Nas lamas zamoranas.

Volvíamos de Salamanca, de saborear a cidade e as súas torres de ouro e noite entre as que transitaban as sombras  iluminadas dos falcós peregrinos. 

Souberamos o que ninguén nos dixera da famosa rá que monta na pequena calivera aquela que está perdida entre a selva dos recovecos platerescos da Porta da Universidade: que acolle un niño vello de avéspora alfareira entre o seu sobrazo e o cráneo que a soporta. Un sorriso naturalista inesperado. 

A autovía estaba franca, con pouco trafego e luz limpa, agrisallada e clara. Viñamos vindo pra o noroeste do Noroeste. Daríamos un arrodeo pra mirar, mesmo sexa ao pasar, as lameiras invernais da sequeira zamorana, este ano alagadas e con auga espesa por onde quixeras mirar: verdes da alfalfa e dos agromares do cereal .

Desviaramos en Manganeses de la Lampreana. No forno de Elisa, de lo bueno lo mejor, mercamos pan candeal, coscarón e nevados. Villarín de Campos, Otero de Sariegos, a pista de terra que rebordea a lagoa grande  da Villa de Fáfila, Revellinos, Tapioles, dous queixos de ovella local e unha pista de arxila esbarante, Villalpando e a autovía ao Noroeste. Unhas poucas dúas horas polas lamas zamoranas e a dor a  metal destartalado dunha pequena cuarcita incrustada na felicidade motorizada. Un pasar. Un traspasar. Un visto e non visto. 

Fixen algunhas ducias de fotos. Esgotei máis tempo gastando os ollos nos prismáticos. Por acolá, hoxe, coma case sempre, a xente de augaire anda lonxe. Non importa: as levantadas dos pitos da neve, por centos, mesmo de lonxe, son unha regalía pra os ollos. E pra logo quen quixera virse vindo a nosoutros, habería de ser ben recibido con marmuríos de gozo agradecido. 

Pouca cousa se chegou. Así e todo, un xílgaro compoñendo o froixel, unha pica limpando o bico, unha parella de escribentes curiosos, un trigueirón agachado na herba, un nubeiro de estorniños, o revoar dun miñato e ao lonxe, sempre moi ao lonxe, algún grupo de avutardos, lustraron de vida o noso descorrer desconcertado polas pistas de lama roiba e esbarante nas que tan inseguros íamos nós da ruta, canto as rodas da firmeza do limo barreiro no que querían escorregar aos  poucos.

As lamas zamoranas aí estaban. Meus ollos eran un enchoupe de paxarío, auga e chairas. A ollada disfrutaba, tola de velocidade, atravesando horizontes e labramios sen impedimenta de montes ou cotos, ceibe, lixeira, volandeira, fluíndo nese espazo amplísimo,  de terras traballadas,  feliz de poder embarcar no abrir dos ollos a paisaxe horizontal dunha xeografía sen limites. 



A seguir ficará a lembranza visual en filminas sen palabras dese descorrer breve, empero tranquilo, naquela mañá de xaneiro polas amplas e fermosas sequeiras leonesas, onde o vento tróuxonos a ras de terra o rumor das voces das xentes, nas que sentimos, no zunido dunha bris xabresa, o arrolar do deixe da antiga lingua do reino galego-leonés. Rosmores da Gallaecia. Unha lonxanía próxima.

Velaí vai.

Ata estas pradas vizosas das terras zamoranas nos achegamos hoxe. Se case sempre me desculpo pola dubidosa calidade dos rexistros gráficos, e a incerta exactitude sintáctica que as perturba, nesta ocasión, na que a excesiva lonxanía das xentes me obrigou a tirar a fondo do zum dixital debería de facelo cun chisco de vehemencia superior ao habitual, obrigada pra máis polo esaxerado axuste fotográfico que non fun quen de impedirme, por que ao mellor era necesario.

Esperar que, como consecuencia, as imaxes poideran reflectir, máis que fose esvaída ou aproximadamente, a particular fermosura  das chairas alagadas da sequeira zamorana, sería esperanza vana.

Non o espero; será por iso que non desespero.

Ha ser doutra vez, se diolo quer.

Mil bicos mil.

A mandare.

Nota marxinal: As dúas imaxes da Catedral Vella de Salamanca, están tomadas dende o mesmo punto. Na noite, dende a fiestra, vimos dous resplandores iluminados revoar entre as torres. Fascinei. Curuxas? Tentei o imposible de poder documentar quen era quen revoaba. Un dos borrós esclarecidos pousara na lanterna da cúpula da catedral e alí se estaba queda. Fíxenlle algunha foto pra intentar saber quen era. Pesia ao espeso grao da imaxe, a fasquía e a línea das negras patillas facíaio recoñecible: un Falco peregrinus, sen dúbida. Sentín a emoción que produce atoparse cun veciño querido nunha cidade lonxana. Que fas por acó, Rafael?

Achego: (Os falcós da catedral na prensa local)

PAZ  E  PALABRAS