao instante como se se diloíra entre as follas e  as sombras das lindes do meu pequeno mundo.

Tan difíciles de discernir coma fermosas de mirar, velaí elas, as brilantes e coridas sírfidas? de vidro e metal.

Asegún se adentra o vrao, agora é agosto, os saltóns, pasapontes e carricantas xa andan medrados e choutan con resorte e sen precisión entre as herbas, espantados dos meus pasos, de seu prudentes. Estes besbelliños brincadeiros son un verdadeiro lecer pra os meus ollos, pois día a diá van sendo máis grandiños e  máis faciliños de ver. Agora que na casa xa non hai gato, dispoñen dunha oportunidade pra medrar e deixarse estar, criar e multiplicarse. Cris, o gato da casa, era un lambón afeccionado a degustar saltonciños, marisco verde propiamente, aos que non lles daba nengunha oportunidade de sobrevivencia. 

Da pequenísima araniña pouco podo dicir: que era moi medosiña. A gramínea na que se esconde e se soporta, é moi coñecida: o famoso xoio,  Lolium perenne (L.), tamén chamado co inglesismo raigrás e en castelán vello e xa esmorecido: cizaña. Martín Sarmiento, recolleu  no folklore infantil da Pontevedra do XVII o xogo : "Manda o Rei que xoeiren, que peneiren, que amasen, que se abrazen". Xoio, xoeira, xoeirar. Voces de Galicia.

Cazador experimentado disfrutaba chapando e papando saltóns en dous gharapaldos e sendo o caso que pasaba o día entre as herbas, non  deixaba vivo nengún saltarico, esas saborosas quisquillas de terra. Agora que xa hai anos que Cris non está, os saltaretes prosperaron en número e diversidade: hai ambute realmente entre as longas follas das moitas gramíneas do tarreo. Sempre sentira da gran mortandade que os gatos domésticos causan na poboación de paxariños silvestres, (cincuenta millóns anuais de víctimas en estimacións só pra Gran Bretaña) pero nunca escoitara, e non penso que se cuantificara xamais, o destrago que poden provocar os gatos entre as poboacións de artrópodos. Se tivese que avaliar pola experiencia do meu pequeno mundo, diría que multiplica por cen o número de paxariños. E ao mellor quedo por baixo.

Minúsculo coleópero cultísimo repasando as letras de Así naceu unha lingua do portugués Fernando Venâncio, libro de lectura recomendable pra espíritus orgullosos de ser galegos. Eu vou apoñer por un Oocrotus unicolor, un dos máis pequenos representantes da familia Tenebrionidae. 

Primeirísmo plano dunha Cantharis fusca, habitante agradecido do meu pequeno mundo.

Hoxendía as únicas mascotas que conviven comigo son osos, cans, un coello, un gato e ata un dromedario. Todos eles peluches recubertos de  amorosa felpa sintética. Gústame este zoo de bonecos infantís que un día guarniron as fantasías dos meus fillos e hoxe aledan as miñas olladas, que viaxan dacabalo da memoria ate os días idos e inocentes da infancia. Rebuliceiros, un día andan subidos nos acibros, outros debaixo das follas da parra, da que nada dixen, e moitos outros entre a ramallada dunha inmensa hortensia que formando cupla por riba dunha mesa de graíño, nun día moa dalgún muiño, simula ser  unha humilde capeliña do monte, unha irixoa con santos de peluche, unha inocente idolatría colorista, leda e grata,  un recantiño do meu pequeno mundo onde cada día ofrezo unha salmodia agradecida á vida que me deixa entrar con saúde nas horas da senectude permitíndome ollar tantos anos atrás xa vividos; dalgúns dos que, converso nostálxico con esas testemuñas mudas, eses santos bonequiños de felpa sintética aos que  reverencio e adoro sen roibor por ter sido arcas das ilusiós dos meus fillos.

Unha mosquiña da froita repousa nunha casula de Oxalis corniculata;
 calquera día, calquera tarde. Os fondos son naturais: son froitas que ofrendo.

 Vai quedando por hoxe a cousa acó.

 Asimismo é.

 Apertiñas miña xente. Ser bós, que guapas xa sodes.

A mandare.

 Lamium purpureum

(Este  pouco texto  é tamén parte do relato No meu pequeno mundo que leva durmindo algúns anos as sonecas perdidas da memoria dixital sen que apareza a alma desperta que o queira acordar. Saibase.)

Efectivamente tamén toda a xentiña que me acompaña nesta escrita son a miña compañía de a diario do meu pequeno mundo; ese non xardín, ese pedaciño de monte entre xardíns, que estes días, e mira que é ben pequeno, anda a ferver de vida que moito presta mirala: saltaretes, moscas, escarabellos, miriápodos, bolboretas...etc, etc, etc, e como non as por min  cada día máis estimadas e fotoxénicas arañas. Esa xente extraordinaria, divertidísima, prudente e sabia que por falta da necesaria, cada día máis necesaria, educación ambiental arrastra un sen número de aracnofóbicas enemigas irracionais. Todos somos rariños: eu aracnofílico.

PAZ E PALABRAS

Menos mascotas

 (Todos os bichiños que andarán entre letras son da miña pequena xente do meu pequeno mundo, ese non xardín, ese pequeneiro anaquiño  de monte entre xardíns, onde poido ver e aprender como é que xurde e bule a vida entre  herbas e flores montesías) 

 Unha teima que a servidor, curioso do que pasa, o ten  entretido nos últimos tempos é a observación da relación que a sociedade megaurbana actual está a manter co mundo animal. O megaurbanismo manda e ordea. Os megaurbaniños dictan modas e crenzas. A megaurbe crea e expande, imbricadas, ideoloxías e economías novas. A natureza da megaurbe é piche, cemento, sílice, petróleo... A impostada e falsaria natureza das cidades son os parques, os xardíns,  as lagoíñas, as fontes de adobío, os zoos... e os millóns de mascotas que, en menos de tres décadas, a fantástica capacidade publicitaria dos grandes negocios multinacionais, Mars Petcare (Whiskas, Royal Canin) Nestlé-Purina, Procter and Gamble, Affinity...etc, etc, etc,  conseguiu coar de contrabando nos pisicos megaurbanos de cada quen. Meros monicreques. A megaurbe das redes electrónicas refinou en eficacia o tradicional modelo de alineación, embaucamento e captación capitalista, modelando a moitedumes de megaurbaniños, (progues, perroflautas, cayetanos, hispsters e normalines, concordando), en parvifelices unidades irreflexivas de consumo e gasto: duplicadas, triplicadas e multiplicadas por cabeza de mascota comprada, regalada ou adoptada. A cobiza gañancial capitalista é a vontade que move os fíos dos monicreques. Só o dubidan os monicreques.

   A megaurbe dominante, avasaladora,  destrozadora de xeografías, viciosa do crecemento sen mesura, condenada a desmedrar pra poder sobrevivir, volveuse un termiteiro incesante de polucións antiecolóxicas. A megaurbe (creadora  de bálsamos anímicos pra as moitedumes que se abrazan a modas, crenzas e conceptos só porque nunca antes se pronunciaron) fabricou idealismos falagadores que embriagaron as megaurbaniñas coa cega alegría militante do ser deslumbrado pola luz dunha revelación: o Animalismo como ideal colectivo e o Mascotismo coma concreción real do compromiso  persoal. Sen dúbida unha das expresións sociolóxicas e ideolóxicas (con hábitos de consumista competitivo e modos de secta relixiosa) máis significativas, trascendentes e dignas de análese da sociedade capitalista das últimas  décadas. 

    

Os cidadáns megaurbanos non tiveron nen crianza nen educación natural. Coñecen o mundo exterior á megaurbe cos ollos do seu mundo interior megaurbano. Nunha megaurbe, pode ser que haiba quen crea que Bambi é un documental, tal vez basado en feitos reais. Nas megaurbes a especie humana, que por  rexistro xenético  necesita o contacto con outros animais, aceptou sen pensar, nen saber o que facía, a proposición dos logreiros negociantes de comprar, manter e coidar mascotas; enténdase: animais desnaturalizados e obxetualizados, pura materia comercial. Fidelizando así, de por vida da  mascota, a masas millonarias de clientes inxenuos, apresados pra anos no consumo da moi ampla e cara mercadoría e no uso dos luxosos servizos do mundo mascótico. España nun ano gasta máis en perruquería canina ca o presuposto anual de Cáritas.

E aproveitándose da triste verdade da soidade universal na que vivimos, convencéronnos de elevar ás mascotas, insensatamente, temerariamente -beneficiosamente pra pusvalía- á categoría de membros de pleno dereito da sagrada familia de cada quen. Obra mestra da suxestión publicitaria, sen dúbida.

 E aquilo ao que se adora, no que se cree e que é moda na megaurbe, anunciado diariamente con estrondo nos oportunos programas de TV megaurbanos, infecta, tal un hálito mental, á realidade social toda: dende Teixido a Xangai.

 O capitalismo megaurbano quere comerse o mundo. Seu plan está trazado: da Natureza fará xardín, e da Fauna fará mascota.

   Estimulada polos logreiros negociantes esta posibilidade infinita de negocio, encima da falsísima zooloxía sentimental aprendida en cen anos de debuxos animados humanizados, estercouse unha lixeira pátina gúglica de crenzas orientalistas, estimulouse o veganismo, publicitouse ad infinitum o animalismo, embaucouse ao tradicional papatonas infantil izquierdista e, ao tempo  que a frecha dos beneficios capitalistas se disparaba aos ceos, na terra quedaba impresa, arestora imposible xa de disimular, a desastrosa pisada  ecolóxica que tan desaforado, desatinado e aloucado desmedre comercial do mascotismo está ocasionando dun modo solapado, devastador e irremediable.

 A interesada Utopía animalista revelouse finalmente como a grande Distopía mascotista.

 A destemida nación de 163 millóns de cans e gatos, só de Estados Unidos -Meca do negocio- traducidos en consumo de carne, colocaríana en quinto lugar  dos estados nacionais a nivel mundial, só superada por China, o mesmo EEUU, Rusia e Brasil. Aproximadamente o mesmo impacto climático que 13,6 millóns de automóveis durante un ano. (Europa Press 2017) 

 Desastre só posible pola irreflexiva connivencia vergoñenta entre unha cidadanía cada día máis alelada e desinformada e o intelixente, e calculador, negocio mascotista carente de escrúpulos medioambientais.

  E só falamos do consumo dun úneco produto nun só país. Aporte a vosa imaxinación, ou busque en rede, que consecuencias traerá a nivel mundial, ou local, o desafalazado consumismo mascotuno: garántese flipar de balde e alucinar con arcos da vella. 

Por fin parece existir xa un movemento científico internacional disposto a deixar coas vergoñas ao aire ao mellor negocio contraambiental dos tempos modernos: o poderoso cluster animalista-mascoteiro.

    

 A unha modernísima mente megaurbanita, electrónica e esnifapiche, poderalle parecer raro, exótico, primitivo, e poidera ser ata noxento e gomitable, pero na casa da Costa onde nacín, a canda a min criábanse gatos, galiñas e as súas roladas de pitiños, coellos, porcos e durante uns días do vrao, antes das festas da Patroa, recriábamos un perico que convenientemente matado, despedazado, adubado, empotado e asado na fervencia do forno da Señora Dolores, habería de facer do mantel branco que descansaba na mesa do comedor, un campo da festa da abundancia e da ledicia, exaltada polo padal gostoso dunha carne delicada, saborosa, que por baixo da costra churruscante e docísima, recendía aínda ás herbas do campo onde eu o alindara. 

    O Tío Andrés,  meu parente, tiña un sorriso amplo e franco que se escondía entre as enrugas dun rostro nunca xamais ben afeitado. Por entre os pelos brancos, e por baixo do seu bigode,  saía aquela voz, por veces incomprensible, que ordenaba coller o chino que berraba aloucado e termar del polas orellas e o rabo. O Tío Andrés, dacabalo do porco, levantáballe o pescozo e agarrandoio por baixo do fuciño afundíalle na gorxa, con presteza e sabencia, un longo coitelo de ferro que acababa nun intre co sufrimento do animal; daquela víase saír o sangue a chorros, a chorros de sangue escura, case negra, vafarenta, que ía enchendo o caldeiro ou a tina, onde a mao de miña bisavoa, a Señora Olegaria cunha escumadeira, dáballe voltas e máis voltas  sen parar, pra que o sangue non callase.

    O Tío Andrés  -pra daquela o porco morto, calado, patas arriba na bacía, escaldado con auga fervendo- collía unha ferrada -ou dábanlla, que xa todos sabíamos- e con ela apañaba un papado do sangue do caldeiro e bebía un grolo amodo que remataba  nun suspiro de satisfacción mentres limpaba, coa manga dunhas roupas revellidas, os pelos do bigode lixugados de sangue, antes de sentenciar: "O sangue fresco é o que mellor sabe do porco". 

    E nunca escoitei a ninguén levarlle a contraria. Tampouco, verdade é, nunca souben de ninguén que a probara fresca e morniña. Era un dereito atávico do executor da vítima. Un acto ritual antigo, unha eucaristía,  unha comunión totémica, que redimía a ollos da Vida a aquel que executaba o necesario oficio sacrificial, sacerdotal, de matador. Matachín... nalgún tempo de non hai tanto, un traballo necesario, imprescindible, normal, corrente e natural. Vital. 

    Aos cativos e ás cativas non se nos privaba de asisitir, ver e aprender, nen se nos libraba dos labores propios. Alén dunha compasiva misericordia agradecida pra coa vida animal que  naceu en min coa convivencia, crianza, morte e gustación dos animais da casa, non son capaz de recoñecer a herdanza de nengunha outra pegada, nen sequera esas fáciles de profetizar pola psicoloxía de manual  de poderen sementar na miña alma  unha violencia futura que algún día podería convertirme, quen sabe, nun gorilón de discoteca ou nun descuartizador en serie. 

    

Na casa matábamos animais. Toda a miña infancia e adolescencia, na cociña da casa ou nas vigas das cortes, convivín con cadáveres de animais, colgados pra mellor se desangrar e refacérense. A mesa, onde tería que estar estudiando os textos de Bachillerato e sobre a que habitaban exclusivamente as miñas fantasías, non distaba metro e medio do  quintal de porco colgado que me ensinaba os touciños e as entrañas abertas, encarnadas, estiradas cun par de paos. Velaí O boi en canal de Rembrandt, unha imaxe doméstica e familiar. Da tradicional cultura rural europea. Os recendos do sebo do perico seguen andando na miña memoria enfrebados cos afluintes do Río Douro, os aburridos quebrados,  ou os complementos circunstanciais da análise sintáctica.

    Convivín con cadáveres e fun, co entusiasmo dun cativo, partícipe da súa morte, despedazamento e transmutación en zorza, chourizos, roxóns, pingo, lacóns, xamóns, raxo, longaniza ou costela salpresa. Fun, e son, un entusiasta comedor e degustador de cadáveres.  Sen presunción, nen vergoña. Eu falo por min, ti pensa en ti.

    Son un animal. Os animais, xa se sabe, non somos animalistas. As arañas papan mosquiñas, e o que. Algunhas moscas a outras moscas. Os cadelos, antes de seren maltratados diariamente con pienso do negocio multinacional, papaban de todo; aínda ósos. Os voutres comen as entrañas dos mortos. Os gatos non discriminan: peixes, páxaros, ratos e insectos...  se sabe ben, todo lles vale, que exquisitos si que son. Os leóns, panteras, xaguares, guepardos, tigres, linces... son viciados polo miú variado de herbívoros. Aos osos, ás gaivotas e ao xabarín válelles todo... e así, tantos outros. Sábeo calquera:  os animais non somos animalistas. 

 

    Os megaurbanitos e megaurbanitas, indo cada quen con cadela ou can encadeado, máis influenciados por vudús mediáticos ca por budismos meditados, envaecidos pola mentalidade de moda,   síntense soerguidos aos sobrados celestiais da máis moderna modernidade dende onde miran por riba dos ombros a todas as antigas existencias agrarias,  rurais e salvaxes que aínda habemos, ás habidas e ás por haber. Senten seren os Iluminados Iluminadores dos  tempos presentes, as sensibilidades elexidas pra conducir firmemente á humanidade, ladrando con alegría, pola segura senda da aniquilación do humanismo e a súa suplantación polo animalismo. A primeira victoria xa está conseguida: descanse en paz o ecoloxismo, morto de morte ladrada, aquel lindo ideal de harmonía natural afillado nas vellas cidades do século pasado. Hoxe, unha antigalla. Quo vadis mundi?

    

    Os mascotistas, inxirados polo millonario negocio multinacional acreditan que os seus animais entenden o inglés, o francés, o ruso, o chino, o castelán e aínda, rara sabiduría, o galego. Afirman que sinten, pensan, sufren e se estimulan da mesma maneira ca os humanos, e, consecuentemente terán dereito... aos Dereitos Humanos. E ao parecer a algún máis: a cagar e mexar nas rúas, verbigracia e con perdón, sen recato, vergoña ou sanción. 

    Están a esixir plaias particulares pra os seus mascotos, parques urbanos propios, zonas acotadas de diversión e ocio, e a non tardar, seguridade social pública canina, gatuna, serpentuna ou, por abreviarmos, mascotuna, que así xa entraría toda a bichería na saqueta dos seres con dereito aos Dereitos Humanos. 

    (Ás tarántulas, vermes, arañas, moscóns, mosquitos, mosquitas, avésporas, escarabellos, víboras, sapos, cobras, sacabeiras, chinchas, percebellas, carrachas, carrachóns... pacíficos habitantes  do meu pequeno mundo e que andan de visita nas fotos desta escrita... a eses tamén, digo eu, non si?). 

(Saiume un sorriso nos beizos cando, esvarándome os pensamentos, pensei que non sería de extrañar que nun futuro, menos lonxano ca estúpido, os mascoteiros pidan e esixan o dereito ao Voto Democrático Mascótico. E pois... non xeneran gasto e consumo?... non moven a economía?... non axudan a diminuir as cifras de paro?... non se ven afectados polas políticas dos políticos?... porqué non votar daquela? Os políticos  furnocráticos amasavotos estarían facendo contas. Se estas lles cadraran ben, as mascotas, non só poderían votar, senón que tamén, eu voto por iso, poderían ser elexidas ao Parlamento. Ladrarían coma calquera. O sorriso, esvarando  cos pensamentos, rebentoume nunha gargallada muda).

    Sei dun propietario de mascotos que asegura, con toda a súa intelixencia alerta, que o seu canciño entende mellor as cousas da política ca os votantes de Vox. O meu coñecido ten un  palleiro dos  de verdade, dos de toda a vida, un descastado sen clase. Outro amigo de dereitas recén incorporado ao ecoloxismo de mascota, (militancia neófita que publicita paseando por Megamadrid un carísimo galgo afgano), afirma que as mascotas, polo menos a súa, non melloran a Vox, pero sí están capacitadas, polo menos a súa, pra votar con mellor e máis fino criterio ca os votantes de Esquerra ou  de Pudimos xuntos. 

    Non digo nada. Quen son eu? Cada un sabe de si. Certo estou que non é improbable que existan animais máis listos ca os humanos. Poidera ser que esta sospeita se confirmase cada vez que un humano se esclaviza por moitos anos  aos caprichos e urxencias biolóxicas dunha besta. 

Sei de homes que nunca cambiaron un cueiro dos fillos pero que cada día recollen, con amor e primor, os excrementos dos seus canciños. Son do meu tempo e coñezoios polo nome, alcume e apelidos. 

Xa que moitos sabemos quen son, non fará falla dicir seus nomes, pero parella sen fillos houbo que chegando a mai dela a unha difícil senectude, metérona nunha boa residencia e o grande sofá da sá onde a anciá adurmiñaba sonecas foi habitado por un inmenso can peludo que a filla e o xenro adoraban.

A infección mascoteira animaloidea preanunciou hai tempo a decadencia do humanismo.

Mundo moderno de Progreso. Será así, si o queres así. A min búscame no Regreso.

 

 Confeseime un animal e non me desdigo: tanto por ser verdade, canto por poder daquela acceder aos privilexios que acadan pra os seus beneficiados as ben subsidiadas asociacións polo benestar animal. Escuso dicir que non pretendo entrar nas listas das  campañas de castración de millóns de mascotas -exótica idea do non maltrato-  que o benestarismo ramplante promove con entusiasmo e a veces cartos públicos; pero, cada vez que vexo e ulo as rúas de Cedeira, adornadas con regueiros de mexos caninos e arumadas de persistentes vafos, agora que as urxencias da próstata levan tempo de visita, vénseme á cabeza imaxinar qué azosas comenencias me esperarían se se dispensare a este animal que escribe a mesma tolerancia, e caridade, ca túa mascota. 

    Que  Disney,  me colla confesado. 

    Apertiñas totus meus.

    A mandare.

PAZ  E  PALABRAS

(Co voso permiso quixera adicarlle esta pequena escrita o meu  admirado grupo de coidadores das Píllaras da Area, as lindas pildoriñas cedeiresas. Zoólogos, biólogos, axentes medio ambientais, naturalistas, voluntarios... xente callada, curtida, que dan o seu tempo, xa que logo vida, na protección deses indefensos e delicados paxariños do areal, que están a ser torturados de medo pánico e expulsados da súa patria, por ese ruín e desmedrado exército  de cánidos domésticos, que  está a invadir, sen dereito nen lei de ningún tipo, os poucos currunchos naturais que lles ían quedando aos animais libres: eses que ao parecer non teñen dereitos. E nen que dicir ten: vai apuntando de preferencia aos propietarios incívicos de mascotas malcriadas. Aos propietarios cívicos, os meus saúdos cordiais.)

Esta lindísima arañiña e todos os outros bichiños que adornan esta escrita, e se diolo quer as que han de vir, son  criaturas que me acompañan no meu vivir diario; viven comigo no meu pequeno mundo, entre as herbas que non sego, son xente adorable e moi agradable de trato: non berran, non ladran non oubean. Hai veces que se suben por min de tan cariñosos que resultan ou pasean polos meus libros de estudo ou os cadernos de traballo; outras póusanseme na cabeza e sinto deligas e, de cotío, quédanse quietiños, e ollámonos e entendéndonos na vella lingua universal do respeto silandeiro. Poidera que houbera quen dixera que son as miñas mascotas, pero non acertaría coa palabra; propiamente son máis ben o que antes se dicía: animais de compañía; libres por máis señas.