Ao noroeste do Noroeste...: SANTOS SILANDEIROS...,

martes, 3 de decembro de 2024

SANTOS SILANDEIROS...,

...PALABRAS de PAZ CALADA.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Subscribirse a: Publicar comentarios (Atom)

O meu pequeno mundo

O meu pequeno mundo é un pedaciño cativo de terra preservado pra servir de hospicio á miúda xente salvaxe, a tesela exemplar das posibilidades rexeneradoras do mosaico da natureza. Quérese dicir, se nun tarreo tan cativeiro coma o meu, dá en críarse unha variada especiación de seres que cohabitan indo e vindo ao seu libre entender xenético, canto non poderíamos recríar se os abondosos xardíns, espazos de ecoloxía paupérrima, se pensasen pra favorecer a vida salvaxe? Que se as terrras en mancomún? Que se os grandes espazos públicos? O meu pequeno mundo, seino, non é máis ca un bico de despedida con sabor a terra, o laio do pétalo que cae da flor, unha chiscadela, un aceno nun adeus, o ouveo silandeiro dun lobo na noite. Un lene rezo de espranza ao pé do leito do esmorrente. Á vida, pra vela medrar e variar, florear e froitar, ferver e borbollar, hai que deixala en paz. Sinxelamente. Sen o acoso da insensible humanidade, sen as súas soberbias actitudes, sen as súas continuas fozadas biocidas alcumadas de Progreso... a vida natural e salvaxe habería de ter unha última oportunidade histórica diante do devastador exterminio que está a padecer, á reandola da destrución incesante de habitats, esa paixón humana progresista tantas veces travestida de Adecuación Medioambiental. Os humanos, ese virus.

Os humanos, ese virus.

James Lovelock, xenial científico independente e pai do ecoloxismo actual, desenvolveu en 1969 a Teoría de Gaia. Chamada así, (por suxerencia do que habería de ser premio Nobel, Willian Goldwing) na honra da deusa grega que creou o mundo a través do caos, considera ao planeta como un todo vivo capaz de autoregularse para manter uhnas permanentes condiciós que posibilitan a continuidade da vida: así sería ao longo das Eras terrrestres, multimillonarias en anos.

Tan só nos derradeiros 150 anos -uhna nada temporal- a multiplicación infecciosa dun organismo vivo "pensante", o ser humano, co seu consumo devorador de enerxía e a conseguinte emisión de enormes cantidades de gases de refugallo, produciría cámbeos brutais nesas condiciós medioambientais.

Se poidesemos adquirir a visión global dun astronauta e sobrevoar con ollos dun científico aséptico a evolución histórica do Planeta, observaríamos como, lentamente, a fermosa costra verde que recubría a Terra e lle ofrecía osíxeno, vai desaparecendo; cómo estas calvas resecas, lixugaduras na pel dun organismo enfermo, medran; cómo xurden postillas cotrosas que chaman cidades que se expanden e extenden máis e máis e están recheas de millós deses organismos infectos; cómo entre pústula e pústula medran uhnas noxentas veas escuras, autopistas chámanlles, polas que se distribuien a milleiros de millós os organismos infeciosos en maquinostros que peidean gases e fumes ardentes; cómo a diversa vida que existía e alentaba o equilibrio, esmorece, morre e desaparece; cómo o organismo enteiro, Gaia, colle mal color e semella un enfermo e cómo, ao tomarlle a temperatura, da síntomas claros de febre alta e empeza a acadar os niveis dunha grave infección: chámanlle o Cámbeo Climático.

O planeta Terra, miña casiña meu lar, está enfermo. Moi enfermo. Un virus antes non recoñecido teno infectado dunha doenza grave, moi grave. Os remedios, se é que os hai, non son fáciles de atopar.

James Lovelock, teórico de Gaia, xenial, polémico, e politicamente incorrecto sempre, (non por posar se non por pensar) afirma que agora, de perdidos todos ao río, non temos outra solución que o desenvolvemento da enerxía nuclear.

Iconoclasta aínda hoxe aos seus 90 anos, afirma que hai máis intelixencia práctica nos políticos profesionais que no verde Movimento Verde.

Claro que me parece que non coñece a Aznar nen ao primo do primo de Rajoy.

Neuróptero. Osmylidae sp.

Lindos e escasos neurópteros. No meu pequeno mundo vive este, un dos máis pequenos de todos eles, que raramente se me deixa fotografar con xeito. Tímido cada vez que lle quero dicir algo, vírase pra outro lado da herba e faime caxir. Mira ti que lle teño chorado, esperado, acomodándome nas herbas pra ver de facerlle algunha foto xeitosa. Pero que va. Xa no sei se é por me poñer eu dos nervos ao velo, sempre no adentro e escuro do tarreo, ou porque el moityo non quere ter que ver comigo: que non me extrañaría nada. O caso é que este moi bonito compañeiro aínda sen me facer caso, nen me dar corte, alédame os instantes dos días cada vez que o miro. A ver se este ano que vén, se diolo quer, se me acomoda e bota comigo unha parrafadiña. Teño moito que contarlle. O caso é que me queira oir.

Cladonia cristatella

Eu supoño ca este lique ben pode ser a Cladonia cristatella que se anuncia no título, pero como ben sei que pouco sei e se al g o sei será nada, imos deixalo vivindo no bretemoso mundo das suposicións guglicamente fundadas, ca unhas veces atinan e outras non. Para o caso, iso sí sei de certo que o fotografei na Capelada, entre as pedras da Pena da Auga, mentres buscaba fritilarias, e algunha ca outra ían aparecendo. Como apareceron, e nas esperaba, arandeiras en flor. E o que ten ir indo que aparece o que sabes e buscas e ás veces o que nin sabes nin buscas. O caso é andar, ollar e ver. Haiba saúde.

Saitis barbipes

Ollos verdes non son treidores, azuis non son mintireiros, os negros e acastañados non son máis firmes e verdadeiros. Cada quen ten os ollos e a alma da cor que ten. Os machos de Saitis ollos verdes esmeraldas as femias ollos de grana cinabrio. Ambos os dous ben fermosos e atractivos. Claro que pra poder disfrutalos haise que facer ben, ben pequeniño. Ou darse un paseiño polo noroeste do Noroeste que se todo vai ben prosimamente presentará os ollos de brasa e sangue da compañeira. Se diolo quer.

Durmiñando nas labazas

Narcissus pseudonarcissus

Rebentan xa dende hai días os amarelles nas campas do país. Pesia ao desavogoso tempo de friaxes, temporais, agaceiros, chovascadas e saraibadas, pesia aos campos asolagados e a ausencia de sol. Non son moitos, parece que están agardando por tres días bós pra deixarse ver en leda eclosión de luz marela que aduvía as ribeiras enxebres dos ríos menos visitados. Unha boa colonia da que sabía nas ribeiras do Xuvia desapareceu, non sei se por cousa dunha corta de árbores ripairos que deixou as ribeiras feita un ermo, ou por que alguén pensou que lucían mellor na sá ou no xardín do seu chalecito. Todo pode ser. Estar non están. RIP.

Lutra lutra

Velaí unha londra, se non mansa, extraordinariamente confíada. Pasei, (pasamos, non estaba só), unhos intres deliciosos ollando pra ela, que pescaba sen parar anguías: ata unha ducia lle vimos papar en menos de media hora. Achégase extraordinariamente á beira da lagoa, por onde ao parecer hai anguías afeito. Olla displicente pra os que a ollamos dende á beira, a menos de tres metros. Mergúllase, sae, afonda de novo, aparece cunha outra anguía, borea un pouco con ela pra acabar de rematala, mandaia pra o bandullo e de novo se mergulla pra buscar outra máis. Así sen parar. Unha cucada. Un privilexio. Os habituais do lago xa a coñecen. Non tarda nada en ser famosa.

Ardea cinerea

O ollar dunha garza cincenta. Cada ano na xunqueira do Pozo Redondo inverna algunha garza. En outono chegan e andan buscando apousarse. Este ano ate tres diferentes andaron collendo sitio. Unha delas, a primeira en chegar, tiña unha fístula sub-lingual. Agora está esta, moi confiada, pasea polo camiño de alcatrán e deixa facerse fotos a poucos metros, varandiña por medio, iso si. Olla pra o río, olla pra os ciños e gansos do galiñeiro municipal, olla pra min. Eu ollo pra ela. Ollo o seu ollar.

Ao noroeste do Noroeste...

martes, 3 de decembro de 2024

SANTOS SILANDEIROS...,

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Alzadeiro

As vosas querencias do mes.