Plaia do Baleo, pola mañá.
O Baleo nesta mañá de decembro, estaba gris e quedo, morno tamén. O mar, vivo, pero azoso. Os ceos querendo azulear. Daba gusto. 
Tres rapaces xogaban coas arrotas; no fondo entre as pedras dous homes buscaban percebes.
Cada quen ao seu: uns a argallar coas alentías, outros a escaparen delas.
Un día coma tantos outros, un día de diario, nas plaias do noroeste do Noroeste.
Nas lixugadas e emporcalladas plaias do Noroeste: letrina final da voluntade insobornable do mar de devolver o noxo a quen o produce.
¡¡¡ Estes días vense invadidas por millós, (sí, sí, millós) de diminutas bolicas dun plástico duro e brancuxo que ocupa, do mesmo modo que se ve nas fotos, a línea toda de deposición da marea dos areais de Pantín e o Baleo !!!
Sepultadas no areeiro, quedarán con nós.
¿ Nunca máis, dixeramos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario