Primeiros días de decembro. A un dos dous acibros do meu pequeno xardín achégase unha femia de papuxa das silveiras (... a lebre aniña no monte, a papuxa na silveira...) coa intención de petiscar un algo nos froitos xardos da árbore...
...dende a porta da cociña da casa, onde teño instalada, casualmente e por se acaso, a cámara no trípode, enceto a facerlle fotos coa vaga esperanza de facerlle algunha que aínda non dea noxo vela...
... nun minutiño, ou cousa así, fíxenlle unha xeira continuada de cliques, a ver se era quen de pillala nun rexistro guapo que me levantara o arruallo e me fixese parecer un fotógrafo, mercede que non quixo darme o ceo.
Tampouco nesta ocasión dei co rexistro que me enchera o ollo, pro xa no computador, revisando con calma a sucesión de fotos, na percura dalgunha que servise pra mirar pra ela, decateime de que, se de certo non había nengunha foto que fixera honra da ocasión... 
...a continuada evolución do nervoso e aqueloutrado petiscar da papuxiña tiña máis interese naturalista que unha fotaza de chufa, xa que revelaba aos meus ollos iñorantes o traballo delicado e a técnica de peteirare da Sylvia atricapilla. 
E amais ilustraba a importancia dos acibros para a alimentación dos paxariños e aves durante o tempo de inverno, onde os seus son os únicos froitos visibles, (mentras durou a semán das neves e saraibas, merlos, tordos, papuxas e demais deixaron completamente baleiro o outro acibro, un aquel máis alonxado das casas, que ate daquela gabábase de pólas calladas de xardós).
E non direi máis. Déixovos na compaña da papuxiña e do seu petiscar, na seguranza de quedardes mellor entretidos con esta secuencia que coas miñas verbas, que ate a min me fatigan.
Por outra banda as imaxes falan soas e explícanse por si mesmas, folgando da miña prosa ortopédica, máis imaxinativa ca descritiva.
Ogallá, este petiscar da papuxa, sexa do voso gosto.
E eiquí, en canto lle caeu a semente ao chan, deu por rematado o posado e estando xa ao tanto de min e da miña cámara, colleu aire e mandouse fóra.
Se non me fixeches unha boa foto é que non tes nen idea, pareceume entenderlle dicir no seu rechouchío ao pasar por riba do cinamomo. (Pero non podo asegurar unha tradución exacta: ía voando coma un raio, que mirara ao gato da casa, e falaba cun sutaque estresado).
E máis nada, miñas e meus, quedade coa miña obrigación para con vós. Moitas mercedes.
A mandare.
Nota marxinal: Efectivamente, xardón, aplicado ao froito do acibro, é unha licencia literaria persoal fundamentada nos apelativos xardo, xardón, sardón...que por moitos lugares da Galizia se lle dá ao acibro, Ilex aquifolium, e mesmo, por similitude de froito, chaman xarda ao Ruscus aculeatus, a xilbarda, xilbardeira ou mesquita da que xa se falou neste bló. Dei en buscar o nome do froito pero non dei con el en ningures, así é que, pensei, se os loureiros dan as lorbagas, por que non podería o acibro, sen menoscabo de intelixencia nen galeguidade, dar xardós ?. Sáibase.
