Para Elías, ave do paraíso do meu pequeno mundo.

Un día dun ano destes que pasaron, á caída da tarde, de entre unhas inesperadas nubes alaranxadas daquela seranciña tépeda con ouros de setembro, chegou dalgún lugar do ceo, que eu non era quen de precisar, a melodía  borbollante dunha ave, un cantar de flauta clara e rego de monte fresco, unhas engaiolantes harmonías de sereas aladas con recendos de anís e sabor ao mel. Unha lambada. Unha ave exótica escapada, pensei... e que ben canta!! Ilusionado, lembrei o loro de mil cores e a cacatúa berrallona que tempo atrás nos viñeran visitar.

Levanteime amodiño, collín os prismáticos e a cámara. Tal un musgaño de Hamelin engaiolado, expectante, fun tras dos ecos sonoros do cantar da paxariña. Con calma e prudencia temerosa, para non escorrentala, pasei o túnel de sombras que aperta á laranxeira co cinamomo e abrín a cancela con mimo, por medo extremo a sentir rechíar a carabilla enferruxada. A ave misteriosa seguía a cantar  feliz. Daba gusto. 

Arrimeime à parede da caseta e camiñando cauto pola serventía do rueiro, amodiño, amodiño, funme achegando ao muro cativo que linda  coa finca do Mógharo. Por alí adiante tiña que estar. De por alí viña o canto. Nalgures andaba. Da paxariña ocultábanme un castiñeiro, un pesegueiro, unha parra verdescente e unha figueira callada de avésporas e figos pingóns. Era por iso o estío  do ano. 

O cantar discontinuo, tal que encelándome,  agora chilreante, agora silencio mudo,  tiña que vir de non moi lonxe das árbores. De algo máis adiante. Ao mellor dalgún tellado das primeiras casas da rúa  Fernando Lago. O páxaro do paraíso tornou rechouchíar con forza. Estirei o pescozo levando os ouvidos nos ollos na dirección das suaves e gratísimas notas. Movín a cara con lentitude máxima. Non quería axocar aquela marabilla. 

Lenta, moi lentamente, deixando amosar o corpo, poiden alcanzar a ver, e admirar,  ao autor do canto: un moi querido alumno, grande gaiteiro, quen se houbo de fartar de rir ao descubrirme cos prismáticos e coa cámara, pois coñecendo tanto á miña afección cega polos paxariños, canto a miña xordeira musical definitiva, dende a ventá baixa da súa casa, fornecido só co xoguetiño sinxelo dunha frauta de barro e auga con forma de paxariño, e  escudándose, iso si, no seu talento musical innegable, el, que é tan bon gaiteiro e ao mellor por iso tan coñero, tramara e interpretara unha apegota acertadísima para que este escribidor poidese encarnar, alelado e deslumbrado, o párvulo papel de víctima estupefacta e chafada… Ola Rafa!!… Chamou por min encantado lucindo a súa máis trunfante expresión de galopín… Aquí me tes!! Facendo os deberes de música… exercicios… de cantos de Aves do Paraíso!! 

Botou unha sonora e feliz risada final e meteuse fervéndolle o riso no interior das sombras da súa casa. Aínda cheguei a escoitar a súa voz, victoriosa e encantada, saíndo do adentro do escuro: Mamá! Mamá! Rafa picou coma un pancho!! 

O meu pequeno mundo; tamén feito de amor e risas, de gaitas e artistas, de soños,  silveiras e aves do paraíso.

    A este texto gustaríalle que se soubese que está imaxinado por e para Elías, xente íntima do meu pequeno mundo, pasaxeiro de El tren de los sueños, amigo, admirado músico e entregado estudante en Artes Diversas, por demais. Non haberá fallo sendo alumno, como foi, de Consuelo do Mimo e fillo, como é, de Carmen DeLorenzo. Un artista futuro. No presente. 

Unha forte aperta Eli, benvido ao lío!!!.

    Miña ben querida e pouca xente, deixar xear... 

    ...que as negras sombras das horas,  non empanen  o cristal da vosa ollada...

    ...ser bós que guapas xa sodes.

A mandare.

PAZ  E  PALABRAS

(Esa breve redacción que antecedeu xa houbo quen descubriu que é un anaquiño curto, modificado gravemente, do texto do que algunha ca outra vez vou deixando caer algúns apartes e que se chama No meu pequeno mundo. Que tampouco habería ser moi difícil  de adiviñar).