Ancares, documental dunha emoción.

Como a tantas outras cousas felices da miña vida, cheguei tarde a coñecer a Serra de Ancares  Un amor da idade serodia.  Un amor familiar a primeira vista. 

Ancares pareceume a vocación cumprida da Serra da Capelada de posuír amplitudes de cordillera.  Moitas trazas da terra e da paisaxe facíanseme propias, eran coma da miña xente, cousa sabida e querida, mais que en Ancares todo fose maior, diverso, outo, extraordinario, grandioso.

Asimesmo foi: un sentimento de terra  en mao común cementouse no máis adentro do meu sentir   ao alentar  a fondo por primeira vez os aires de Ancares. 

Sáibase, gusto de respirar lento e ulir  profundamente os aires do mundo pra entender mellor calquer xeografía que ocupe. Abofé, aínda hoxe sinto o acre olor da tabaiba tropical canaria en cada vendabal que arriba ao muelle de Cedeira.

Daquela primeira volta nos Ancares, un profundo recendo a clavel saboreaba o aire. 

Alagáronseme  os ollos entrepechados coa evocación inmediata daquel odor infantil dos caraveis mariños da Punta do Tiro, a tarde na que arrolei pola rebordela abaixo e parei, saberá quen como, coas maos apretando nas herbas e a cara deitada nun mato non coreño de caraveliñas que  me anunciaron, cun arume intenso a flor de alivo,  que eu seguía vivo.

Inspirei profundamente como se quixera meter todo o aire de Ancares no peito. Entreabrín os ollos. Aos meus pés un mato ben floreado  de dianthus eisalaba dende as  súas cores rebaixadas, a potencia evocadora dun  recendo familiar a caravel mareiro, dándome a entender que alí, frente aos cimbros de Ancares eu seguía sendo o neno aquel que riba da Punta do Tiro ía indo  polo Camiño da Arealonga, a buscar cobriñas de colar baixo ás ferventes pedras da plaia,  a Plaia da Arealonga de Cedeira, aproada ao sur, abrigada a nordés, da que nen podo, nen sei, nen quero sair.

Subíramos por Doiras amodo despreguizándonos coa beleza calma das ribeiras do río Cervantes, cliente do Navia, que atrás, nas Pontes de Gatin disfrutáramos sereamente, sen présa, acomodados nos pretís da vella e firme ponte romana que lle presta maxencia arquitéctónica clásica ao maino fluir do río, deixando alí que os nosos ollos gozasen coas ducias de  pequenos peixes, serían escalos, que se xuntaban en madas rebuliceiras, nas ribeiras de pouca auga douradas do sol e da area, quen sabe se áurea. Tería que achegarme algún día aos ríos enxebres das Hurdes pra ver tanto peixe  en augas que non foran mares.

Adosada xa ás nosas costas Doiras e o seu Castelo, tomamos a encrucelada aganchando a norde, rumbo ao ceo. Subíramos tranquilos, amodiño, adiante sempre pola estrada arriba por onde non baixaba ninguén. Fóramos rubindo pola Cela entre sombras de cerdeiras e rosmores de brisas. A pista, ampla, non mal alcatranada, revirávase decote e, a cada revolta, descubríanos o mundo de novo.

Plantas nunca vistas, ou só entrevistas nos libros, figurábanse  na ollada. Bolboretas de ouro e esplendor brincaban de chucho en chucho. Do aire á herba, da herba á flor, da flor ao ceo. As abas dos montes lucían o cobertor do verde durmido das queirugas e o deslaimado rosa das primeiras uces.  Os outos picachos, Penarrubia ao fronte, Tres Bispos, Penedois, Corno Maldito amosaban seu perfil de espiña sauria e perdíanse entre os ceos que nunca mirara. 

Além da vista,  Mostallar, Penalonga, Cuiña, Miravalles estaban agardando polos nosos ollos bicadores. Tempo habería de me enamoraren. 

Nas nevaradas silandeiras, nos vafos moscosos das calores do estío, nos neboeiros callados e nas tronadas doentes, nos camíns trillados, nos montes súpetos onde só falan as aigas e os voutres, Ancares sempre me fixo sentir na casa: nese pequeno tarreo, chamado Fernán do Lago, onde nas tardiñas de primaveira me apouso na herba e durmo: soñándome  nas noites limpas do Campo da Braña, fecundas de estrelas e escuridade, onde arrola a voz do hurro  entre acibros e capudres, do cume ao val, dos penedois aos vedramios, ourizando na noite un arrepío de misterio e devoción que se imprime na maimiña da memoria e se garda no cartafol das enxebrezas para nos acordar do soño durmido cada vez que o resentimos.

O vello hurro falou e eu acordei coa luz dun codeso.

Viñera o día.  

Empezaban a later as almas do mundo...

  

...e a eisalar os  piornedos luces de xofre fervido.

  



 

Só pido días de luz e saúde  pra volver a deixarme ir polas cimeiras da serra, lonxe da burocracia dos horarios, camiñando no corazón da emoción libérrima da ausencia de celas;  días e luces pra volver a parecerme ser libre sentíndome lonxe das restrictivas normas da opresiva civilización humanoide, que alá, cerca do ceo, teñen máis difícil cercarme e enchousarme entre as súas grellas de normas, dictames, obrigaciós, deberes, regulamentos e leis, ese entrefino labirinto legal urdido con sabencia universitaria pra gloria beneficiosa de poucos e pena dolosa de tantos moitos. Eu un deles.

Ancares a  emoción  natural da liberdade.

Esa matria de apátridas.

Bicos ceibes totus meus.

A mandare.

PAZ  E  PALABRAS