Os seres diminutos...

...que conformamos o comando de resistencia pacífica do Movimento Vitalista das Terras do Mundo, de frente e por dereito, sen taparse, dando o peito e coa verdade por diante, comunicamos 

Nada máis antiecolóxico. 

Nada tan devastador. 

Nada máis contaminante.

Nada tan envenenador.

Nada máis aniquilador. 

Nada máis destrutivo da viva diversidade. 

Nada tan asolador, arrasador e afogante. 

Nada máis horroroso, insensible, egoista e mortífero. 

Nada tan empobrecedor, triturador e humillante, 

 

Nada máis mortífero, fatal, funesto e letal. 

Nada tan absurdo, insensato, irracional e disparatado. 

Nada máis triste, doloroso, agre e amargo. 

Nada tan necio, sandio e estúpido 

Nada máis aflictivo, luctuoso e amargo. 

Nada tan  nocivo, hostil, perverso e asasino. 

Nada máis odioso, repulsivo e execrable.

Nada tan noxento 

 

como as guerras que armades os humanos.

Dende o intre non tan lonxano en que  os humanos vos apoderástedes do mundo é afirmástedes que era o voso mundo, coa soberbia abominable dun ser superior, coa cobiza dun ser mísero, non deixástedes, non deixades, non deixaredes, de matarvos, asasinarvos, arrasarvos e destruir a todo e a todos, a todas e a todo. Ás infancias inocentes, aos anciáns desvalidados, aos enfermos impedidos, aos prados das flores, os ríos das troitas, os montes das bestas, os fraguíos do loberno, as campeiras das lavercas, as árboredas dos rechouchíos, os prados das grileiras, a terra das miñocas, e a todas as vidas dos vivos . 

E facédelo sen caridade nin vergoña, coa desfachatez dos macarras ensoberbecidos. 

Sen pena do sufrir que provocades, burla burlando, decides que sodes cimeira da creación, especie insuperable. 

Homo sapiens vos chamástedes.

Xa hai que ter callo.

Sapiens... se aínda dixérades ignorens.

É unha araña quen fala, unha chinche quen denuncia, un saltarete quen laia, unha orquídea quen lamenta, un cempés quen non  cree, unha herba quen se asusta, un paxariño quen proclama, un verme quen toma a voz e a palabra pra dicir  que non ten a culpa un ruso, que non ten a culpa un ianqui, que non foi cousa de nazis, nin cousa de comunistas, nin desvarío anarquista nin tolemia de beato muhaidin, nin é desfase nin cabreo dun pelanas. Son as fronteiras do mundo,  os macro nacionalismos rampantes, os micro nacionalismos minguantes, as tres relixións do Libro, as ansias imperiais, as que combaten entre si, as que guerrean para si, as que se destrozan entre si e esbandallan todo,  cegados e guiados pola ambición de poder e os degoiros de  mandar e poder, de poder asoballar ao outro coma o outro me asoballaría a min.  

É unha miñoca quen toma a voz e fala, dende o adentro da terra na que vive, dende o profundo do humus que  a todos nos sostén: non hai máis patria que a terra que nos fornece nin outra nación máis verdadeira que a Vital da que vivimos. Son eu a miñoca soterrada quen afirma, sen ter dúbida algunha, que...

....mentres existan fronteiras onde se comprimen os vellos estados nacionais, mentres existan imperios expansivos, mentres o capitalismo financiero especulativo domine aos gobernos do mundo, mentres esa ONU vosa das miserias vosas sexa unha tapadeira miserable dun club privado de dominadores de vontades e riquezas, mentres vosoutros e vosoutras non decidades ser unha soa é única nación universal, regulada por unha Constitución Única e mentres as tres relixións do Libro segan a practicar a violencia como norma, lei e razón de existencia, mentres non nos convirtamos nunha única nación de vidas compartindo unha soa patria universal e vivamos unha relixiosidade de paz e amor en concordia, as guerras, as miserables guerras da vosa miserable historia de guerras, esas, as guerras vosas non acabarán nunca. Ao contrario, en razón do incesante aumento do poder destructor das vosas armas, cada día, cada hora, estará máis proxima a ameaza dunha Apocalipse  Antrópica.

Dun xeito materialista inevitable.

Son eu, a miñoca dos tarreos, quen  na hora presente ten a honra de ser a portavocía do Movimento Vitalista das Terras do Mundo, eu, a miñoca que vive á rastreira, quen esixe  da proclamada intelixencia racional humana que se rinda a evidencia sensible da ineludible necesidade de constituirnos de inmediato nunha única nación mundial  de seres vivos.

Por unha Constitución Universal de Vida. 

Polo sentidiño natural.

Somos  nosoutras as percebellas que arriba  estamos e as que abaixo vimos as que agora collemos alento e falamos. Diloir as fronteiras, aceptar unha única lei universal, un goberno mundial é a única esperanza posible pra construir un mundo en paz e a beneficio de todos. Non hai outro camiño. Non lle chamedes Utopía. Chámadelle Esperanza. A serio: é a vosa última oportunidade.  De seguir así, humanas bacterias naturófagas a destrucción da vosa historia aproxímase. Nosoutras seguiremos. Os insectos resistiremos á vosa violencia como resisitimos cataclismos telúricos na nosa historia que se conta en eras. Vosoutros, soberbios engreídos, recén chegados á Historia de Gaia, desapareceredes entre os laios de horror dos lamentos necios. A vosa violencia, a vosa sandia iñorancia,  a vosa falta de sabiduría levaravos a desaparición: seguir así, bacterias naturófagas, non facer caso: xa vos falta menos. 

As trompas do apocalipse están afinando o seu ronco oubeo de exterminio. 

Tocan de finado.

Nosa ben querida e pouca xente:

Nos tempos que corren, nos que a intelixencia sensible mandouse mudar de universo e as negras nubes da  iñorancia brutal sombrean a este mundo coa friaxe da súa alma escura, os seres diminutos que conformamos o comando de resistencia pacífica do Movimento Vitalista das Terras do Mundo, habitantes que somos dun pequeno curruncho ao noroeste do Noroeste da Galicia, recoñecendo de lonxe que eisalades o doce perfume do bálsamo das almas en paz, agradecemos que viñerades connosco ate acó e pregamos aos milagres dos días que vos aleden as horas con farturas de paz e saúde. 

Amar e ser amados. 

Graciñas.

A seguir sendo bos que guapas xa sodes. 

PAZ  E  PALABRAS

 

Para Elías, ave do paraíso do meu pequeno mundo.

Un día dun ano destes que pasaron, á caída da tarde, de entre unhas inesperadas nubes alaranxadas daquela seranciña tépeda con ouros de setembro, chegou dalgún lugar do ceo, que eu non era quen de precisar, a melodía  borbollante dunha ave, un cantar de flauta clara e rego de monte fresco, unhas engaiolantes harmonías de sereas aladas con recendos de anís e sabor ao mel. Unha lambada. Unha ave exótica escapada, pensei... e que ben canta!! Ilusionado, lembrei o loro de mil cores e a cacatúa berrallona que tempo atrás nos viñeran visitar.

Levanteime amodiño, collín os prismáticos e a cámara. Tal un musgaño de Hamelin engaiolado, expectante, fun tras dos ecos sonoros do cantar da paxariña. Con calma e prudencia temerosa, para non escorrentala, pasei o túnel de sombras que aperta á laranxeira co cinamomo e abrín a cancela con mimo, por medo extremo a sentir rechíar a carabilla enferruxada. A ave misteriosa seguía a cantar  feliz. Daba gusto. 

Arrimeime à parede da caseta e camiñando cauto pola serventía do rueiro, amodiño, amodiño, funme achegando ao muro cativo que linda  coa finca do Mógharo. Por alí adiante tiña que estar. De por alí viña o canto. Nalgures andaba. Da paxariña ocultábanme un castiñeiro, un pesegueiro, unha parra verdescente e unha figueira callada de avésporas e figos pingóns. Era por iso o estío  do ano. 

O cantar discontinuo, tal que encelándome,  agora chilreante, agora silencio mudo,  tiña que vir de non moi lonxe das árbores. De algo máis adiante. Ao mellor dalgún tellado das primeiras casas da rúa  Fernando Lago. O páxaro do paraíso tornou rechouchíar con forza. Estirei o pescozo levando os ouvidos nos ollos na dirección das suaves e gratísimas notas. Movín a cara con lentitude máxima. Non quería axocar aquela marabilla. 

Lenta, moi lentamente, deixando amosar o corpo, poiden alcanzar a ver, e admirar,  ao autor do canto: un moi querido alumno, grande gaiteiro, quen se houbo de fartar de rir ao descubrirme cos prismáticos e coa cámara, pois coñecendo tanto á miña afección cega polos paxariños, canto a miña xordeira musical definitiva, dende a ventá baixa da súa casa, fornecido só co xoguetiño sinxelo dunha frauta de barro e auga con forma de paxariño, e  escudándose, iso si, no seu talento musical innegable, el, que é tan bon gaiteiro e ao mellor por iso tan coñero, tramara e interpretara unha apegota acertadísima para que este escribidor poidese encarnar, alelado e deslumbrado, o párvulo papel de víctima estupefacta e chafada… Ola Rafa!!… Chamou por min encantado lucindo a súa máis trunfante expresión de galopín… Aquí me tes!! Facendo os deberes de música… exercicios… de cantos de Aves do Paraíso!! 

Botou unha sonora e feliz risada final e meteuse fervéndolle o riso no interior das sombras da súa casa. Aínda cheguei a escoitar a súa voz, victoriosa e encantada, saíndo do adentro do escuro: Mamá! Mamá! Rafa picou coma un pancho!! 

O meu pequeno mundo; tamén feito de amor e risas, de gaitas e artistas, de soños,  silveiras e aves do paraíso.

    A este texto gustaríalle que se soubese que está imaxinado por e para Elías, xente íntima do meu pequeno mundo, pasaxeiro de El tren de los sueños, amigo, admirado músico e entregado estudante en Artes Diversas, por demais. Non haberá fallo sendo alumno, como foi, de Consuelo do Mimo e fillo, como é, de Carmen DeLorenzo. Un artista futuro. No presente. 

Unha forte aperta Eli, benvido ao lío!!!.

    Miña ben querida e pouca xente, deixar xear... 

    ...que as negras sombras das horas,  non empanen  o cristal da vosa ollada...

    ...ser bós que guapas xa sodes.

A mandare.

PAZ  E  PALABRAS

(Esa breve redacción que antecedeu xa houbo quen descubriu que é un anaquiño curto, modificado gravemente, do texto do que algunha ca outra vez vou deixando caer algúns apartes e que se chama No meu pequeno mundo. Que tampouco habería ser moi difícil  de adiviñar).