Tartarañas nas mañanciñas.

O día alumbrou con sol e unha luz limpa de xaneiro.  Os meus pasos leváronme ledo ata a  Frouseira. O vento non era nen bris. Había unha caloriña azul que envolvía con agarimo ao corpo. O mundo parecía vestirse coa  maxencia dun príncipe dos ceos e as augas. Eu íame deixando levar polos ollos que tampouco tiñan que esforzarse moito en ser felices. A mañanciña pronunciaba a ledicia dos días de festa.  Luz, calor e vida na invernía.  Na Frouseira. Onde mellor?

A parrulada andaba espaleada por todo o espello das augas. Bandas de galiñola negra por aló. Asambleas de alavancos falándose palabriñas de amor. As chíscalas enxoitándose. As corvexas conversando rexoubeiras. Os parrulos indo e vindo. As garzas cincentas por toda a contorna: outrosí non moi lonxe da ribeira.

Gaivotas, garciñas, zarcetas, parrulos...a xente habitual de inverno, displicentemente apousada, abandoada ao refolgar do disfrute do sol, ocupaba a face tersa das augas da lagoa. O paraíso parecía ter delegación ao nororeste do Noroeste. O Lago de Valdoviño era unha fermosa delicia plácida na que renacían meus ollos, afogados nas grisuras dos agaceiros de nunca acabar.



Camiñar moi amodo polas beiras das augas daba vida e espranzas, esquecíanse as cortaderias que retornan a invadir as beiras da lagoa, a desmesura innecesaria da malfadada pista, os perrumanos prepotentes presumindo de  modernidade maleducada, esquecíase a sombra dos neboeiros interminables:  a gracia do sol e o bico da caloriña ocupaban o corazón do meu sentir. Ao pasar, de coma de quen, sen moita vontade, ía rexistrando luces e xentes: o recreo dos alavancos na Lapela, unha zarceta pacendo, o súbito balbordo da parrulada... andaría a voar a tartaraña?

Case coma un ritual, sen pensar, fun indo ate a caseta de madeira coa descansada comodidade dos hábitos. Dende o seu adentro, gusto de ollar o mar de xuncos lizgairos ondulándose en danza  co aire e de esculcar as infinitas espigas florais da xunqueira por se algún día o lindo escribidor das canaveiras quixera deixárseme ver.  

Cando el queira.

As garzas nos seos e alladas da xunqueira andaban á percura de algo co que encher o papo.

Dopados meus ollos coa potencia dos prismas, refolgaban ledos deslizándose tranquilos pola superficie de flores secas e pálidas que reflectían a luz e alagaba a visión de claridade e beleza. 

Algo se movía aló ao lonxe, no fondal da xunqueira e non lonxe do frente de salgueiros que couta á lagoa. A tartaraña. As tartarañas. Pois era unha parella a que por uns intres revoaba acompasada. Cambiei os prismas pola cámara. A ver se os pillaba.

Pouca cousa, realmente, pero alí estaban. Agardei por si volvían a deixarse ver. Xa non houbo outra ocasión. Xuntos non. E agardei, pero non houbo caso. De vez en cando un dos dous deixábase ver patrullando a xunqueira e logo duns poucos segundos mandábase deitar no fondo das canas e perdíaseme dos ollos. 

Preparei a cámara: velocidade alta e sensibilidade moderada. A luz da mañanciña dábame larganza. A cámara apousada en firme. A ver se hai sorte. 

Deixei ir o tempo sentado no banco do olláparo aquel, asexando pola fiestra o imprevisible volver a voar das tartarañas. Afortunadamente deron en enseñarse unhas cuantas veces. Se de moi lonxe, mirabaias marabillado cos prismas; se parecían andar non moi lonxe, tentaba enmarcalas no visor, detectar o sinal de enfoque e premer a fondo o mando en modo foto continua.

Centos de imaxes pra mandar á varredura. Pero, polo medio, algunha ca outra permitía extraer unha imaxe agradecida da beleza silvana das tartarañas imperando no aire da mañanciña, amosando o seu poder depredador e a súa presenza ameazante que por momentos levantaría na tona das augas unha ferveduría de medo, de escumas alborotadas e plumas escorrentadas en  desbandada fuga protectora.

Velaí a ceifa fílmica desa entresaca:

O aprendiz de naturalista non se queixaba. Entre as sombras peneiradas do observatorio, tranquilamente apousado, repasando, ía vendo que de vez en cando a tartaraña parecía estar en foco. Confeso que os resultados eran mellores do que esperaba. Estaba ledo. E aínda me quedaba a espranza de que, cun pouco de fortuna, sería posible, algún día,  rexistrar ás rapinas non de tan lonxe. 

Cando elas queiran.

Funme indo pra casa contentiño.  Unha mañanciña azul guarnida do voar das tartarañas dentro da luz da xunqueira ía prendida dos fíos da lembranza.  

Que ía eu ledo notoumo até esta pimpina, que non daba creto o meu andar embobado; tanto que case tropezo con ela. 

Abofé.

Un mergullonciño, mentres eu me ía diluíndo en regozo de regreso á casa, trafegaba sen pausa e sen présa polas mainas e doces augas da lagoa. 

Non nos fixemos moito caso o un ao outro. 

Íamos cada quen os seus asuntos.

Ver o paraíso, ou o seu espellismo nas augas dun lago, por veces non está tan lonxe.

Aí ao pé, sen ir máis lonxe, na Frouseira, cando vos queirades poderedes mirar as tartarañas sobrevoando os seus dominios de xunqueiras pálidas e augas calmas, nas que o Edén conserva aínda algún curruncho de si mesmo.

Apertiñas miñas e meus; moita saúde e sorte, que as vosas horas de a diario relozan coma se fosen as dun día feirado.

A mandare.

Achegos:

1) "Aguilucho lagunero, cuando el macho se disfraza de hembra" un sorprendente artigo que nos fai pensar na diversidde de comportamentos que rixen a vida sexual das xentes. Entrar.

2) Circus aeruginosus. A ficha descriptiva do Magrama. Velaí.

3) circus aeruginosus. A ficha de SEO Bird Life. Ler.

PAZ  E  PALABRAS