MAQUIAVELICAS ANDARABILLAS

( O que a seguir vai é un texto vello, do 2000. Pero hoxe non vexo razós para modificalo. Se acaso ampliaría o retrato aos capitalistas de pazo e albariño. E escribiríao sen tanta rabia. Me parece. )

MAQUIAVÉLICAS ANDARABILLAS


A enorme cabeza de Manuel Fraga, na que din caibe todo un Estado, debe de producir nesas sonecas de pulpo, lacón e queimada, uns pesadelos atroces, xigantescos, de dimensiós tan colosais que só un devorador saturnal de soños e ilusiós colectivas coma o seu posuidor será quen de deglutir, dixerir, e máis tarde transformar en proxecto político, coa mesma despreocupada tranquilidade coa que o hipopótamo adormecido arrouta os seus pavorosos ronquidos.

Houbo de ser nun destes pesadelos de papancia popular onde a enorme e sen par cabeza concibíu unha das ideas máis oníricas, delirantes e perversas da historia do surrealismo político: a aloucada e destemida proliferación de parques eólicos que, cal coroas de espiñosas andarabillas aspadas, andarían a torturar e sacrificar á enxebre toneira dos cumes da Terra, deformando, coa horrible estética dun calvario draculiano, a fermosísima paisaxe herdada e esbandallando os escasos currunchos, bravos e turbos, reinos da uz e da laberca, que pola súa altitude e lonxanía permañecían aínda ceives da invasión de eucalitos e varreduras.

O Plan soñado era a ilusión de todo político: aparentemente moderno, aparentemente ecoloxista, aparentemente criador de riqueza, aparentemente aparente ¿quen habería de ousar opoñerse a el? Os do Bloque nesta ocasión non dende logo: escorados de sempre pola banda do oportunismo, agora que andan a facer un master apresurado de corrección política, haberían de coidarse moito de emitir unha valoración pouco oportuna; do PSOE non habería que ter medo, afeito polo felipismo a desbordar ao PP pola dereita, seguramente pediría ampliar por dous o número de andarabillas; do movemento ecoloxista habería que preocuparse tanto coma da Santa Compaña: existir existirá, pero ver non se lle ve...e... a ciudadanía galega hai moito, moito, moito tempo que erguemos as maos arriba, baixamos os pantalós aos nocellos e puxémonos a cantar aquilo de chámame gorrión, amor, pero bótame trigo que trago con este e aquel outro destrago.

Máis ou menos así as cousas, os grandes accionistas capitalistas das empresas eléctricas arroutan de satisfacción incontenida ao ver brincar, (¡ a golpe de subvención pública, a tantos millós por desfeita¡) a frecha dos seus beneficios cara arriba, arriba, máis arriba ... mentres, puro habano en boca, peluco de ouro en punto, barreira taurina á sombra, cean en restaurantes de luxo, durmen en camas de cinco estrelas ou... sestean adormecidos debaixo das aciñeiras das súas enormes fincas latifundistas sureñas, de natureza virxe, onde nunca consentirán que se instalen “esos feísimos y ruidosos molinillos, tan desagradables”.

E non só a nosa querida Capelada sofre arestora o crecemento desmesurado de pistas, –serviles serventías dos xigantes eólicos-, a roturación innecesaria de terras virxes, a presencia de incordiantes casetiñas de ladrillo, as perigosas líneas de alta tensión, a contaminación acústica do incesante runrún dos “silenciosos” fedellos ou a esmagante mole da escondida subestación de transferencia, asentada, sen perdón de dios, sobre dúas mámoas que os servicios arqueolóxicos consiguientes, non souberon advertir, senon que A Barbanza, O Xistral, A Coriscada, A Faladoira toda, O Monte Caxado, O Forgoselo...e tantas e tantas outras serras, que conforman asombrosamente a práctica totalidade dos montes da Galizia (exceptuando Os Ancares, O Courel e o Xurés que quedan como museo-escaparate), sofren nestas horas a máis aberrante transformación da súa Historia, tanto na súa paisaxe como nas súas condicións ecolóxicas ata niveis difícilmente recuperables e en moitos casos temémonos que prácticamente perdidas. O caso do Monte Cadramón, 1057 m., no corazón dunha serranía de lobo e turba, pradería de montaña, carballeiras de cine, bosques de acibro e neves de primavera, que veu medrar ao seu redor un inmenso campo de andarabillas e ten unha delas chantada no seu mesmo cume, e todo un símbolo e unha metáfora deste maquiavélico proceder antinatural.

Hoxe, máis ca nunca, sinto a dor e a verdade das palabras de León Felipe : “Ya no hay locos en España, ya no hay locos./ Se murió aquel manchego, / aquel estrafalario fantasma del desierto /... / ¿ Cuándo se pierde el juicio? / Yo pregunto: ¿cuándo se pierde, cuándo? / Si no es ahora, que la justicia / vale menos que el orín de los perros.

Non teño eu a fortaleza nen o valor idealista dun cabaleiro andante, pero do exemplo noble e cego daquel “estrafalario fantasma del desierto “ tomo eu a inxirida necesaria para, sen máis armas que a palabra e a carraxe, zouparme ao aire contra o que agora sí, non son muiños, que nada moen, senon que son un exército ruín de xigantescas andarabillas, de monstruosas quimeras maquiavélicas construidas pola cobiza deghoada para non respetar nada: nen patria, nen solar, nen terra, senon só ao mesmo becerro de ouro que xa o xudeu Moisés anoxara no Sinaí.

¡Pobre Galizia, vendida por trinta e tres moedas de aspadelata á logronería do capitalismo !

Rafael López Loureiro, primavera do ano 2000