Amigos en Ortigueira

Achégome sempre ao cais de Ortigueira coa espranza de veslumbrar de lonxe a  branca intelixencia do mestre Álvaro Polo. Cando tal se dá, sei que ao pracer de contemplar os indovindos da xente de augaire hei de axuntar o bálsamo grato da bonhomía e da sabia e prudente conversación do mestre e amigo, que aduba a transmisión de saberes cun permanente sorriso intelixente presidido por unha ollada franca fornecida de humildade franciscana. Condición de sabio.

Este outro día, tal cal outros moitos.

Alí, arrimados ao petril, conversábamos de pasos e contrapasos, de mobellas e londras, de mazaricos e arceúchas, cando deu en deixarse caer nas pelouras do malecó a bandada guapa de biluricos que ano tras ano, pra gozo de iris e pracer de pupilas, repousa todo o inverno no abeiro do vendabal que lle ofrece o peirao do cais.

Unhos vellos amigos orteganos, estes biluricos.

Están moi fermosos, dime Álvaro, andan xa a mudar a plumaxe e presentan un salferido de manchiñas negras moi bonito.

 Certo, moi bonito. 

  

E aproveitando que só teremos unhos poucos miles de rexistros deles, demos en tirarlles unhas ducias de clicliclís  por ver de aumentar, se coubera, o almacén inmenso de imaxes dos  biluricos de Ortigueira, eses amiguiños nosos de cada inverno. 

Ese consolo permanente nos días baleiros.

E para máis hai un bilurico escuro, dime Álvaro. Cal é? inquire o aprendiz de naturalista. Ese da cella clara e branca, o terceiro pola dereita do pequeno grupo desa pedra grande, ilústrame o mestre. Si! Ben que o vexo! 

Vaia, acaba de pousarse un Calidris alpina, di Álvaro, que parece ter un detector de azas nos ollos. Onde? pregunta o aprendiz, pasmado. Aí, no pico desa pedra, diante desoutro grupiño de biluricos, infórmame coa paciencia dos mestres calmos. Ollo e vexo. Unha linda pildoriña, abofé. 

Mentres a grisura do día non se tornou negrura certa e dela principiou a pingar unha choviscada fría que me fixo fuxir acovardado, aproveitei pra rexistrar ao bilurico escuro e a muda de froixel dos seus parentes, os Tringa totanus. Un par de ducias máis de fotos destes amigos non lle vai afectar a consistencia do disco duro, díxenme eu. Deixa a ver.

Acertando ao supoñer que tampouco a vós vos afectaría extraordinariamente en ningún senso a repetida contemplación das lizgairas formas dos biluricos, sempre en gracioso equilibrio a chiquilimpé, voume por hoxe despedindo agradecéndovos a continuada visita ao solar patrio do noroeste do Noroeste, ritual laico que profesades coa misteriosa fidelidade dos integristas radicais.

Mil gracias mil, miñas e meus.

Moita saúde e sorte, moita.

A mandare.

PAZ  E  PALABRAS