Aos amigos do meu pequeno mundo.

(As palabras que se diolo quer han de vir son parte do pouco texto que se chamou e chama No meu pequeno mundo e que algúns dos amigos que comigo van teñen xa lido enteiro. O que é moi de agradecer. De vez en cando dou en ir poñendo anaquiños del neste o meu voso blogue e van aparecendo sen seguir a orde en que o texto está escrito; o que dende logo non ten importancia, por estar escrito sen orde, non sendo esas ordes caóticas e intuitivas coas que se goberna o corazón).

O meu pequeno mundo nalgúns días sorprendentes, despístase da escondida senda natural de tranquilidade por onde pasea a diario e trasmúdase inesperadamente nun balbordo rebuliceiro de amigos humanos exaltados, lixeiros, sorrintes, aledantes, unha refusía de ledicias que trastoca a paz acomodada da quietude do meu eido nunha xira de alegrías e marabillas, unha repichoca de muiñeiras, unha folía de amor á cedeiresa. 

Nunca sei moi ben cando e como se vai dar ese abrocho efervescente da festa das amizades. Ás veces avísanmo gaitas soando ao lonxe ou foguetería desconcertada. Outras é un familiar caritativo… Ti saberás que día é hoxe… non? Tantas veces unha chamada avisándome… Mira que vamos pra aí. Agrádame ese costume tan pouco burocrático dos meus amigos de apareceren sen eu saber, arrodeándome daquela de ughos, de apertas, de palabras, de risadas sen teito, de comomevás, de comochevai, de contos, de chistes, de rexoubeos, de falares e de historias de xente de lonxe. Ás veces moito de lonxe.

 Os meus amigos, a miña xente queridiña da alma, malpocados, chéganse dende o extranxeiro das arredadas terras nas que viven o seu desterro... Barcelona, Mallorca, Pontevedra, As Neves, Compostela, Madrid,  aínda Ferrol, e ao mellor tamén da rúa Ezequiel López ou da Praza Roxa. Veña quen queira cando queira de onde queira que veña. Nalgún tempo chegou a vir xente dende Londres e Newcastle, en anos idos onde o meu mundiño tiña un especial atractivo cosmopolita. Tempus fugit, déixaios ir. 

No  meu pequeno mundo, no que se crían  sombras fragosas e salvaxes e se dán herbas bravas habitadas de bechocos,  resgárdasen tamén quentes abrigueiras do nordés, abertas a sur, onde o sangue se acalora, leveda o espíritu pagán,  nace un tremor primitivo, un brinco sen inxirada levanta os pés da terra e argalla no ar un punto de danza que principia a facerse baila, nacendo un alento de troula e un berro de aturuxo na gorxa… xira en Fernando Lago!!  Aleluia!! Sursum cordam!!! Chegou a Festa !!! 

Sendo xentes de talento e bondade, amigos do foliar e  o muiñar, de pandeirar e xirar, de cantar e recantar, os meus amigos aparecen con guitarras, gaitas, clarinetes, acordeóns, pandeiretas, cervecicas,  empanada, caldeirada, viño branco, sardiñada, viño tinto, carne asada, cafeiño,  pitilliño,  chupitiño, e á postre,  si señor, un llintoni, por favor!. 

Cantar cantamos todos, uns ben e outros mellor, pero sempre coa alma grande, afinando de sentimento e levando o ritmo a pulsos de corazón. Eses  días, o meu mundo, pequeniño, múdase nunha  inmensurable patria sen fronteiras entre as areas da terra e os astros do ceo, un espazo aberto á irmandade universal de todas as xentes liberadas e cantareiras, esas patriotas da ledicia, esas voces ceives de tristura, esas as que sen medo  a comulgaren coa amistade, ughan e farrean con paixón amorosa, unha hora encima da outra, espíndose da negra sombra, engaiolando ás estreliñas da noite, axugando no peito unha soa voz para seguiren firmes cantando aos ceos no abrir do día, abrazados  ao sol das esperanzas, aquel que bica o orballo dos campos nas mañanciñas de San Xoán cando o aire aínda ule a borrallo, as fontes a auga de rosas, os beizos a fiuncho e a memoria a reina luisa. 

Até acó chegaron hoxe as miñas verbas. 

Palabras de hai anos, pero para min aínda  vivas, capaces de facerme sentir aos amigos, aos que están... e aos que xa  non están, que así son as cousas. As palabras, sen materia putrefacta que as solidifique, lixeiras sen o peso da carne, ánimas puras, sobreviven mellor ca nosoutros ao tempo, ese alquimista da trasmutación. As palabras, conservadas no sutil prebe da memoria sobrepasan o devir da historia encarnadas  en son de voz,  grafo de tinta,  tacto de braille ou bit de silicio. Aí, falsamente inertes dentro do seu disfraz de rutina,  son quen de rexurdir de repente diante do noso  entendemento revividas por un fulgor novo, un sentido incomprendido, un significado nunca antes entendido, inesperado, que nos explica, dános a entender, fainos lembrar, extrañar, comprender, sentir, chorar ou rir, dun xeito que nunca antes conocéramos, como se fora a primeira vez que as recibimos e acabara de encetarse unha nova vida en charte. 

Ás palabras, un respeto.

Teñen vida.

Propia.

Ser bós que guapas xa sodes, miña ben querida e pouca xente. Non perder as mañas. Non deixedes de vir a verme a este curruncho de nebras e vidas ao noroeste do Noroeste; a este voso pequeno tarreo arreado do mundo, a este apartado xardín silvestre aberto a todos, pechado a moitos.

Prometo estar agradecido.

Apertiñas.

A mandare.

PAZ   E   PALABRAS