Unha das vantaxes con que se galana o vivir pegado aos tarreos e aos agros, é a posibilidade de aprender naturalismo dando un pequeno paseo polos arredores da casa, cando non na mesma cociña, saíndo á eira ou ollando polas fiestras da casa, desde onde, sen mover un pé, podo acadar as lonxanas estrelas. Sen ir máis lonxe.
No teu rueiro non esperas que apareza esa visión extraordinaria dunha especie rarísima, e nen tan siquera che fai falla. Saes pola porta da casa sabedor de que, entre sebes e silveiras, ha de aparecer esa observación pracenteira, grata, humilde, mais provocadora do balsámico pracer que sempre acompaña o suceso de aprender cousa algunha, ver o nunca visto ou levar codificado na gaiola dixital un alustre salvaxe da vida natural.
Gloria de glorias: se o día vén enxoito, sae un mesmo en zapatillas ou sandalitas. Ao cabo, de tan próximo, sintes o monte como algo doméstico, unha estancia máis da casa. Non te impedimentas mais que coa cámara, a galla de equilibrio, unha pucha pra cabeza e unha batería de reposto: por se as moscas aparecesen. Sobran albardas, estorban motores, escúsanse malos fumes.
O aprendiz de naturalista vai camiñando amodo, coma o que non quere a cousa, movendo máis os ollos ca os pés, ollando e remirando, deixándose impresionar polo perfil dunha flor, a xeometría dun gromo, a luz dun élitro, unha lagarta, unha pedra... ou por calquera outra das habituais e familiares xentes do Camiño da Ribeira (unha patrimonial corredoira dalgún tempo que un goberno de progreso convertíu en pista alcatranada), no que entretén o pasar das horas cazando instantes de luz silvana. Asosegado, sen suar colesterol, a cen olladas por paso. Deixándose levar polo carreiro. Prendendo vida. Aprendendo.
Vai indo sen présas. Sabedor, díxose noutra, que na Galicia cada sebe é un edén e cada ribazo un xardín, o aprendiz de naturalista non se apura por aprender as lecciós. Han chegar sempre. Foi el mesmo quen afirmou que nun metro cadrado de natureza en flor hai máis beleza ca en toda a Historia da Arte. Daquela, malo será.
Vai indo sen présas. Sabedor, díxose noutra, que na Galicia cada sebe é un edén e cada ribazo un xardín, o aprendiz de naturalista non se apura por aprender as lecciós. Han chegar sempre. Foi el mesmo quen afirmou que nun metro cadrado de natureza en flor hai máis beleza ca en toda a Historia da Arte. Daquela, malo será.
Agora remira esta planta mil veces vista, agora repasa esa flor, agora bota un ollo ás malvas, tan bicheiras, que, na hora, ferven en tons cinabrio co acumulo dos seus hóspedes favoritos, os Oxycarenus lavaterae, a chinche das malvas lavateras.
Mais non son os únicos. Agachada das olladas depredadoras pola eficaz coloración críptica, outra chinche, unha Palomena prasina, parece feliz enredada na súa malva. Teu enredo, dar con ela.
Por alí anda tamén, aquietado, quen sabe se pola forza da súa cor encarnada que chama polo ollo inimigo, un inmóbil Pyrrhocoris apterus, outra chinche, que se deixa mirar indiferente polo vidro escuro do fondo da cámara. Destemida.
Algo máis adiante, ou ao mellor era máis atrás, unha micro bolboreta, unha Tebenna micalis diría, disfruta da luz de xofre fervido da corola dunha Pulicaria odora, súa planta hóspede e nutricia. Sol de olor.
Un grupiño de himenópteros, grandiños, bonitos, peludos, grosos... están adoptando unha extraña posición: non sabe se de descanso ou de predisposición á hixiene. Non sabe quen son. Agarrados polas mandíbulas ás quebradizas pólas dunha herba seca, compoñen no aire unha miragre de forza e equilibrio. Apareceu o saber descoñecido. Aleluia. Toma todos os testemuños que pode. Quere aprender. Un feliz aprendiz.
A un outro sírfido, un Eristalis tenax, arrequécelle o traballo na luz da tarde repasando con agación a moitedume de floricas diminutas dunha umbela, parécelle un Daucus carota, a cenoura brava, co eficaz e incansable aparato chuchador. Ollade.
Estoutro diminuto himenóptero (parécelle un Argidae, e apoñería por Arge pagana), anda a presumir de ovipositor, tan longo el, tan feliz ela perforando a tona pra deixar incrustados os ovos que serán vermiños que roerán a planta.
Pode que amais queira retratar unha bolboreta, que se lle vai; o voar asexante dunha rapina; o pasar das choias, que sempre lle falan; ou tente apañar por entre o neblumo dalgún borrallo, un paxariño, digamos un cardeal, sen a fortuna ou o saber suficientes pra que a foto sirva pra ver...vede se non.
E ao mellor sen darse de conta, o aprendiz de naturalista, logo dun tempo prudencial, empeza a camiñar cara á casa, satisfeito, paseado, a gusto. Sabe que doutra volta o Camiño da Ribeira, que tantas veces subeu de neno, mesmo co caldeiro e o hisopo pro enterro da súa bisavoa a Tía Anita, volveu a revelarlle saberes escondidos, milagres impensados, pequenas xoias visuais: fillas vivas da silveira, que a el tanto lle prestan. Agora ao baixar pola congostra, tranquiliño, retoma os pasos deixados e repasa a malva e os seus oxycarenus escuros, nos que sinte que habita o pálpito do noxo ao sangue callado.
Unha última ollada lenta e irse indo aos moi pouquiños. Velaí nesa polica unha mosquita. Anda de limpeza xeral. Zafarrancho de azas e peludaxe. Humm... parece unha taquinidae... e ésta parece moi linda... unha desas moscas douradas e coloridas que o ollo do mundo non ve... a ver se se deixa... voume chegar un chisquiño pra vela mellor... humm... ben linda!... si señora... ben linda!
A mosquiña, certo que un Taquinidae e como lle confirmarán posteriormente unha Ectophasia crassipennis, anda a recompoñer a figura e a corporeidade someténdose a un completo repasar de alas, ollos, antenas, pelos, cabeza, tórax, abdome... absorta na toilette, apartada do mundo, ausente de todo o que non sexa compoñerse.
Veña, as últimas fotos e pra casa que non sin hora iremos xa.
O aprendiz de naturalista, asenta a galla, acomoda a cámara, observa á ectophasia, estudia a luz, achega o vidro e vai cliqueando tranquilo, daguerre a daguerre, sen ansias, temores ou présas.
A ver que se deixan facer a luz e as formas. A ver... a ver...
Absortos cada quen no seu labor, déixanse un ao outro borear tranquilos... clic... clic... clic.. clic...
Un repasiño a detrás dos ollos... clic... outro, patiña con patiña, que queden sen lixo... clic... clic...a ver, ben limpiño polas xogas das azas...clic...que non quede nen limento...clic...clic...clic...
Así, encantados de coñecerse, os dous inocentes seres poderían seguir eternamente encontrados, se non fose por un caritativo abellón, groso coma unha noz, que pasou voando e fungando ao pé da pequena mosquiña provocándolle un prudente pánico defensivo inmediato, de resultas do que a ectophasia, axocada, largou ciscando a fume de carozo e o aprendiz de naturalista puido finalmente irse indo recoller á súa casa, sosegado, logo de gozar e disfrutar, paseniño, dun descansado paseo caseiro no que encheu a arca das lembranzas coas luces quedas que nas tardes de xullo dan vida e forma ao mundo.
Ao mundo, que sempre empeza na porta da casa dun.
Sen ir máis lonxe.
Apertiñas miñas e meus, se os vosos pasos vos obrigan a andar á redonda do mundo, camiñade sen medo e sen présa sentindo o sol no peito: andando. andando, andando, haberedes de voltar ao pé da casa, onde naceu o camiño.
Sen perda posible.
A mandare.
Notas marxinais:
Todos os santos desta entrada, menos as imaxes perivilanchas, foron realizadas no mesmo día, o 7 de xullo deste ano 2015, entre as cinco e as sete da tarde, nun discreto paseo polo Camiño da Ribeira, esa miña cátedra recurrente de Naturalismo á que asisto dende que teño uso de razón, e aínda antes.
Daguerre a daguerre, é unha chiscadela afectuosa ao Señor do Uzal da Ruda, de quen aprendín esa preciosa sinonimia de fotografía: daguerre. Dentro dela vai, xa o saben, unha homenaxe sentida a Louis Daguerre, creador do diaporama, o daguerrotipo e alcumado pai orixinario da fotografía. Velaí.
O feliz aprendiz fixo os deberes e aproximou unha solución de identificación dos himenópteros pendulados: Familia Megachilidae. Xénero:Anthidium. Especie: Septemspinosum; anticipando as gracias polas oportunas correcciós.
Co permiso de todos vostedes, miñas e meus, quixera adicarlle esta entrada a un querido amigo, pertencente a modernísima tribu urbanita dos fotonaturos, para que as dúbidas que ten, que se bridge, que se réflex, non o torturen máis. Non te me marees.
(Escusas avergoñadas por non ser eu quen de axuntar, como era debido, as cores do arco).
Algo máis adiante, ou ao mellor era máis atrás, unha micro bolboreta, unha Tebenna micalis diría, disfruta da luz de xofre fervido da corola dunha Pulicaria odora, súa planta hóspede e nutricia. Sol de olor.
Un grupiño de himenópteros, grandiños, bonitos, peludos, grosos... están adoptando unha extraña posición: non sabe se de descanso ou de predisposición á hixiene. Non sabe quen son. Agarrados polas mandíbulas ás quebradizas pólas dunha herba seca, compoñen no aire unha miragre de forza e equilibrio. Apareceu o saber descoñecido. Aleluia. Toma todos os testemuños que pode. Quere aprender. Un feliz aprendiz.
A un outro sírfido, un Eristalis tenax, arrequécelle o traballo na luz da tarde repasando con agación a moitedume de floricas diminutas dunha umbela, parécelle un Daucus carota, a cenoura brava, co eficaz e incansable aparato chuchador. Ollade.
Estoutro diminuto himenóptero (parécelle un Argidae, e apoñería por Arge pagana), anda a presumir de ovipositor, tan longo el, tan feliz ela perforando a tona pra deixar incrustados os ovos que serán vermiños que roerán a planta.
Pode que amais queira retratar unha bolboreta, que se lle vai; o voar asexante dunha rapina; o pasar das choias, que sempre lle falan; ou tente apañar por entre o neblumo dalgún borrallo, un paxariño, digamos un cardeal, sen a fortuna ou o saber suficientes pra que a foto sirva pra ver...vede se non.
E ao mellor sen darse de conta, o aprendiz de naturalista, logo dun tempo prudencial, empeza a camiñar cara á casa, satisfeito, paseado, a gusto. Sabe que doutra volta o Camiño da Ribeira, que tantas veces subeu de neno, mesmo co caldeiro e o hisopo pro enterro da súa bisavoa a Tía Anita, volveu a revelarlle saberes escondidos, milagres impensados, pequenas xoias visuais: fillas vivas da silveira, que a el tanto lle prestan. Agora ao baixar pola congostra, tranquiliño, retoma os pasos deixados e repasa a malva e os seus oxycarenus escuros, nos que sinte que habita o pálpito do noxo ao sangue callado.
Unha última ollada lenta e irse indo aos moi pouquiños. Velaí nesa polica unha mosquita. Anda de limpeza xeral. Zafarrancho de azas e peludaxe. Humm... parece unha taquinidae... e ésta parece moi linda... unha desas moscas douradas e coloridas que o ollo do mundo non ve... a ver se se deixa... voume chegar un chisquiño pra vela mellor... humm... ben linda!... si señora... ben linda!
A mosquiña, certo que un Taquinidae e como lle confirmarán posteriormente unha Ectophasia crassipennis, anda a recompoñer a figura e a corporeidade someténdose a un completo repasar de alas, ollos, antenas, pelos, cabeza, tórax, abdome... absorta na toilette, apartada do mundo, ausente de todo o que non sexa compoñerse.
Veña, as últimas fotos e pra casa que non sin hora iremos xa.
O aprendiz de naturalista, asenta a galla, acomoda a cámara, observa á ectophasia, estudia a luz, achega o vidro e vai cliqueando tranquilo, daguerre a daguerre, sen ansias, temores ou présas.
A ver que se deixan facer a luz e as formas. A ver... a ver...
Absortos cada quen no seu labor, déixanse un ao outro borear tranquilos... clic... clic... clic.. clic...
Un repasiño a detrás dos ollos... clic... outro, patiña con patiña, que queden sen lixo... clic... clic...a ver, ben limpiño polas xogas das azas...clic...que non quede nen limento...clic...clic...clic...
Así, encantados de coñecerse, os dous inocentes seres poderían seguir eternamente encontrados, se non fose por un caritativo abellón, groso coma unha noz, que pasou voando e fungando ao pé da pequena mosquiña provocándolle un prudente pánico defensivo inmediato, de resultas do que a ectophasia, axocada, largou ciscando a fume de carozo e o aprendiz de naturalista puido finalmente irse indo recoller á súa casa, sosegado, logo de gozar e disfrutar, paseniño, dun descansado paseo caseiro no que encheu a arca das lembranzas coas luces quedas que nas tardes de xullo dan vida e forma ao mundo.
Ao mundo, que sempre empeza na porta da casa dun.
Sen ir máis lonxe.
Apertiñas miñas e meus, se os vosos pasos vos obrigan a andar á redonda do mundo, camiñade sen medo e sen présa sentindo o sol no peito: andando. andando, andando, haberedes de voltar ao pé da casa, onde naceu o camiño.
Sen perda posible.
A mandare.
Notas marxinais:
Todos os santos desta entrada, menos as imaxes perivilanchas, foron realizadas no mesmo día, o 7 de xullo deste ano 2015, entre as cinco e as sete da tarde, nun discreto paseo polo Camiño da Ribeira, esa miña cátedra recurrente de Naturalismo á que asisto dende que teño uso de razón, e aínda antes.
Daguerre a daguerre, é unha chiscadela afectuosa ao Señor do Uzal da Ruda, de quen aprendín esa preciosa sinonimia de fotografía: daguerre. Dentro dela vai, xa o saben, unha homenaxe sentida a Louis Daguerre, creador do diaporama, o daguerrotipo e alcumado pai orixinario da fotografía. Velaí.
O feliz aprendiz fixo os deberes e aproximou unha solución de identificación dos himenópteros pendulados: Familia Megachilidae. Xénero:Anthidium. Especie: Septemspinosum; anticipando as gracias polas oportunas correcciós.
Co permiso de todos vostedes, miñas e meus, quixera adicarlle esta entrada a un querido amigo, pertencente a modernísima tribu urbanita dos fotonaturos, para que as dúbidas que ten, que se bridge, que se réflex, non o torturen máis. Non te me marees.
(Escusas avergoñadas por non ser eu quen de axuntar, como era debido, as cores do arco).
PAZ E PALABRAS
Espectacular como non podía ser doutro xeito. Síntome leda de poder participar destas lecturas, de ollar, de aprender contigo. Saúdos compañeiro.
ResponderEliminarSaúde e saúdos, compañeira...moi agradecido polas palabras,,,moito me aleda que disfrutaras da entrada!... e sentirte pasear polo noroeste do Noroeste. Non perdas as mañas. Apertiñas. Saúdame á xente.
EliminarBuff, vaia fotazas Rafa.. E xa non me acordaba do macro tan bon que tiñan as SX. Precisamente agora veño de colgar un anuncio en Galiciaves par cambiar a miña Nikon P900 por unha SX60. Logo de ver as túas fotos sei que fixen o correcto.
ResponderEliminarGracias polas loubas Xabi....a ectophasia foi máis mérito das condicións de luz ca dun servidor...pero si que é verdade que eu estou moi contento coa cámara...dame moito xogo e pasoio moi ben con ela...e teño un pequeno complemento que me argallei que me vai de fábula...unha galla de castiñeiro...xa cha enseñarei...bárbara...imprescindible pra min no campo...absolutamente.
EliminarOgalla acertaras no cambio...eu a Nikon non a probei nunca...non teño opinión.
Unha forte aperta.