Perdo memoria, claro que si, e perdo as memorias. Nese aplastado formato de selo plástico, ríxido, as memorias da cámara -das cámaras agora teño dúas- aproveitan a tradicional pránghana do seu posuidor pra escaquearse do oficio de recordar e vivir unha outra existencia durmida, descansada de gravar e borrar, de volver a gravar e volver a borrar, gozando dunhas tranquilas vacacións de relax as escuras de calquer buguío, ronroneando no nirvana do esquezo, perdidas en sabe Deus que petiño con cremallera de saberá o Demo que bolsa das tres coas que fornezo as miñas xornadas de foteo. Todas tres polipetadas, pra máis.
Esta memoria perdida, listiña ela, fórase a gardar na súa cámara de sempre, na súa querida raxiña da vétera cámara canon de sensor pequeno e zum longo, que eu deixara de lado e zoupara no esquezo cegado de amor primeiril pola nova cámara sony de lente e sensor macro.
Estas imaxes que van indo, andaban adurmecidas lonxe do recordo agochadas no adentro bital desa tarxetiña esquecida. Deume gusto volver a velas. Entre outras de amigos, de xentes, dando de comer á parrulada, lucindo mascota, de pasarrúas, do desfilar de Antroido da cativería, estaban estoutras de paxarada de inverno. O eider, unha delaware noviña, unha cacatúa fuxida dalgunha gaiola, un martiño pescantín, a garza cincenta no seu curruncho anual, o infaltable bilurico do Condomiñas.... Xentes do común un ano con outro por estas areas e esteiros. Era febreiro do 2020. Era outra vida.
Se houbera un outono no que o bilurico bailón non andara dándolle ao cú arriba e abaixo mentres rebusca polas beiras do río pulgas, miñoquiñas, patexicos, peixudos ou o que, ese outono sería menos outono, moito menos; habería de faltarlle algo, algúen de moita importancia, un vello cedeirés invernante, un cedeirés verdadeiro, nen máis nen menos cá pildoriña da ribeira, un ser que é quen de vivir entre chovascos, agaceiros, friaxes e poucos soles. Un cedeirés verdadeiro. Non un deses cedeireses vraneantes que só se achega a Cedeira nos infernais meses de xullo e agosto, a vivir o dolce fare niente, a gastar pinta de moderno turista urbanita e a demostrarche na cara a túa estupidez de aldeán ignorante: Non sabedes a sorte que tedes de vivir en Cedeira. Se calarás, vraneante, se calaras.
Esta cacatúa -teño un amigo pequeniño que mexa de risa gamberra cando lle chamo merdatúa- apareceu un par de veces polos ceos do rueiro sorprendéndonos aos veciños coa súa voz berrallona, crebada e nunca harmoniosa. Vaia, supoñemos que será a mesma e supoñemos que escapa dalgunha gaiola e márcase un turisteo polos tellados de Cedeira, visitando a torre da eirexa -xente devota esta cacatúa- ou regálase un recreo polas árbores froiteiras das hortas dos veciños, pra logo, supoñemos, volver á súa gaiola, que lle ofrece seguridade, comida e bebida; e de balde, e sen ter que traballar e arriscar. Supoñemos.
Miro aos bogadores por Cedeira encher o barco cos seus peitos de noco, lanzados a traspasar alentías, a romper as arrotas do mar, a revirar a ciaboga ao xeito, a virse coma un raio polo mar, pra, picando na boga e cun estrondo de estrobada brava... cheghar primeiros!! Opa Cedeira!!!!!!!
Pois si, son socio do Clube de Remo de Cedeira. Honrado de ser. Tradición, permanencia, cultura mariñeira, deporte, natureza, ecoloxía, esforzo, unión, grupo, representación da vila enteira. Equipos da patria Cedeira. Chufa á nosa!!!!!
E con dúas lonxanas imaxes do eider que andou o ano pasado (pode ser o mesmo que leva dous anos vindo invernar a ría),vou deixando xear por hoxe gardando a espranza de que tamén este ano nos veña honrar e daquela podermos botarlle un ollo. Ilusión e espranza. Fan falla.
Apertiñas totus meus, seguide sendo bos que guapas xa sodes.
A mandare.
PAZ E PALABRAS
Ningún comentario:
Publicar un comentario