A voz dos outros

    O meu pequeno mundo é un ser vivo, mutante de intre en intre,  diferenciándose de si de segundo en segundo, sen acougo. Onde non había, apareceron tártagos. Seis, nen máis nen menos. Como de repente, dous aguacateiros levántanse ás portas do curruncho. Un xa me pasa ao alto. Son fillos ventureiros de sementes que coa pel e outros restos biolóxicos, pelas de pataca, restos de verzas varias, as cascas dos ovos, froita botada a perder,  vou deitando baixo das altísimas roseiras -xa se montan no tellado da caseta- pra que lles aproveite de esterco, mesturado todo con restos de herbas, follas e polas que o laboreo do tarreo dá de abasto. Outra cousa de comer non lles dou.

 

    Hai moitos anos, un amigo regaloume catro ou cinco mancheas de tilandsias, esas plantas epifitas que viven do ar. Hoxe son un carro delas e vounas acomodando por un lado e outro coma vou entendendo. Debería de desfacerme delas, dinme, e eu non sei moi ben porqué. As malpocadas son moi azosas: onde as poñas parecen estar a gusto, e dan en criar anovos e no seu tempo flores de dúas clases: ás que son branco malviñas e ás que son blaugranas; blaugranas intensas, lindísimas. E pra máis son unha colmea de arañeiras que ben axudan a controlar o mosqueirío. Pero gustar non lle gustan a casi ninguén; a ninguén se me escudades a min. Que non me namoran, pero non me disgustan.

    Estes días de setembro tamén axudaron a rebaixar o mosqueirío os papamoscas que estaban de paso pra a súa invernada ao sur do Sahara. Que ledicia volver a velos. Sintes que o teu pequeno  mundo é unha célula cosmopolita do grande mundo de todos. Este ano viñeron en greada, e durante tres ou catro días fixeron estación, parada e fonda nos arredores do tarreo. Daba gusto escoitalos piar pousados nas pólas dos acibros, velos voar ao alto dos valados, asexar, zouparse a cazar e brincar pra os limoeiros veciños agachándose alí nas pólas baixas. Foron tres ou catro días de piares e voares, de trafegos mantenciais  inacabables, ora papando moscas, ora peteirando brucos. Sábense benvidos. Sábeno polo moi abondoso infeliz mosqueirío que o meu pequeno mundo lles recría.

    As augas de setembro, que  chegaron moi adiantadas a San Cosme, causaron, coma sempre, unha mataganza doente entre os pequenos residentes do meu pequeno mundo. Apareceron cadavres de mosquiñas, de arañas, de abellós, de coleópteros...etc por todas partes: na terra das macetas, encima da mesa, no banco, no chan... unha desfeita natural; un cadavre por acó outro por aló, e  aínda nas augas retidas entre as axilas das plantas, podíanse aprezar  afogados  algún habitante pequerrechiño do meu pequeno mundo. A existencia salvaxe paga coa vida  o exercicio da  liberdade natural.

    Parece que hai menos velutinas; non sei porqué, pero non hai tantas. Sei que o ano pasado e o outro atrás, en empezando as uvas a madureceren aparecía un grupiño de velutinas, esas comedetodo, a poñerse pegas de uvas tintas. A uveira, que naceu coma un milagre vexetal dunha pola que levaba meses cortada esperando ser algún día lume ou brasa, nunca dera uvas con xeito. Esta anada, dunha póla que fun deixando medrar a favor de sol, saíu un paxe de acios apretados que foron madurecendo amodo; e as uvas coa caloriña de agosto negreceron demodo. Inesperadamente non son acedas rabechas, que va, sairon doces e saborosas dándome cada tarde o gusto infantil  de ilas espenicando unha a unha: as que vou vendo que van ser máis gostosas. Ao mellor tamén é por iso polo que vexo menos velutinas: por que non lles quedan uvas doces pra dispoñer.

    

    Arañeiras de diadematus hai unhas poucas e na hora son grandes, ben feitas e relocintes se a luz se presta.  Eu déixoias estar, aínda que por veces arramplo con elas sen querer nen saber, por accidente: de darse o caso andaren entrelladas de banda a banda do meu pequeno mundo, ese tarreo estreito. No curruncho do curruncho, unha esquina baixa gardada dos nortes onde o sol cae a páxaro morto, por riba duns cactus e un aloe maltratado, agarda unha araña de cores laranxas e melocotón: por máis dun ángulo pasa inadvertida coa cor de tella das macetas do fondo.  Sen querer xa lle desfixen a arañeira un par de veces. 

    Suspendida entre as frondes dun felgo e as madeiras do valado que acortella o curruncho, vive outra diadematus: esta é escura, apardada, con penquiñas negras que a fan aínda máis discreta, simulándose daquela co taboado  que forra o chan, e coa humidade  das sombras. Un amigo do rueiro, que con brincos de corziño xentilmente vén algunha vez a visitarme, ao percatarse dela, preguntoume... esta araña,  co ollo esquerdo mirabaia ao natural, co dereito xigante na pantalla... non che pica porque é  túa amiga?. 

 

     Picar. Un verbo que parecendo simple, mesmo pobre, inocente, aínda poidera alimenticio, transporta no seu pico un abismo de poderosos venenos indefinidos, de maladías pantasmais, de espantosos dores incertos, de abóboras fofas e vexigas hinchadas, de febres ardentes, de   bioquímicas iñoradas, temibles, terribles. Unha outra santa compaña coa que nos espiritan dende  o berce creando en nosoutros o aborrecemento, a enemistade, o arredo, o noxo e o medo pánico, atávico, paranoico, ao mundo animal. Os bichos. Ese inimigo de sempre, anterior aos herexes, á masonería, ao comunismo, ao integrismo dos outros, ao nacionalismo dos outros. Picar, por iso, unha voz cuasi ideolóxica, de combate contraNatura, unha espantabichas, fóra meigas da miña casa. Unha palabra que carreta unha xustificación do biocidio, unha incitación á venganza. 

Ao inimigo,  exterminio. Primeiro mandamento da Lei do Xenocida.

    Bichería. Unha vella voz con arrolos de noxo, onde cohabitan exércitos de pollos e lendias, armadas de pulgas e pulgóns, escuadróns de abellas, abellóns, avésporas e avesporóns; batallóns de velutinas; guerrillas de moscas, mosquiños, moscóns e mosconas; compañías de cempés, milpés, dezmilpes e cenmilpés; invasións de carrachas, carrachos e carrachonas; pragas de chicharras, saltóns e carricantas; marabuntas de formigas; cuadrillas de sacabeiras, sapos e pezoñas, choivas de cobras; enfíadas de vermes, eirugas á cachón...bichos... millaradas de seres vivos diminutos, tantos inalcanzables ao ollo humán, estigmatizados de  noxentos, agresivos e aínda de homicidas; sobrevivindo de pena e de milagre, as matarrasas das súas patrias, ao desbroce inmisericorde das súas terras, ao asolagamento dos seus vals, á secación das súas lamas; á suplantación das súas árbores; ao sulfatado das súas parroquias. 

    Bichos. Víctimas da tecnoloxía biocida ultramoderna, aniquilados por segadoras, desbrozadoras, amoladoras, ultrasóns, avións fumigadores... todo un requintado equipamento, avalado por douscentos anos de desenvolvemento  tecnolóxico e químico, posto ao servizo da campaña de exterminio biocida dos últimos seres libres, os artrópodos milformes, os de corazas de cores e azas de iris, os micro seres vivos, os mesmos  que esixen o seu dereito á cidadanía da Terra, que tamén é súa, o seu planeta, e dende a súa maneira de explicar as cousas, pra quen quere escoitalos e entendelos, reclaman a fin das Políticas de Exterminio, esixen entender o seu dereito a existir e vivir ceives sendo natureza. E teñen razón. Toda a razón. O que non teñen son dereitos: abducíronllos as mascotas.

    Ao abeiro dos últimos poucos currunchos sen urbanizar e humanizar, sen axardinar, están empeñados, contra pronóstico de augures infalibles, en resistir e sobrevivir ao presente exterminio diario e permanente de diversas vidas irrepetibles, únicas. A extinción dun rexistro xenético que á evolución costoulle toda a vida construilo. Nesta Guerra Universal, cobardemente non declarada nen recoñecida,  a Humanidade Biocida non dubida en empregar modos e métodos de contrainformación e distorsión da linguaxe forxados nas elaboradas campañas de intelixencia das tagheas. Velaí os arteiros e hipócritas plans de Adecuación Medioambiental promovidos polo cínico progresismo  furnocrático gobernante: ese que chama limpar a facer un biocidio exterminador a matarrasa de animais e vexetais, destrozando as rebordelas das pistas, promovendo  un invasor paseo fluvial, un sendeirismo de pisada de bota, unha andarela de taboíñas ou... un curso de recoleccion das plantas menciñais silvestres da localidade. Por se eran poucos.

    Pura peste destructora.

    Vale todo, a única esixencia: arrasar e destrozar o maior territorio co menor coste esperando apañar o beneficio electoral buscado.

    O meu pequeno mundo, por iso, é o que é: un santuario, un refuxio, un territorio liberado onde se está orgaizando unha célula de Resistencia, un exilio  no que se reproducen  algunhas pequenas colonias deses futuros seres salvaxes, libertarios, cidadáns das fragas e das campeiras, vidas sen leis escritas, sen burocracias, sen horarios laborais, sen outra Constitución ca un código xenético primordial: os fillos da terra, do sol, da choiva... as herbas, os bichos, os teus veciños.

     Habería que coñecer aos outros, pra aprender a convivir con eles. 

    Né verdá?

    Apertiñas totus meus.

PAZ  E  PALABRAS

No meu pequeno mundo(III)

O meu pequeno mundo é unha aula  de trasgos rebuldeiros sen a súa Doloriñas acougadora, unha academia adolescente de avisións en flor, unha desorgaizada escolanía de pantasmas simpáticos, unha anárquica confraría de pequenos deusiños argalleiros, aliados a numes enredantes,  divertidísimos,  puros soplos  de vida silvestre, seres que pode que vivan tras das sombras do aire, nas lorbagas do loureiro, no covillo dos felgos, no abrigo máis escuro e choído  ou  nas rosas das roseiras.

Toda unha estadea de espíritus, pacíficos e benéficos, hospédase no noso tarreo que está chufón de ser casa de acollida  desta gratísima santa compaña de risoñas avisións que cohabitan comigo,  esta estantigua de almas en gozo a quen agradezo  ser a miña inspiración, as miñas risas, o  exemplo que me guía, a compaña dos meus días, o consello grave, a voz  prudente, a mestreza no vivir. 

Hai unha avisión, por exemplo, que ten unha voz profunda, e poética e recita fermosamente poemas perfectos, equilibrados de fondo e forma, e divírtese inventando zoonetos ou xogando ledo cun tastarabás que ao dar voltas sementa enredos, pero ela mesma outras veces é ebanista e ata por veces é xastre ou costureira, asegún lle dea. Os  merlos e merlas do meu rueiro, e de moitos outros rueiros, non faltan nunca a nengún  dos seus recitados poéticos. Unha tarde dun día dun  ano de non hai tanto, varias centos de merlos e varios miles de estorninos  estivérona escoitando, con arroubo místico, ate o intre de encendérese na noitiña o luceiro; daquela a ánima calou e as aves rebentaron a voar aplausos sen fin. Cousa nunca vista e digna de ver, abofé.

 Préstame moito unha outra ánima regordechona, boíña, moi calmada, de falar longo e mal pronunciado,  que coñece toda canta historia, asunto, conto, dato ou suceso, acontecese algunha vez ao redor do meu pequeno mundo nos últimos cinco mil millóns de anos.  Moitas veces dá moito gusto oila. Así vaste enteirando do que houbo, ou deixou de haber, ou  do que puido haber e non houbo, pero outras veces non se lle entende nada, fala de cousas vellas de máis, das que so  ela sabe do que fala. Esta espiritiña era a favorita de Cris o gato, que apampaba cos seus discursos eruditos e ao pouco  botábase a durmir nun gratísimo sono enciclopédico que lle duraba horas.

 Hai dúas almas xemeas, visionarias, que parecen ser dous freires medievais. Un é  regrosiño, de cara ancha, franca, aguda e retranqueira o outro é máis desgraxado, sorrinte, de ollada viva, precisa, e nariz adiantada. Non vai a unha sen a outra. Andan día e noite preguntando nomes de todas cantas  cousas hai ou houbera. De plantas moito, pero tamén  de caricolas, de árbores, de lamachas, de cunchas, de montes, de besbellos, de ríos, de froitas, de peixes… a poder ser, sempre de cousas sensibles; e en galego, quérenas en galego, non lles valen doutros falares. Xa ves ti que cousas. Con mimeza e agarimo, as outras avisións chámanlles... Palabriñas. 

Outro trasgo, rebuldeiro, anda a bailar muiñeiras todo o día e a todas horas -tenche un corazón moi grande- áxil coma un esquío,  vital coma un rebulir de andarabilla, ao compás dunha gaita que só el escoita, vai calcetando puntos cos pés bicando sen dano nas herbas do campo. Espiritual de Canido. Non mo vai creer nenguén pero eu vin bailar ao seu redor unha nube de engaioladas bolboretas azuliñas.

 Rolda asimesmo unha compaña de músicos, unha orquestiña de diañiños musiqueiros -algún días son cen, outros tres ou catro-  que ás veces, ao quererme lembrar dunha melodía ou canción, interprétanma ao pé do oído e daquela xa se me vén enteiriña á cabeza. Meigas da Cadencia, ese é o nome polo que corren artísticamente. No meu pequeno mundo teñen moita sona e grande número de ceareiros. 

O sábado pasado estiveron tocando entre as espadanas. Orballaba e tiveron un abarrote de caricolas. Foi un exitazo. Disque prosimamente van ir tocar a eira, baixo os farois dos  limóns e as laranxas. E seica a grande Carme de Lupe vai ir cantar rancheiras con elas! Se podedes, non as perdades. Son do melloriño. As avelaíñas xa reservaron  e as sacabeiras deron palabra de ir. Vagalumes e lucencús han ir alumear; e haberá velliñas, co seu pote no lume facendo caldo pra todos, e oín que un merlín de Barrantes vai ter preparado espadeiro fervido con zucre, canela e  rodeliñas de limón. 

No meu pequeño mundo. Nunha noite calquera destas. Concerto. Aberto a todos, pechado a moitos. 

E  igual que estes seis ou sete espíritus meigos hai  varios centos máis, contados polo baixo, espaleados polo meu pequeno mundo. Debuxan, pintan, adormecen, cantan, pasean, leen, debaten, fan fereixós, asan patacas, contan contos, dan pinchocarneiros,  xogan  o sienso, ás bolas, a facer torres de paporreta… que sei eu cantas cousas argallan!...  e gústalles especialmente, moi especialmente,  vir dictarme moi baixiño ao pé do oído estas verbas que escribo. E eu moito llelo agradezo. Andan por todas partes e por onde queren e fan o que queren e cando queren. Son, coma min e coma ti, imprevisibles. Son numes.  Son a miña santa compaña de a diario, unha familia de cariñosas avisións, unha meiguería de almas en gozo. Habelas hainas. O caso é haber con elas.

(Velaí fica a realidade diaria do meu pequeno mundo nunha  ben cativa representación da meiguería que me asiste, pois nada  dixen de tres trasgos moi longos, moi longos, moi longos. Un  toca de marabilla o contrabaixo e baila o pasodoble con moito "salero"; outro  é un virtuoso do acordeonciño e fai saborosos xeados de mentas...xeniais!. O terceiro toca a gaita con dozura e afinación perfecta, pero só toca no mes de maio, el dí que pra axudarlle a medrar ás flores, todos por iso lle chaman Maiolongo; e tampouco falei dunha ánima moi seria que  conta moi ben os contos; nen doutra, case invisible, que se confunde co tarreo e xa se deu o caso de a pisar, e aínda de me deitar riba dela; hai unha trasga, que se pasa o día cantando toda canta canción algunha voz soou na radio e  aínda nunca  repetiu nengunha, e non canta mal, pero ti, se non a queres oir, non a oes, so a oes se ti queres, chámalle cantar en silandeiro; e tamén hai unha greada de espiritiñas sabedoras, as bieiteiras, que se pasan días e noites aprendendo todo canto se poda aprender de toda canta cousa poda existir, non paran quedas, todo o día indo e vindo, estudiando e preguntando; o que máis as excita e a Astronomía do Universo Profundo. Nestes días, andan moi entretenidas en atoparlle posibilidades prácticas inmediatas ao enlazamento cuántico e a superposición de estados das partículas elementais, cara a consecución dun Organistrum Universalis que entrelace por todo o universo, nun mesmo intre, unha marabillosa melodía balsámica que calme os corazóns de iras e violencias e abra as almas á paz e á palabra). 

Miñas xoias.

(Efectivamente tamén todas as xentiñas animais e vexetais que me acompañan nesta escrita, son parte da miúda xente do meu pequeno mundo, ese non xardín entre xardíns, onde as xentes ceives teñen unha república viva na que protexerse das ansias biocidas dos humanos, ese virus, esa peste insaciable de recursos ecolóxicos. Doloriñas, claro está, existe, aínda que xa non en vida, e ben que loce a súa humanidade poderosa no Museo Provincial de Lugo, inmortalizada na obra sen par da extraordinaria, Julia Minguillón, a grandísima pintora galega de Lourenzá que, como non poderia ser doutra maneira, é aprezada por poucos, desprezada por algúns e iñorada de casi todos. Se non queredes ir ao Museo de Lugo sempre poderedes gustar a moi boa copia que, a partir dunha foto diminuta, pintou Fernando Villoslada por encargo de Don Anxo e que preside a saída do Nicolás del Río, nos anos aqueles en que xente leída, culta, e que sabía latín, dirixía con prudencia e liberalidade os destinos educativos da infancia cedeiresa).

PAZ  E  PALABRAS