Mudando de maimiña.

Os insectos, por tantas cousas seres fabulosos, non o son menos por dominar a enxeñería biolóxica da metamorfose que lles confire, a aqueles que a fan completa, a posibilidade de vivir varias vidas nunha úneca existencia. A tranformación da airuga en bolboreta, da arusmia en véspora, da sese en mosca... de calquer verme no seu bicho, comporta unha confabulación enzimática e hormonal de destrución-creación que, harmonizada con precisión xenética, engaiola para sempre a admiración do rigoroso naturalista científico ou a do ocasional olláparo curioso.

Moitos outros insectos utilizan as técnicas da metamorfose incompleta, de modo que as ninfas, ao saíren do ovo, xa se amitan aos imagos adultos, e ao medraren tan só irán sufrindo remudas sucesivas, nas que o bechiño rachará a reseca e fráxil maimiña que o recubría e entrará nunha nova medra cunha farda, de cores e deseños, diferente de cada vez; ate chegar ao estado definitivo de imago, no que lle sairán as alas e acadará a madureza sexual. Só o 20% dos insectos seguen este modelo de conformación, entre eles saltós, libeliñas, escudos, barbantesas, cucarachas, grilos ou efémeras.

Precisamente a unha ninfa de escudiño, (da que non podo precisar a especie, e que dende logo é unha pentatomidae, e posiblemente do xénero carpocoris) puidena retratar no areeiro de Vilarrube van xa dúas primaveiras, nos intres finais dunha das súas mudas, cando abandoaba a lixeira maimiña vella que se lle fixera pequena e seguía a trafegar pola vida, fardada agora cunha anovada maimiña en charte.

Mirade como...

...lenta, lene e paseniñamente vaise desapegando, librando, do translúcido e inútil casco vello...

...ate non ter xa ningún punto en común... e para daquela dará un brinco destemido e pousarase, non sei se adrede, na outa vela dunha lixeira espiga reseca.

Alá, lonxe, xa case noutra vida, fican os restos testemuñais da vella maimiña...

... outro tempo enceta aquí para a escudiña... vai restando a infancia e vén entrando a xuventude... xa non lle faltan todas as mudas para chegar a ser maior.

Ogallá tivera sorte e se librase de paxaros e lagartas, de herbicidas e insecticidas, e fresca coma unha rosa, chegase en sazón á madureza: habería de poder morrer dicindo que o tiña probado.

Que siga a vida.

Agradecido.

Nota marxinal: Define o Eladio Rodríguez casca maimiña desta maneira: "la segunda corteza, telilla o membrana de los huevos de las aves, la albura de los árboles, etc." Logo do Eladio, aparece documentada no Franco Grande, no Carré Alvarellos e no Constantino García, onde aparecen citadas: maimiña, mainiña, meimiña, moiniña, masmuda e moimiña. Tirei pois da palabra maimiña, unha sustantivación dun adxetivo, para definir o lixeiro casco membranoso, e non tan quitinoso, das ninfas dos insectos. Aí queda, sáibase.