Confesións dun aracnómano

Na miña vida, por razóns que non son do caso, cheguei tarde a moitas cousas felices. Unha delas saber apreciar a poderosa beleza animal que se esconde baixo a rara fasquía intimidadora das arañas. Ao igual que coas moscas, das que vivín anoxado ata que os sírfidos me desengañaron, as arañas eran xente nas que nunca advertíra máis beleza da que se  poidera atopar no cú do demo. De adolescente, nas longas, aburridas, torturantes, demorantes e obrigadas horas de estudo forzado, a presenza dalgunha arañeira naquel soto alfunil dormitorio que non tanto tempo atrás fora a corte dos porcos, ofrecíame algún ca outro interesante entretenimento matinando nas intelixentes e invencibles armas guerreiras que debían posuir as arañas que sempre ou case, case sempre, saían victoriosas en todas cantas liortadas se metían; si chegadas na casualidade dunha mosca despistada, si provocadas polo meu aburrimento que enmallaba nas súas redes, sen caridade nen piedade, moscós grosos, nigritellos e adoecidamente zunzunantes.

Houben de ter que agardar a ter ollos con macro pra poder achegarme silandeiro ao pé dos seus rostros pra tocar coas retinas os  finos pelos das súas patiñas artelladas ou apampar cos seus chavellos afiados, enghanzúados,  ate sentirme tan pertiño da luz dos seus ollos que poiden apreciar neles un brilo mineral, si  esmeralda,  tamén granate,  acibeche ou obsidiana. Daquela, as extrañas anatomías  dun mundo prósimo e familiar, pero invisible e descoñecido,  de cores e formas insospeitadas, dunha beleza natural espida,  engaiolaron a miña desarmada sensibilidade quen rendida de fascinación pola inesperada beleza, case ao instante se sentiu docemente enganchada nunha arañeira de gustiños zoolóxicos, de deligas gratas, da que nen sabe, nen quere, nen pensa desenlorarse, encantada como está de saborear a súa recén adquirida adicción aracnomaníaca. 

Aracnómano gostoso, cada vez que distingo a unha araña,  en calquer buguío do meu pequeno mundo, ou pasando entre as herbas con coidado de non enfadar ás quisquillosas e incordiantes  formigas, abofé que por moi pequerrecha que sexa dame unha alegría. Nace a ledicia ao pensar en enfocar e poder ver nidiamente as galanuras desa existencia diminuta,  imperceptible, disimulada entre o seu pouco ser e as cores crípticas, que só miradas de moi cerca, con olladas de macro, revelan a súa variada e elegante riqueza cromática, inaccesible na distancia aos nosos ollos de xigantes relativos.

Ghipadas de cerca, as olladas e as expresións das arañas, amitan seres infantis de rostros estupefactos, coroados dunha octogonía ocular sorprendente, mais graciosa e lizgaira ca terrorífica, que en absoluto xustifica o terror nóxico que emulsionan na alma de algunha  querida xente das miñas entrañas, incapacitada pola súa sensibilidade extrema  pra simple contemplación dunha araña, nen siquera baixo a forma menos temible e perigosa: a de fotografía desenfocada.

Debo confesar unha decidida querencia polos diminutos saltícidos. Será por iso que son maioría nesta  escollida seitura de exemplos que vai indo arredor das palabras. Tampouco son estas nen moito menos todas as especies de arañas que viven comigo. Algunhas máis teño e vou rexistrando. Afortunadamente agradecen cunha xenerosa e diversa fecundidade, as posibilidades de existencia que encontran no meu pequeno mundo e un día con outro raro é que non tropece con algunha novidade.

E calen barbas e falen cartas.

Aí vai de corrido unha secuencia dalgunha das arañas que me acompañan no día a día.

(Sede compasivos con elas, non teñen a culpa do mal retratadas que están).

(Co voso permiso miña xente, quixera adicarlle esta escrita a grata vila de Ortigueira que me acolle con calma silandeira nos meus exilios; a mesma que me fixo un festival da miña talla: a que me dá soporte, voz e tarima dende hai tantos anos; a que me abreu as súas portas e  as de tantos corazóns amigos  que me confortan e acariñan con dozura, cada vez que nos vemos e nos falamos; a vila que defende con orgullo unha banda de gaitas galegas coa que nomearon á súa mellor avenida; a vila na que se prima o talento e na que, sen asomo de localismos, permitiron ca un gaiteiro cedeirés adolescente, tocando o wistle, abrise o seu magno festival. Ortigueiriña bonita, na miña alma vas escrita. Vai por ti. Gratia plena).

Paz e Palabras