Ninfas nun limón

Non son fotógrafo. Fago fotos, iso si, e moito me presta. Fago fotos cun macro de 90 mm sen trípode  e sen recurrir a técnicas máis sofisticadas ca un apoio nunha galla rusticorum que eu mesmo me fixen e nunha almofadiña aínda máis rusticorum que tamén eu mesmo  fixen. Os codos e o corpo á terra é o máis frecuente dos recursos técnicos que utilizo.

A culpa é miña, naturalmente. Non é que non teña trípode, teño dous, é que non me gusta nada andar montando e desmontando a camara. Definitivamente non son fotógrafo. Non van comigo os artificios. Gusto de andar coa cámara nunha mao, a galla na outra facendo de bastón e mirando e remirando polas herbas, as flores, a casca das árbores, entre as pedras ou pola tona da terra. 

Cando os meus ollos tropezan con algunha bichería, párome pra ver quen é, que anda a facer, e xa vou pensando como lle poderei tentar facer algún rexistro que me permita documentar a súa existencia. Tomo nota da dirección da luz, do fondo que aparecerá, do seu tamaño, da distancia a que debo cliquear...etc. Digamos con pedantería que estudo a foto a facer. 

No meu pequeno mundo hai moita xente de a diario, coa que apenas si me paro a conversar. Non porque non me cadren, senon porque teño arquivos de sobra cen veces repetidos. As Araneus diamematus, por poñer algún exemplo, non sendo que se me presenten cunhas novedosas condicións de luz ou cor, alén de darlles os bos días ou as boas tardes, pouco máis me paro con elas. Os saltaretes por seren tantos -este ano pasado houbo centos- tampouco me paro moito con eles. De ser ensíferos, xa me paro un pouco máis: con esas antenas tan longas sempre resultan un desafío: e se son ninfas pequerrechas namóranme co seu sarpullido de pencas. 

Compréndese perfectamente que a bichería dun certo tamaño, digamos xigantesco, que pase ou se acerque a 1 cm non ten moitas posibilidades de pasar desapercibida e daquela teño rexistros dabondo dos máis comúns e habituais; de entre todos eles, xa dixen, os saltóns son os reis da abundancia. As Cicadella viridis pesia a ser nervosas e brincadoras de seu, tamén son tan abondosas que non teño queixa das imaxes que me deixaron facer. 

De cotío dou un brinco de ledicia cando aparece de visita ou me decato de que vive comigo algunha bichiña ou bichiño do que ata daquela non tiña noticia da súa vecindade. Outras moitas veces só me dou de conta de quen é quen cando ao ampliar as imaxes na pantalla aparece alguén que ata o daquela nunca eu mirara. E sendo o caso de moitos insectos posuir transformacións variadas, metamorfose incompleta, rexistrar algunha nova fase de transmutación de calquera deles, alén de darme unha ducha de endorfinas por aprender, quedo ledo coma cativiño con xoguete novo.

Especial gusto teño cando a xentiña que podo rexistrar e descubrir, non ten máis de 1, 2 ou 3 mm. Pra empezar ponme ben nervoso non querer perder a oportunidade de fotografala. Que de cotío acontece. Ou marcha ou non para ou non se deixa. Que ter teñen vida e criterio propio e de min non fan caso máis ca de vez en cando.

Compréndase a ledicia que tiven cando apreciei a inapreciable existencia dunha bichería diminuta na pela dun limón que penduraba dunha pola do limoeiro. Quen sería aquela cousa tan, tan, tan pequerrechica?  Podería facerlle algunha foto que me permitise saber quen era? Deixa a ver. Intentar vaise intentar.

Acomodei a galla, agarrei o limón cunha mao pra que non bailara máis da conta e púxenme a facer fotos como se non tivera outro obxectivo na vida: na cámara o macro G  90 mm 2.8. Un bó obxetivo que me leva regalado boas fotos e mellores coñecementos e observacións.

Ao ver aquela cousiña de nada aumentada na pantalla, ben vin que era unha ninfa dalgún heteróptero. Pero si xa se fai traballoso descubrir ou catalogar algunha chincha nova  das que non son amistades de cada día. máis difícil resulta poder saber quen é quen en calquera das fases de ninfa; que de seu non adoitan ter unha soa e en cada unha delas aparecen diferentes a anterior. Así que morfoloxicamente cada especie son varias formas . Deixa a ver se son quen. Paciencia, ferramenta da ciencia.

Á primeira impresión dei en pensar que debería ser unha ninfa de Rhynocoris iracundus, esa percebella de cores vermellos que non hai moito saiu en varias fotos neste mesmo blogue. As cores vermellas do punteado desta ninfa e o apreciable e curvo ferrollo que parecía dar sentido a chamarse rhyno levábanme a ese sospeitar. Ademáis este último ano os iracundus e o seu temible fuciño de ferro visitaran o meu pequeno mundo e nos cítricos parecían sentirse a gusto. Si, pero... deixa a ver.

Habitualmente cando quero recoñecer algunha especie descoñecida e aprender algo novo empezo a repasar e rebuscar as páxinas de catalogación de insectos que teño gardadas entre os marcadores do navegador. Entre elas é xa intuindo por experiencia por onde me ir achegando vou pasando fotos e imaxes ata dar co que ando buscando ou aproximarme polo menos ao xénero. Así fixen con esta ninfa e logo de mrar e remirar decidín que o máis aproximado podería ser o xénero Zelus e xa arriscándome de todo a esbarar un Zelus renardii,  unha alóctona chegada dende México.

Pero cando coma neste caso non estou seguro máis que de ter moitas dúbidas na correcta clasificación, pido papas e solicito dos amigos naturalistas de Entomoloxía de Galicia, o chat de guasap no que dou a lata que me socorran e me axuden a saber quen é quen. Non adoitan fallar. Tampouco desta volta. Pablo Sanmartín endereitoume seguro ao xénero: nada de Zelus, un Empicoris sp. E claro está tiña toda a razón. Velaí porqué esta discorrer de hoxe vai adicado a él e de rebote a todos os amigos do chat de Entomoloxía que me soportan e me levan polo camiño endereito. Ben agradecido. Prometo seguir aprendendo. 

(Miña ben querida e pouca xente, se observades atentamente a última imaxe que virá apreciaredes que esta ninfa, non era o primeiro estadío de desenvolvemento: ao seu pe aparecían as camisas de muda de dúas fases anteriores. O que hai que ver se se mira ben).

Seguir a ser bós que guapas xa sodes.

A mandare.

 PAZ  E  PALABRAS