Olladas no Cabo Ortegal

Viñérase a tardiña maina e queda, empurrada amodo por un  aire do Sur tépedo e recendente, que traía a canda el un nubeiro outo, máis branco ca gris, e unha luz crara, nada nos aires limpados polas últimas augas caídas. Dende a Garita da Herbeira, cabeza da Capelada, adiviñábase no fondal da luz, entre brétemas de humidade e salseiro, a sombra da liña da costá do Golfo Ártabro,  e no seu remate, separado de terra, entrevíase a silueta inconfudible da Sisarga Maior.

Artabria toda no adentro da cunca do ollo.

Imos ver coma anda o día polo Cabo Ortegal, pensei,  hai xa tempo que non vou alá... e aínda parece que hoxe, ao abeiro do pouco vento, e fóra da tempada de turistas, ha de dar en recríar  intres de repouso e folgar, sen outro balbordo ca o brúar escuro do mar, os acres gridos das gaivotas e a fala asubiante da brisa.

O Cabo Ortegal, o vello Promontorium Trileucum dos clásicos, agardaba por min, é un dicir, teso, pardo, arruallado, solitario e silandeiro.

Acodado no petril dos seus muros disfrutei de todo canto a vista me ofrecía: os cantís do Limo, polo que tantas veces temos gabeado, alá nunha mellor xuventude; os esgrevios aguillós eternos; a marea, na hora máis morta ca viva; a abra de Cariño, e a súa alfaia maior a Illa Malveira; e fuxindo cara a Leste, a escraquenada costá de Loiba, enmarcada ao fondo polo avance boreal da Estaca de Vares.

Recendos de Atlántico e Cantábrico na mesma uliscada.

O encadre perfecto para fornecer o arrolar das horas co manancial de  harmonía de sabérmonos na vertua xeográfica do noroeste do Noroeste: o Cabo Ortegal.

A ollada esvaraba pola flor das augas, entreténdose co paso, áxil e elegante dos mascatos que viñan todos do adentro da ría, pasaban ao rentes da Malveira e seguían a sur collendo entre os aguillós e endereitándose á Punta do Limo. Un galano pra os ollos.

Demasiado lonxe pra pensar en pillar unha imaxe nítida e crara do seu voar, divertinme en tentar acadar algunha foto xeitosa do seu paso ao pe das penas...

...contrastando coa escura beleza xeolóxica das dunitas e as ecloxitas, os chamados graíños negros, as máis antergas pedras do planeta...

...e a indiferencia das chíscalas, que repousaban no alto dun con ben estercado, abeirado a sur da Insúa Maior...

Os mascatos non deixaron de pasar en toda a tarde, ben que non en grande número. Coma sempre neles en grupos pequenos e espaleados, nos que se apreciaban algúns noviños. Por veces ían entre a Maior e os Tres Irmaos, por veces a norte do Cabalo e tantas outras entre a Insúa Maior e terra...

...daquela era cando tentábamos facer algunha foto...

...sabendo que a distancia era máis ca as posibilidades...

 ...pero confiando na salvaxe fotoxenia da costá pra regalarme algunha imaxe...

...e sempre, alonxado de min,  despreocupado de todo,  deixando ir indo, disfrutando das acariñas da brisa... na que de vez en cando viaxaba a voz da cincenta, quen véndome ausente do mundo, pousou ao meu lado...

Unha lanchiña mariñeira guiada por un cariñés destemido, veuse vindo a pescar ao medio e medio das rochas e a visitarme na miña ausente contemplación do mundo.

Para daquela a voz chiante dun falcón chegou aos meus sentidos, dende algún lugar agachado por debaixo das rochas do faro...

...e alí  esculquei cos largavistas as penas, coa vaga pro firme espranza de dar con el...

...que xa hai moito tempo que non lle voto o ollo a algún, e sempre foi xente da miña confianza e amistade...

 ...dende que anos atrás ía todas as tempadas a seguir a crianza dos falcós da Falcoeira, na abra do Campo do Castro, baixo da ermida do Corveiro.

Alí estaba. Distinguir a súa forma inmóbil, coma sempre no outo da pena, enchou de ledicia e satisfación a tarde no cabo e deulle ao día a leda dozura das visitas  inesperadas... e benqueridas.

Mais que soubera que a lonxanía era moita e as posibilidades dunha boa imaxe, en foco e nítida, eran realmente nulas...

...as ansias de levar comigo algunha imaxe da falcona, tal me parece pro pouco sei eu, leváronme a afirmar o pulso, asentar a cámara e mandar mil oraciós interesadas os numens das pedras.

O resto do traballo xa llo encargaría eu a fotoxó.

E aínda non me queixo duns e doutros.

 E logo dunhas ducias de fotos, vendo que non quería moverse pra darme outro perfil e que a tarde xa se viña caendo na noite, dei en irme mandando mudar, iso si, non sen antes aproveitar pra me despedir da Malveira, e ao tempo, e con tal ocasión,  de todos vós, miñas e meus, a quen desexo facerlle chegar o meu agradecemento por me acompañar de cotío. Apertiñas.

A mandare.

VIDEOSMÍNIMOSDONOROESTE TV

 Falcón e mariñeiro en Cabo Ortegal