S.O.S.... marmeas do Rodo...S.O.S.

Quixera expoñer á vosa opinión o caso dunha singular e desigoal liorta botánica que está a se producir nas dunas fósiles da Plaia do Rodo e ameaza con acabar en pouco tempo coa valiosa e escasa colonia de marmeas -camariñas en noutrures- que neste areeiro noso estabrecen o límite norde mundial de distribución.

O caso é que unha destemida proliferación da silva do mar, Smilax aspera, (favorecida pola non moi vella construcción do paseo e pista que fende o Sistema Dunar do Rodo de banda a banda, e alí mirando a sur e gardada do norde mareiro xa criou mestas sebes), anda asoballando e afogando a toda canta outra forma vexetal medra ao seu redor.

Toxos, loureiros, piñeiros, e outras herbas, vense impotentes para impoñerse ás numerosas, finas e longas pólas -poden acadar máis de 14 m-, deste arborico gabeador, fornecido de guenllos, armado de espiñas e defendido por follas acoiradas, brilantes e duras, inmunes as rozaduras das espiñas alleas, e dotado, para maior perigo da veciñanza, dunha grande capacidade de medra.

Smilax aspera, a silva do mar, é planta moi coñecida (aínda que na Galizia só aparece nalgúns areeiros do norde e en ningún outro coa forza, a mestura e o desmedre con que se presenta na Plaia do Rodo), da que se obtén a partir das súas raíses a moi coñecida zarzaparrilla. Presenta unas lindas flores brancas que froitan nunha baia vermella que negrea ao madurecer e dende logo é unha interesante especie, pouco abondosa na Galizia, que desgraciadamente anda a sepultar e afogar á valiosa, e pouca, presenza da Corema album na Plaia do Rodo de Pantín.

As marmeas, camariñas se preferides, son xente dun crecimento lentísimo, (calcúlase que tan só 1cm por ano), incapaces per se de ofrecer algunha alternativa viable de sobrevivencia ao asoballamento da smilax. De feito a observación das medras novas das marmeas afectadas polo ataque da silva do mar ofrece polas desmedradas, frouxas, cun crecimento esaxerado para a especie, con claros síntomas, na miña inorante opinión, de estrés botánico, nun intento desesperado das marmeas por buscar uhna saída á morte certa por aplastamento que lle anda certificando o abrazo afogador dos guenllos da silva do mar.

As desmedradas medras da silva do mar, que xa advirtíramos na anterior entrada sobre as marmeas, son arestora, só un ano despóis, un gravísimo perigo para a súa supervivencia. Se o actual orde de cousas continúa, e o laissez faire se xunta o deixar xear a práctica totalidade das marmeas do Rodo desapareceran en cousa de poucos anos.

Velaiquí o obxeto desta entrada: dar a coñecer esta situación e abrir un debate sobre a comemencia ou non de iniciar unha actuación, que non poderá ser outra que a poda racional e liberadora das longas pólas da silva do mar, que lle permitan e posibiliten ás camariñas unha existencia futura na Plaia do Rodo.

Quede claro a miña absoluta predisposición favorable a que os organismos pertinentes enceten canto antes un labor de desbroce da Smilax aspera. Teño escoitado xa a opinión en privado dalgún amigo asegún a que non hai nada que facer, que debemos deixar a Natureza seguir o seu decurso, xa que toda intervención humana é, no fondo, perxudicial e pouco proveitosa.




Obviando o feito de que a palabra "toda" é excesivamente grande para ser verdade, convirá dicir que o crecimento inusual, moderno, da silva do mar foi propiciado por unha intervención humana: a fendecha anchísima da pista e paseo da que xa falamos e que lle concedeu a Smilax unhas condiciós biolóxicas humanizadas e inesperadas de abrigo e protección que deron inxirada a un crecimento destemido e perigoso. Na miña opinión o desmedre da smilax é causado por unha actividade humana que non poido prever todas as súas consecuencias.

Por outra banda a smilax xoga con vantaxe: o seu crecimento rapìdísimo contrasta co lentísimo da marmea e ofrécelle a esta moi poucas posibilidades de sobrevivencia. Pola contra, máis que se podasen a fondo as medras da smilax o seu status poboacional non habería de resentirse, tanta é xa a súa abundancia e mestura, contraposta coa rareza dos pés de camariñas: non chegarán as dúas ducias.

As imaxes que acompañan esta entrada parécenme máis elocuentes e descriptivas que nengunha das miñas prosas. Fique así pranteada a cuestión. Que é urxente.



Saibase: as marmeas do Rodo están sendo afogadas pola silva do mar. Se practicamos o deixar xear e nada facemos o número de pés viables de Corema album reducirase unicamente a aquelas dúas ou tres matogueiras un pouco alonxadas, polo de agora, das longas e espiñentas polas da Smilax aspera. Pero deixa, que xa.






Agradecido, miñas e meus.











Estes achegos para máis saber da silva do mar.

http://es.wikipedia.org/wiki/Smilax_aspera

http://www.asturnatura.com/especie/smilax-aspera.html

http://www.anthos.es/v22/index.php?set_locale=es