Era unha mañá morna de inverno. No monte estábamos sós. Levantando os ánimos con vitamina ultravioleta. Había caloriña nas soleiras. Alí, arrimados ao abrigo da brisa do nordés, tomamos o sol e tratamos algo, pouca cousa, catro palabriñas de amor e unhas olladas en paz. En San Antonio. De Corveiro. I love you, gonipterus.
Chiiiissstt... calade... non digades nada que xa todo se sabe... ir deixando xear e ser bós, que guapas xa sodes.
Apertiñas miñas xentes.
A mandare.
PAZ E PALABRAS
Coido que non haberá goniptero máis e mellor fotografado, ha, ha,...
ResponderEliminarUnha aperta.
Álvaro.
Podiache dicir, algo tan pequeno q semella grande cando cae baixo ese obxetivo.
ResponderEliminarPor q se me vèn á testa aquilo de...
"Non fuxades covardes e viles nitens e globulus que minúsculos cabaleiros son os q vos atacan"?
Certo que os obxectivos macro son unha bendición que nos abren a percepción aos detalles dun mundo imposible de ver a diario. Pois se se che ven á cabeza por algo ha ser...por leres aos clásicos, digo eu. Agradecido por andares de visita no meu pequeno mundo. (O gonipterus mándache saúdos particulares).
EliminarTodo o mérito é do gonitero que estaba moi quedo. Unha aperta. Rafael.
ResponderEliminar