Por camiñar a terra paso a paso entre silveiras
andando cos pes espidos tanta pedra esmagullada
zunando asubíos nas cimeiras, ferindo ao vento,
con letra cansa de arrastrarse por vieiros acabados
achego a miña alma nestes versos de verbas tan usadas,
nesta hora en que morre o sol e os sinos badalan de finado
tanxindo a rebato, axando os aires, aqueloutrando...
ondas de acordanza... que nada vale o que a paz e a calma valen
para volver sentir a invisible presenza da vulgar vida diaria,
a tranquila mudez dos días que pasan sen presa, nen apuro.
Zarandallos da historia mintireira que contan e contaron.
Queres que cho cante outra vez?
P or camiñar a terra paso a paso entre silveiras
A ndando cos pes espidos tanta pedra esmagullada
Z unando asubíos nas cimeiras, ferindo ao vento,
C on letra cansa de arrastrarse por vieiros acabados
A chego a miña alma nestes versos de verbas tan usadas,
N esta hora en que morre o sol e os sinos badalan de finado
T anxindo a rebato, axando os aires, aqueloutrando...
O ndas de acordanza... que nada vale o que a paz e a calma valen
P ara volver sentír a invisible presenza da vulgar vida diaria,
A tranquila mudez dos días que pasan sen presa, nen apuro.
Z arandallos da historia mintireira que contan e contaron.
Sede bos que guapas xa sodes
Ao noroeste do Noroeste agora coma sempre,
PAZ E PALABRAS
cantamos.
(As miúdas e fermosas xentes que me dan o contracanto son todas elas parte da compaña diaria do meu pequeno mundo non sendo a labaza e a araña das areas que ambas as dúas son do marouzón de Vilarrube; sáibase por se interesase)
Ningún comentario:
Publicar un comentario