O mestre, e aínda por riba amigo, Alvaro Polo dixérame en certa ocasión que cun lente macro nas miñas maos habería, só nun metro cadrado de campeira, máis dun millón de imaxes esperando por min. Alvaro ben sabe o que hai. Certo que aínda non dei chegado ao millón de fotos, non andarei lonxe tampouco, pero xa vou vendo que habelas hainas. Poder achegar a ollada ás prosimidades do real, á superficie das existencias, a pel das vidas, ás súas primeiras intimidades, volveume á memoria aquela vella frase dos anos sesenta, cando podíamos creer na existencia de utopías marabillosas: Hai outros mundos, pero están neste. Neste caso, no talo dun Sonchus oleraceus, herbaxón que deixo medrar pra convidar a merendar as súas sementes aos paporroibos reais, cardeais ou páxaros de San Pedro, que con todo se lles chama. E veñen cada ano.
Os opiliónidos son seres extraordinarios, de patas longuísimas que transportan o seu corpo de noz e barquilla, lonxe do chan, aboiando no aire, cunha gracia ondulante, flexible, lizgaira, que atrapa a ollada e faina deambular ao seu compás. Non vin moitos este ano. Nunca vexo moitos, realmente. E aínda máis raro é que lles poda facer uns retratiños. Este foi o único que medio se prestou, quero dicir, parouse un algo, un aquel, pra me deixar tentarlle un recordo. Algo quedou.
Canto me prestan os escarabellos crisomélidos!!, deveras. E penso que non son o único. Aínda sospeito que é xente que cae ben en xeral, da que non se desconfía, coa que se disfruta das súas formas dondas, coloristas, moitas veces con brillos de metais preciosos, e a quen nunca, case nunca, podemos velos cara a cara, na súa extraña fermosa fealdade, de rostro achaflanado, curto, que parecera chocado contra algo, ausente de expresión intelixente, gardado na súa íntima singularidade interior, sen expresar interés por fóra, lentos e arrastrados, facendo a súa santa vontade, pra min incerta, imprevisible, inintelixible, acorazada tras alustres de metal, impenetrables.
As volandeiras formas da Cymbalaria muralis tamén agradan a case todos. Eu tento, e fracaso de cada volta, en recoller a súa beleza de cor e fasquía. Ou non dou conquerido foco alí onde quixera ou as luces apáganse ou encéndense ao seu entender, ou os resultados andan lonxe do que o meu ollo imaxinara; secomasí sempre volvo a chiscarlles o diafragma, sabendo como sei que nunca conquerirei rexistrar aquilo que o meu ollo marigüano olla. Ela e eu, na paz e na groria do meu pequeno mundo. Mundo Feliz. Meu ben querido Richini Richinoff, dixit.
Adentro do meu pequeno mundo, lonxe dos meus ollos e dos de calquera, cohabitan con nosoutros os seres impensados do Diminuti Mundi: os colémbolos. Disque o grupo zoolóxico máis numeroso do planeta. Asegún onde, poden darse a millóns en pouca terra; disque. Ando moi atento a poder chiscarlles un ollo e a continuación algunhas fotos, pero as máis das veces aparecen eles na imaxe porque sí, como concrecións dixitais dalgún tipo de espíritu existente, real, pero invisible a presbicia dos meus ollos. Os poucos que vou concretando andan de reserva nun cartafol da memoria dixital que se abre ao conxuro das palabras Diminuti Mundi. Algún día quixera pronuncialas.
As euforbias, a granel leitares, pois todas teñen unha seiva xeralmente branca e moi acre, cando non venenosa, son herbas curiosas que adquiriron formas e solucións propias pra a formación das sementes. Estou moi contento que no meu pequeno mundo anden a vivir dúas das especies máis notables da flora galega; ben entendido, na miña opinión: E. latyrus e E. dulcis. Esta última leva anos saíndo sempre nun mesmo pequeneiro curruncho, baixo do cinamomo, ao pé dalgún felgo e non lonxe do Melittis melissophyllum que leva dous anos aledándome as primaveiras. O leitar da imaxe é o froito aberto en canal dunha E. peplus, con moito a euforbia máis común do meu pequeno mundo.
Feliz coma perdiz en restreba de centeo andaba esta pincharada, Pararge aegeria, sorbendo néctar da flor do acibro, a quen chaman xardón pola estremeira da Serra da Lastra e o val do río Selmo, ese territorio de lousas que a avaricia humana roe a trabadas de plusvalías escuras coma ao chapapote. No meu pequeno mundo non faltan pincharadas. Faltan outras, pero a pulla do xeranio, o anxiño das berzas e ela déixanse ver cada día. Nos tempos fríos, nos días bos, tamén sae a voar dende o seu acobillo invernal, pra chuchar nalgunha flor resistente, que mal que ben sempre alumbra. Por novembro, por dicir, locen as flores da alóctona Bidens aurea, unha das chamadas herbas da fame, que contábanme chegou a Cedeira nos anos coarenta do século XX, nos anos da fame franquista e por iso a cristianaron popularmente con ese nome. Por Portugal esa mesma corre co nome de chá de España ou chá de Marrocos, que por non seguir confundindo nada que ver coa Terra Chá, senón co thé, esa infusión.
Anagallis arvensis, esta pinguiña de cor encarnado salferida entre o verdor das herbas, é xente rara e ocasional no meu pequeno mundo, informal; algún ano non aparece, outro unhas poucas, e algún outro, raro, manda e ordea na súa xeografía preferida: alí onde haiba fartura de sol. Polo sur de Galicia, pódense ver da forma azul; dignas de ver, realmente. No meu pequeno mundo, azuis nunca xamáis. Un ano saíron amouradas e déronme moito gusto. Tanta beleza concentrada en tan pouca cousa houbo de servirlle a Emma Orczy como símbolo e emblema da resistencia clandestina nobiliaria inglesa fronte aos desfases e excesos sanguinarios da revolución francesa. The Scarlet Pimpernel, o nome de guerra do héroe que iniciou a saga de personaxes literarios que cara á sociedade son mansos e atildados e na clandestinidade son valentes xusticieiros: El Zorro, El Coyote, Supermán, Batman... etc. Actualmente existe unha organización que se autodenomina The scarlet pimpernel que andou por Cedeira con ocasión dunha das antroidadas máis caras, falsas e presuntuosas que poiden ver nunca. (Se a queredes chamar en galego tendes onde escoller: herba da rabia, herba do fornigo, herba do garrotillo, muraxes... pero a pimpinela, en galego é a Sanguisorba officinalis, a fermosa vesporeira dos nosos ouzais).
Bellis perennis, con moita razón. Poidera ser a máis común e coñecida das flores da campeira. O poeta zoroastrista e caldeo Afär bem Lelâk bem Akôlim sentenciu que só dúas cousas da natureza se achegaban a beleza dunha muller, unha noite estrelada e unha chaira callada de flores. Un campo verde alfombrado cun cobertor de margaridiñas: esa felepada de maio que se cría con luz e sol. Bellis perennis, con moita razón.
A verdade é que esta imaxe é tremendamente superficial e inexpresiva. Ao meu parecer claro. Aínda non sei moi ben como se colou entre as outras. Deberei confesar que en realidade si sei: collín un lote delas sen discriminar e subinas ao blogger pra irlles arrimando palabras. A superficie sobor da que camiña esta formiga son restos das froitas, que por ofrenda deixo a intemperie entre a terra das macetas que, pousadas no alto do muro defensor do nordés, sirven de patria aos cactus e crasas que van resistindo con afouteza aos incesantes agaceiros galegos. Cactus e crasas, engaiolados en barro cocido, son unha concesión ao exotismo do meu pequeno mundo. Ao reducido espazo onde medran -aberto ao sol, abrigado ao norte- chámolle As Canarias, por doce lembranza das illas perdidas da xuventude, que camiñei amodo. A illa da Palma, circundeina a pé e camiñando polo fondo do barranco das Angustias adentreime na Caldeira de Taburiente, que gocei en solitario, toda pra min, unha semán enteira entre campos salvaxes de opio, escorrentías aloucadas do río Taburiente e olladas frente a frente co cadoiro da Fondada que quen alá subeu, sabe ben onde eu subín. Alá, na Palma poiden coñecer, no abandoado norte de neboeiros mestos que só traspasaba unha pista de terra, a existencia da aldea de Gallegos, onde a xente, escoiteinos, no canto de dicir yo...aínda dicián eu. A permanencia da identidade en dúas vogais. Cancela e Castros son aínda hoxe toponimias palmeras dos arredores de Gallegos. Eu son, fun, palmero. É verdade: quen coñeceu a Palma non pode esquecela; e a quen a andou, discalzo, quedoulle gravada pra sempre no fondo dos pes: ese nunca imaxinado curruncho da alma e da memoria.
A imaxe esta tampouco ten moito aquel, realmente. É a casula dunha Oxalis corniculata e se está rexistrada era só por tentar ver que cousa tan rara e extraña era esa especie de caricolica, ou excrecencia, ou bugallo ou vaite a saber que; que lle nacía; algunhas casulas tiñan varias. Quen me poidera endereitar?
Sei que o meu gosto particular e advenedizo pola fasquía das arañas vai alonxar, está alonxando, do meu pequeno mundo a unha moitedume de posibles visitadores, que procuran non entrar neste pequeno espazo regalado á vida salvaxe artrópoda; á denostada, aplastada, fumigada e case extinguida xente miúda. Aínda se hai caso, os posibles visitadores, fuxen escorrentados como ánimas en pena, anoxados, poidera ser asustados, na percura de espazos máis amables e clásicos, onde a ollada múltiple das arañas non os persiga ata o fondo das súas conciencias, ese humus da alma onde se mexe difusamente á consciencia de sermos uns apaixoados biocidas travestidos de modernos progues civilizados.
Quedade con tanta beleza miña xente; pois a lurda prosa deste escribidor vai por esta hora finiquitando. Aleluia.
Apertiñas totus meus.
A mandare.
PAZ E PALABRAS
(Á Illa da Palma, por me facer feliz, e a Antonio Carrillo Díaz, palmero, e a Gerónimo Morales Barroso, guanchero, compañeiros de prisión, que a este vagamundos lle deron amistade e calor, viejitas e agüitas, e máis aínda, a hospitalidade aberta da súa casa e familia. Nesta hora, calma, forza e fundamento, non temos outra. Resistencia. Apertiñas meus amigos).
Ningún comentario:
Publicar un comentario