No meu pequeno mundo (II)

Paréceme un primeiro estadío dun tettigoniidae, poidera Tettigonia viridisima.

No meu pequeno mundo non se ven mascotas. Están entreditas. Os gatos e gatas que pasan son axocados con vemencia e os cans e cadelas procuran non pasar a cancela. Saben ben o que deben saber. Durante anos, un gatiño de ollos pechos rescatado polo meu fillo dun contedor da varredura, convivíu comigo na casa e, francamente, tiñamos unha relación paranormal. Por veces crin imaxinar que Cris, así lle chamaron, era unha reencarnación de Einstein de tanto como cheguei a admirar a súa intelixente comenencia. 

Unha Misumena vatia moi pequerrecha. 

Tívenlle moito aprezo a este gato. Non sei como podía saber que algúns días a vida me doía máis e daquela, achegábase a min, poñíame olliños churrusqueiros, adiantábame o fuciño, restregábaio co meu e enguruñábase no meu colo amorosamente, ofrecéndome a calor e o consolo que os días me negaban. 

Moi difíciles pra min identificar aos diplododos. Neste caso eu votaría por Tachypodoiulus niger, un membro moi honroso da familia julidae. Pero vai ti a saber.

Foi un grande, grandísimo, cazador de teupas. Era quen de agardalas pousadamente durante horas ao pé dos cabedelos e no intre exacto daba un brinco no aire, metía o brazo no pilonciño de terra, facía un xiro súpeto e levantaba unha malpocada teupa que lanzada ao aire, non chegaba viva ao chan. Era tal a súa habelencia que alonxou do rueiro, durante anos a paisaxe recoñecible dos cabedelos das teupas. Tanta era a súa paixón que dunha volta descolgouselle a xoga do ombro e o malpocado, dorido, tristeirón e coxeando, pasou cerca dun mes adoecido e deprimido. Meus veciños, que teñen campo grande de céspede e levaban anos guerreando sen trunfo coas furaterras, quer con trebellos, quer con quimicalladas ou  trampeos, saudaron a presenza redentora do gato coma a dun anxo protector e xusticieiro. Mesmo me falaron de alugalo pra ir exterminar teupas aos céspedes dos chalecitos dalgún ca outro ricachoncete. Danche máis de cen euros se lle lo prestas. Nen caso, claro está.

En habendo ao lado un campo natural, ata o antepeito dunha ventá pode acobillar unha Lytta vesicatoria, ese antigo e perigoso antecedente do tadalafito.

Certa mañá clara e limpa dun vrao que non preciso andaba eu deitado na herba regozándome nos aires  da mañá co balbordo rebuliciero de varias ducias de gorrións que debían celebrar entre as polas reverdecidas do cinamomo algún tipo de xuntanza social ou veciñal, moi animada e falangueira. Non era o balbordo agresivo e violento das habituais persecucións e releas ás que os pardais parecen tan afeccionados, se machos máis. Non. Era un coro de chíos ledos, moitos deles infantís, unha farrada de voces e cantos encantados de coñecerse, unha festa sonora nas mañanciñas de azul. Unha ledicia. 

Entendo que pode ser unha especie da familia Pisauridae, poidera Pisaura mirabilis. Agradeceríanse suxerencias

De repente, coma se un alento superior os aniquilase a todos, un silenzo inmediato, inmisericorde, callado dun medo cruel, invadíu o meu pequeno mundo. Sobrecolleume, abofé. Erguinme querendo saber. Achegueime á sombra do cinamomo e dalí, furtivamente, apegando o ventre ás herbas, estirando o pescozo e andando axado, saíu Cris cun noviño de gorrión apresado entre os dentes. Apurou culpablemente o paso ao verme e encriptándose fácil entre o verdor escuro  das dalias, el que era un gato negro e  cinabrio, desapareceu ao instante como se se diloíra entre as follas e  as sombras das lindes do meu pequeno mundo.

Tan difíciles de discernir coma fermosas de mirar, velaí elas, as brilantes e coridas sírfidas? de vidro e metal.

Asegún se adentra o vrao, agora é agosto, os saltóns, pasapontes e carricantas xa andan medrados e choutan con resorte e sen precisión entre as herbas, espantados dos meus pasos, de seu prudentes. Estes besbelliños brincadeiros son un verdadeiro lecer pra os meus ollos, pois día a diá van sendo máis grandiños e  máis faciliños de ver. Agora que na casa xa non hai gato, dispoñen dunha oportunidade pra medrar e deixarse estar, criar e multiplicarse. Cris, o gato da casa, era un lambón afeccionado a degustar saltonciños, marisco verde propiamente, aos que non lles daba nengunha oportunidade de sobrevivencia. 

Da pequenísima araniña pouco podo dicir: que era moi medosiña. A gramínea na que se esconde e se soporta, é moi coñecida: o famoso xoio,  Lolium perenne (L.), tamén chamado co inglesismo raigrás e en castelán vello e xa esmorecido: cizaña. Martín Sarmiento, recolleu  no folklore infantil da Pontevedra do XVII o xogo : "Manda o Rei que xoeiren, que peneiren, que amasen, que se abrazen". Xoio, xoeira, xoeirar. Voces de Galicia.

Cazador experimentado disfrutaba chapando e papando saltóns en dous gharapaldos e sendo o caso que pasaba o día entre as herbas, non  deixaba vivo nengún saltarico, esas saborosas quisquillas de terra. Agora que xa hai anos que Cris non está, os saltaretes prosperaron en número e diversidade: hai ambute realmente entre as longas follas das moitas gramíneas do tarreo. Sempre sentira da gran mortandade que os gatos domésticos causan na poboación de paxariños silvestres, (cincuenta millóns anuais de víctimas en estimacións só pra Gran Bretaña) pero nunca escoitara, e non penso que se cuantificara xamais, o destrago que poden provocar os gatos entre as poboacións de artrópodos. Se tivese que avaliar pola experiencia do meu pequeno mundo, diría que multiplica por cen o número de paxariños. E ao mellor quedo por baixo.

Minúsculo coleópero cultísimo repasando as letras de Así naceu unha lingua do portugués Fernando Venâncio, libro de lectura recomendable pra espíritus orgullosos de ser galegos. Eu vou apoñer por un Oocrotus unicolor, un dos máis pequenos representantes da familia Tenebrionidae. 

Primeirísmo plano dunha Cantharis fusca, habitante agradecido do meu pequeno mundo.

Hoxendía as únicas mascotas que conviven comigo son osos, cans, un coello, un gato e ata un dromedario. Todos eles peluches recubertos de  amorosa felpa sintética. Gústame este zoo de bonecos infantís que un día guarniron as fantasías dos meus fillos e hoxe aledan as miñas olladas, que viaxan dacabalo da memoria ate os días idos e inocentes da infancia. Rebuliceiros, un día andan subidos nos acibros, outros debaixo das follas da parra, da que nada dixen, e moitos outros entre a ramallada dunha inmensa hortensia que formando cupla por riba dunha mesa de graíño, nun día moa dalgún muiño, simula ser  unha humilde capeliña do monte, unha irixoa con santos de peluche, unha inocente idolatría colorista, leda e grata,  un recantiño do meu pequeno mundo onde cada día ofrezo unha salmodia agradecida á vida que me deixa entrar con saúde nas horas da senectude permitíndome ollar tantos anos atrás xa vividos; dalgúns dos que, converso nostálxico con esas testemuñas mudas, eses santos bonequiños de felpa sintética aos que  reverencio e adoro sen roibor por ter sido arcas das ilusiós dos meus fillos.

Unha mosquiña da froita repousa nunha casula de Oxalis corniculata;
 calquera día, calquera tarde. Os fondos son naturais: son froitas que ofrendo.

 Vai quedando por hoxe a cousa acó.

 Asimismo é.

 Apertiñas miña xente. Ser bós, que guapas xa sodes.

A mandare.

 Lamium purpureum

(Este  pouco texto  é tamén parte do relato No meu pequeno mundo que leva durmindo algúns anos as sonecas perdidas da memoria dixital sen que apareza a alma desperta que o queira acordar. Saibase.)

Efectivamente tamén toda a xentiña que me acompaña nesta escrita son a miña compañía de a diario do meu pequeno mundo; ese non xardín, ese pedaciño de monte entre xardíns, que estes días, e mira que é ben pequeno, anda a ferver de vida que moito presta mirala: saltaretes, moscas, escarabellos, miriápodos, bolboretas...etc, etc, etc, e como non as por min  cada día máis estimadas e fotoxénicas arañas. Esa xente extraordinaria, divertidísima, prudente e sabia que por falta da necesaria, cada día máis necesaria, educación ambiental arrastra un sen número de aracnofóbicas enemigas irracionais. Todos somos rariños: eu aracnofílico.

PAZ E PALABRAS