A londra das Forcadas

Pasei a mañá do sábado de  vagar polas beiras, arestora demasiado enxoitas e baixas, do encoro de As Forcadas. Levaba a canda a cámara a espranza de poder botarlle o ollo a aguia peixeira que de vez en cando déixase ver de pescantina pola flor das súas augas.

Non levaba na cabeza mirar á londra, xa que sempre andou lonxe de máis pra as miñas posibilidades fotográficas. Así é que en canto mirei remexer as augas cun borbolleo especial, brincoume o corazón: Aí andaba a londra! Na mesma ribeira!

Agacheime como poiden pra mirar de ter unha posición azosa e discreta e encetei a tentar pillar unha imaxe da londra nos intres brevísimos en que se amosaba ao aire. Claro que unha cousa e querer e outra poder. Non tirei malos abstractos do borbolleo.

E aínda algún ca outro rexistro dun corpo extraño, húmido e esbarante que, cun aire de lama loída,  por momentos revirábase e retorcíase,  moi entretido co seu ir, vir e rebulir e  co seu aparecer e desaparecer rapidísimo. Cheguei a pensar se non sabería xa que eu andaba por alí e se entretiña en bacilarme.

Non sei cantas fotos de augas remexidas e borbollas aboiantes tirei ata dar cun rexistro da cabeciña da londra fora das augas. Non será grande foto, pro outra mellor dunha londra non tiña. Xa me ía conformando e levaba o fardel da ledicia ben cumprido. A miña primeira foto da londra. Ía sendo hora.

E para logo chegouse á beira, a repousar nas pedras...debaixo xustiño de onde eu andaba anicado! Tremei coa emoción da oportunidade e premei do botón: unha non mala foto das polas dos salgueiros desbrozados pola máquina quedou inmortalizada na tarxeta da cámara. A borrosa presencia pantasmal da londra tamén.  As torpezas do nerviosismo e a precipitación facíanme chamarme de todo menos fotógrafo. Así que a respirar a fondo, acadar templanza e buscar enfoque.

De cambiar de posición nen soñalo. En canto me sentira mover volvería as augas e... se eu te vin de ti xa non me acordo. Conformaríamonos, xa que logo, cos rastros das polas sempre que poidesemos enfocar algo á londra. Calma e sorte. Algo se habería de rexistrar.

Algo era algo. Polo menos xa lle vía os bigotes e o ollo quedaba ben á vista. Naturalmente a sombra coloreada das polas dos salgueiros tamén andaban na foto, pro a neboeriña de cor non parecía desagradable de todo. A londra non sabía de min. Despreocupada do mundo deste humano asexante, sacudíu con forza toda a súa pelexa pra enxoitala un chisco. A foto habería de sair movida, pro o encaixe da dentadura, aínda con falla de foco, parecía  ilustrar ben a súa salvaxe ferocidade. Algo era algo.

E.... ou eu me movín, ou ela escoitou o clik, clik, clik da cámara. Pro o caso é que mirou pra arriba amilagrada e xa definitivamente mosqueada. Aproveita que está queda e sigue premendo botón, Rafael... deixa a ver cando tes outra oportunidade coma esta, díxenme.

 

Procurei anicarme un algo máis, por ver o imposible de me agachar agora que xa me descubrira e tirei unha ráfaga de tres fotos aproveitando que levantaba a cabeza mirando pra min  con moita curiosidade, escaso temor e o seu aquel de fastidio.

E outras imaxes non me deixou facerlle. En rematando o sonsonete do clikear da cámara deu media volta, e coa rapidez e axilidade do inmediato desapareceu no fondo das turbas augas do encoro, mergullándose, agora sen deixar saír borbollas; e aló ao lonxe, perto da outra ribeira, logo dunha grande espera, apareceu de novo un intre e tornou presto a desaparecer nas augas ate unha mellor ocasión.

 

E alí na ribeira me quedei. Contento pola visión fermosa e prósima da londra, pro amolado por non saber tirar, en tan boa collada, mellores fotos ca estas vidradas imaxes, que logo dos pertinentes retoques e recortes, teño o atrevimento de subir a este  bló.

Do probado espíritu liberal, paciente e xeneroso dos lectores e visitantes do noroeste do Noroeste, sei que podo agardar a benevolente sanción caritativa habitual.

Mil gracias mil, por tanto.

A mandare.