No meu pequeno mundo criouse un pequeno curruncho de Ajuga reptans, en galego vello solda consolda, que, se se ollaba dende a súa altura, amitaba un fermoso bosque exótico de arboriñas de flores azuis, por veces lenemente sonrousadas e nazarenas, un mato comprido que alá polo mes de abril consolou á miña ollada do triste desacougo invernal de vivir sen as alegrías dunha flor.
Dicir que no meu tarreiño criouse, é verdade e é mintira. É verdade que se criou, pero non sería intelixente pensar que se criou el soliño sen que a miña intención non lle botase unha mao dende un par de anos atrás polo menos.
Un día incerto de hai dous ou tres anos avistei que un pequeno talo de solda consolda erguíase apurado e solitario entremedias das follas das espadanas e no medio dalgúns Ranunculus repens, a herba belida, competindo con algunhas ca outras herbas das que o meu pequeno mundo é farturento: Arum maculatum, por exemplo, a quen por estas terras arredadas, de lingüistas tamén, chamamos herba xiganta.
Aquel pequeno talo, que parecía irse afogar entre tanta competencia, deu en sobrancear un algo por riba da tona da terra e eu dei na idea de mirar se botándolle unha mao, quer dicirse si librando o seu redor doutras herbas de poder inzador, un supoñer o Geranium robertianum, a herba de San Roberto, da que o meu tarreo é farturento podería ter algunha posibilidade de medrar e estender os seus talos reptadores pola tona do tarreo do meu pequeno mundo.
Vaia se aproveitou a collada!! Nestes dous últimos anos, facendo boa a súa condición de reptans, estendeu os seus talos verde vizosos, ocupou un pequeno espazo por debaixo do acibro onde se fixo a herba dominante e ao chegar o mes de abril os talos floríferos da solda consolda con confianza e sen medo medraron fermosos e déronlle o meu pequeno mundo cor, beleza e mantenza.
Da cor e da súa beleza aproveitámonos as olladas humanas. Co néctar de ledicia das súas flores os lindos abellonciños fungadores fixeron festa diaria si ao sol si a sombra.
