Saudades de sol

Teño saudades de ti, meu sol, teño saudades de ti. Nesta hora do inverno incesante na que parece que a escura sombra do nubeiro e o agaceiro non  quere deixar de toldarnos e de alagarnos, teño saudades de ti. Será, madialeva, pra curalas e amansalas polo que dou en mandar ao espazo bital, tal cal un esconxuro de medos, estas imaxes de luz e calor  entralladas co arume dos días luminosos, cpas dozuras  das folganzas á sombra das mazás encarnadas, aínda a nostalxia dos folgaríos da escuma cervexeira no agarimo das risas dos amigos e  tamén a lixeireza da brisa na nudez dunha pel deitada na area. Teño saudades de ti meu sol, teño saudades de ti. 

Lembra, ti, sol que te fuches, á nación da brétema, a que por verte menos máis che quere, a que máis te desexa e te louba, a que criou o aturuxo da ledicia brincadora pra proclamar no ar dos espazos ceives que arribou a nós  o teu reino de claridade, de luz, de quentura, de xiras no monte, de festas nas eiras, de prados vizosos, de verduras belas, de amoras maduras, da cor da paixón, das  tardes mainiñas, de noites  de estrelas, do mar verdescente refeito de xebras.

Dende o iñorado niño celestial no que te gardas, meu sol, lémbrate de nós, a nación da brétema, que respira neboeiros callados e cría laios de acensalí mollado.

Non nos deixes deitados no esquezo. Fuxa de nós o  agaceiro que afoga.

Veña a nós a calor da túa  gloria, o teu reino de luces douradas.

Co corazón enchoupado cho piden todos os que baixo figurando van.

Amén.

 

Obrigado miñas e meus por chegardes ate acó seguindo os desvaríos desesperados desta xaculatoria oferente dun ser que anda axado por quentarse ao solisombra dunha maciñeira farturenta.

Mil gracias mil, miña xente.

A mandare.

Nota marxinal:  figuran asinando esta petición de sol e calor, e por orde rigoroso de aparición en escea, unha formica sobre Sedum acre; unha rula do país; unha bolboreta ortigueira; as flores dunha roseira brava, mellor chamala  agavanza; unha Maniola jurtina; a fermosura anilina dunha flor de Jasione montana; un paporroibo de San Claudio; a pequerrechica Coenonimpha pamphilus; un garrido grupo de Serapias cordigera naturais da Terra Chá pola banda da Espiñeira; unha Libellula quadrimaculata; tres crisomélidos da Capelada facendo os deberes sobre Arnica montana; un himenópetro agnóstico que non se deixa  cristianar; unha pica dos prados de Loiba; as luces que deseñan as formas dunha Calistege mi; as cores exóticas da floración e o froito  dunha Solanum ducamara, curmán  dos tomates, e un servidor de todos vostedes, que se non figura con rostro, si figura con moita cara.

Fe de verbas: por fundadas expresiós particulares de pasmo ante a beleza iñorada da palabra acensalí, e parecéndome coñecer en min a folganza xeral que nos impide unha consulta ao dicionario, se no Dicionario de dicionarios mellor, direi que é unha fermosa expresión de indubitable orixe arábiga pra definir, asegún como e donde, ou ben aos brións ou ben aos liquens.

Certo tamén que hai dúas referencias contextuais a poetas coñecidos, a máis notable a Xabier Alcalá, autor do sinxelo e fermoso texto  co que Andrés do Barro armou unha das máis sentidas baladas da música galega: Teño saudade. A outra, menor en texto, é un eco de José Afonso, amoras maduras, e ecoando con el  Luis de Camoês, verdes sâo os campos de verduras belas. Chamarlle contextualización, homenaxe ou plaxio.

VIDEOSMÍNIMOSDONOROESTE TV

Elanus caeruleus nas sequeiras zamoranas.

¡¡¡ Quen non está indignado, está corrupto !!!

Por hixiene democrática: a corrupción á ducha da prisión. 

Por unha Constitución, federal, social, laica, republicana e dixital:

¡¡¡ CORTES  CONSTITUINTES !!!