Bocexos pra acordar

Estaba o malpocado aprendiz de naturalista, nostálxica e molidamente acodado a unha calisquer das cen mil varandillas coas que as repetidas autoridades municipais atafegaron a beiramar da súa, antes, fermosa vila.

Diante del, a ría íase gardando  no solpor do día e a marea  movíase amodo e sen présas. Unha gaivota branca, unha Larus hiperboreus no seu primeiro ano de vida, refoleaba o seu froixel esbrancaído cun aire, certo, de despreocupación preguiceira; portaba no seu aquel o recendo á felicidade xuvenil que regala sempre a ventura nun país exótico e lonxano. 

O aprendiz de naturalista que xamais deixaba a cámara rexistradora lonxe da mao, enmarcou no visor a faciana feliz da linda gaivota polar e un longo bocexo de folganza fosilizada saiu ao tempo da gorxa satisfeita da ave hiperboreal e do peito aburrido do malpocado aprendiz de naturalista.

A grande gaivota branca, arrolando dende as lonxanías de neve e xeo dos  fríos mares do Norde, chegara ás nosas areas no lombo das refusías ansiosas dos ventos de noroeste: eses que, cada anada, se recrían entre Islandia e Groenlandia e  veñen a azoutar as nosas praias co refolar espirante das longas cabeleiras tolas  da furia vikinga. Os mesmos aires de saraiba e escuridade que  fan saír dos beizos mariñeiros cedeireses a sinxela formalidade de respecto e tremor que séculos de pavor experimental tallaron na humilde sintaxe  de quen se sabe súbdito: Noroeste, rei de la mar. 

A linda gaivota branca sinteu a memoria fresca da longa viaxe acontecida e un novo bocexo de acomodo da ghaia, do peito ao peteiro, saíu elástico pola gorxa flexible para contaxiar ao malpocado aprendiz de naturalista, que, aburrido da vida, distraía o seu pasar oprimindo o botón da cámara en modo continuo sen máis apoio vital que o que lle poidesen ofrecer as barandillas do paseo, sobor das que se debruzara para evitar o intenso tremor emocional provocado polo feito extraordinario de poder rexistrar a secuencia continua do boquear dunha rara gaivota branca, arribada no día de ontes a ría de Cedeira e catada de inmediato polo ollo sabio, certeiro e omnipresente do mestre Ricardo Hevia.

O aprendiz de naturalista, miñaxoia, logo de tanto bocexar e ver bocexar, afectouse dunha somnolencia leve e empezou a soñar desperto, cos ollos pechados, con que el, algunha vez, volvería    escribir e mantería activo o seu  bló de naturalismo, que hai anos deitara no esquezo, e no que non desentonarían  as repetidas secuencias, case que iguais, das espantosas boqueadas daquela grande gaivota branca chegada dos Mares de Fóra, as que, parecíalle, acababa de  gravar coa súa nova cámara rexistradora, que neses intres estaba trasteando por primeira vez. Remirou as imaxes que levaba na tarxeta e un sorriso chufón e arruallado fixo feliz aos beizos, mentres ao revisar as fotos ía pensando.....bueno ho....eu ao mellor non volvo escribir no meu blo...pero levo unhas fotos colloúdas... linda entrada faría con elas... coño que non!... merquei unha cámara bárbara... la mar me coma... acerto pleno mi madriña!

E mais feliz ca unha perdiz, encantado de si mesmo, sen entender que nen tiña boa máquina nen levaba boas fotos, desbruzouse da barandilla, gardou a camara, deu media volta e iluminando co seu sorriso amplísimo o lusconfús cedeirés foise endereitando á súa sinxela morada onde o agardaba a pantalla do ordenador pra gozar amodo dunha noite de bocexos naturais, que o conducirían lentamente ate os molidos faiados dun sono de soños, onde unha inmensa gaivota polar branquísima entoldaba seu leito cun cálido e maternal sobreceo, de plumas delicadas, que protexía dos pesadelos  do tempo perdido ás ilusiós que unha vez soñara  de neno.  

Dúrmete meu home... díxolle a infinita gaivota branca acercando seu peteiro con arumes de xebras a faciana do neno que en soños se soñaba, non teñas ansia... durme... eu escribirei por ti... repousa... soña... voa... e, de coma de quen, unha fragancia de mar rozoulle a meixela e soñou que o bicaban as azas dun  anxo.

Durmeu toda a noite coma un bendito na paz do paxaro. 

O aprendiz de naturalista acordou na mañanciña. Durante longos segundos bocexou con boca de cova. O cláxon do coche do pan espaleu o recendo a forno e pan fresco pola súa rúa adiante. Na mesiña do pé da cama, a luz da pantalla do ordenador acusaba que se durmira con el encendido. Entre o tropezar das burbullas do protector entrevíu a portada do seu bló. 

Non podía ser... non daba creto a seus ollos... non... non podía ser... había unha nova entrada escrita, editada e publicada!!!.

Bocexos pra acordar... así, alguén, a titulara.

Lembrou o serán, a noite e os soños. Lembrou o bico de anxo e volveu sentir o arume de xebras. Extrañando, mirou ao seu redor, indeciso, dubidoso... temeroso. Os ollos, que movían amodo a ollada, quedaron presos ao ver; ao ver na mesiña de noite, ao pé da lámpada, encima dos libros,  unhas plumas brancas que nunca alí pousara ninguén. 

Daquela volvéronlle á cabeza,  as palabras silandeiras da gaivota soñada... durme... eu escribirei por ti... repousa... soña... voa...  

Acordou de vez; e, desperto, cos ollos esclarecidos pola lucencia dunha ánima alada, naquela mañá de novembro, seguíu soñando andares ao noroeste do Noroeste.

Bos días.

Obrigado sempre con vós, miñas e meus... que os soños máis doces vos amansen as noites.

A mandare.

Notas marxinais: 

Debo escusarme ante os posibles lectores, non tanto por esquecerme do bló, que si, canto por regresar de novo con el, coas súas fotos con pouco foco, a súa prosa ortopédica e os seus temas de interés dubidoso e minoritario e pra máis, ousando reinterpretar o tema da flor de Coleridge que tantos recendos marabillosos deixou na historia da literatura.Temo que estes dous anos pouco serviron pra mellorarme. Con non ire a peor, utopía de utopias, xa me iría conformando. Obrigado.

Ghaia, que aparece no texto, é palabra que en Cedeira usamos ou usábamos pra desinar  un estado xeral de nulo interés polo traballo, o esforzo ou calquera tipo de acción; pra expresarmos  non termos ganas de facer cousa algunha non sendo deitarnos ao sol a lagartear demoradamente cantas horas fosen precisas. Pronunciado sempre coa gheada, con ela se transcribe neste texto. Non se recolle no Dicionario de Dicionarios, velaí o porqué desta explicación; ao mellor innecesaria.

A paz do páxaro é tamén expresión coloquial habitual das xentes da miña vila pra decirmos que andamos en exacto equilibrio coas circunstancias. Empatados, vaia. Quedábamos especialmente na paz do páxaro cando logo de andar xogando toda unha tarde ás bolas, volvíamos pra casa portando no peto a mesma cantidade de bolas ou de ruiques, outra verba que tal, coas que sairamos a xogar as rúas.

Un ruique era unha pequena esfera de barro, ao mellor non moi ben cocido, o valor do que era exactamente a metade dunha bola, esfera de barro de maior radio. As canicas de cristal non as miráramos nunca. Simplemente xogábamos ás bolas, endexamáis as canicas, fina castrapada ferrolán que nos foi chegando por  astanos ou bazanes.

Efectivamente o Larus hiperboreus que protagoniza esta entrada non é un visitante destes días. As imaxes foron tomadas  mediando o febreiro do inverno pasado. Sei que me escusaredes. Obrigado.