Inverno doente, este que está a ser. Dos de algún tempo. Callado de vendabáis tolos, noroestes viquingos e nordestes felepeiros: sen repouso nen folgo dende que alá polo samain se lle abrisen as portas ao inverno. 
Ano branco, refríado. De xeadas, de saraibas, de felepas, de maretadas ( apropiadísima palabra mariñeira cedeiresa para definir un grado maior da mareghada: aquel onde o mar boura todo a laretadas), de escumas, de alentías. Año de nieves, año de bienes, din por Castela. Deixa a ver. 
As costás de Meirás e Valdoviño, baixas, doadas, abertas e esgrevias son das miñas preferidas para gozar do mar das alentías, esas que se ven vir ao lonxe, a canda o flugho, desfacendo o horizonte, remontando nos baixos, erguéndose coma garañóns e desfiañando ao vento as súas crinas de escumas albas; que irisan se o sol as travesar.
O mar é un fervorón e o aire un salseirazo: un outro mar que se respira. Que te anaga, sen que un queira nen saiba cómo. A bicos salgados de vento, seguramente. Dun vento certo e firme, que trae o arrolar do bruar da marea a canda as verbas acedas das gaivotas, que pasan poucas, gardadas todas en terra ao lado dos mariñeiros: que non van, que non poden ir, que o mar nos deixa. 
As augas, mil veces mil chapuzadas, avoltan e clarean, remexendo do fondo á flor un mundo de borbolliñas osixenadas, de aires asulagados, que reviran ao mar nun leite verdelloso e traslúcido: un océano de alabastro licuado. 
Agradecido
( Tiña esta entrada, máis literaria que paisaxística, feita antes de arrivaren as furias do furacán Sen Nome. Agora parece inexacta: non é este un inverno coma os de algún tempo: é peor).
Ningún comentario:
Publicar un comentario