Froitos de febreiro

A importancia que determinadas especies botánicas posúen  pra asegurar unha fonte de alimentación invernal pra algunhas   aves e paxaros é moi coñecida. De entre todas elas, o acibro e os seus encarnados froitos, que eu chamo xardós,  sobrancea por sabida, fermosa e moi iconografiada.

Dándose o caso de seren torados, sen cultura e sen piedade, pra enfeitar os fogares navideños houbo de ter que ser considerada especie protexida por ver de frear o seu declive poboacional.

Menos sabida é a importancia doutras especies, loureiros e hedras por exemplo, pra asegurarlles as aves unha fonte de alimentación invernal. Neste último mes dei en percurar imaxes de paxarada manténdose dos froitos da invernía ben madurecidos. Sobranceiramente en hedras e acibros.

Acibros hainos no meu pequeno tarreo: hai xa anos trouxen dúas sementes gromadas dos montes das Somozas que hoxe son árbores cumpridas callándose de xardós todos os anos pra gozo dos meus ollos e pracer  da paxarada.

Hedras medran por moitos sitios. As que son máis do meu aquel son as que cobren os ribazos de cantil do Camiño de Arealonga que vai defendendo dos nortes ao  malecó que leva a Punta do Muelle. Abertos a sur eses ribazos son hoxe por hoxe un espazo natural que nos meses da fera invernía ofrecen un xeneroso territorio, callado dos froitos da hedra, nos que papuxas, merlos, tordos, malvís e estorniños atopan a diario mesa e mantel. Mentres lles duran.

Esas rebordelas acantiladas do malecó son un peculiar mundo natural no que o aprendiz de naturalista gozaia de lo lindo observando a vida salvaxe, (que se desenvolve tal cual de hedra a silveira, de toxo a malva, de biouteiro a perucheiro),  dende a prudente distancia que nen espante ás xentes volandeiras nen lle faga coller a el dolorosas posturas do colo.

Deses ribazós hedrosos, e dos domésticos acibros do meu pequeno mundo, sen ter que ir máis lonxe, irán entresacadas as imaxes testemuñais que acompañarán a este descorrer de hoxe obrigadamente protagonizado polas xentes do común do noroeste do Noroeste: hedras, acibros, papuxas. merlos, tordos, malvises, estorniños e alguén máis.

Permitídime empezar por amosarvos algunhas imaxes da xente que non esperaba ver: os estorniños. Eu nada sabía do gusto dos estorniños polos froitos verdullos da hedra. Pra máis nos primeiros días de observaciós  non apareceran. Pero, sen máis, un día deixáronse caer. E abofé que sempre me ilusionaban a mañá.

Gosto eu moito dos estorniños, respeto a  mestría que posúen no dominio do engaño óptico de trasmudar un borrón de sombra  nunha noite en festa de iris e estrelas. Velaí.

O malvís, Turdus iliacus, era unha teima vella: mirar mírase cada ano pero cada ano non son quen de facerlle unha foto medio que tal. Desgraciadamente apareceu moi pouco polos acibros da casa e todas as imaxes que lle poiden facer foron nas hedras da Punta do Muelle. Pero, por fin, poiden facer unha ampla colección de rexistros mentres pacían gorentosos nas azosas e calladas rebordelas forradas por cen mil corimbos dos froitos madurecidos e saborosos das hedras.

As papuxas, Sylvia atricapilla, son xente coa que teño trato de vello e xa teñen andado por  acó. Este inverno apareceron en boas cantidades tanto polas hedras dos ribazos do malecó, coma polos acibros nosos. Por veces, a catro e cinco á vez. Petiscando nos xardós ou querendo colalos enteiros, rebulindo entre as follas agulladas dos acibros ou releando uns cos outros, fóronme deixando facer, con mellor ou peor fortuna,  algunha ca outra imaxe que puiden  deixar rexistrada nas memorias. Velaí unas poucas, por decir.

E esta que aí vén, claro está é unha papuxa das do ollo vermello, Sylvia melonocephala, e non podo afirmar  que petiscara sementes das hedras. Pero andou un día polos ribazos, moi desconfiada, e puidenlle facer este clic testemuñal. Non a volvín  mirar.



Os tordos, Turdus phylomelos, xente de trato de sempre,  son ceareiros  dos acibros da casa,  e  este inverno,  seguín os seus indovindos nas hedras protectoras e xenerosas. Xente temerosa de todo e espantadiza por nada. Nas flexibles pólas da gabeadora apenas viven unha baila permanente coa gravedade. Temerosos do paso dalgunha rapina, ou do que, gostan de se adentrar no laberinto trabado de sombras e pólas pra, seascaso, sacar non máis a cabeciña e petiscar así dende a segura protección daquela coraza  de ramallos pendurada do abismo, os gratos froitos da hedra, do cor da aceitona.

 Os merlos e as merlas son xente que nos visita calquera día do ano. Este inverno asegún avanzaba a estación foronse deixando caer polos acibros en cantidades nunca vistas. Houbo mañás nas que ao abrir as contras contei ate dez individuos diferentes saíndo do adentro da ramallada dos acibros. Daba groria velos esperar quenda pousados no outo das pólas das árbores da veciñanza. Non extraña que entre uns e outros a día de hoxe deixaran completamente espidos de froitos aos acibros. Misericordiosos, pra iso están,   pra dar de comer ao famento.

Acó remata a ceifa dos ceareiros habituais dos corimbos das hedras e dos xardós dos acibros. Alguén máis, sempre de visita, ou por ollar o ambiente de tanta paxarada,  se deixa caer polas súas pólas.

Non é xente que se veña a manter dos froitos da invernía, son curiosos de paso ou residentes polo arredor que casualmente se deixan estar entre a follaxe  pechada e agullada dos acibros, onde se saben seguros   de   falcós, gavilás ou gatos.

E queda a cousa acó. Ogallá este longo descorrer imaxinario por entre os froitos da invernía  e os seus degustadores habituais, e xa nas   vísporas da arribada do febrero felepeiro,    fosen do voso agrado e    pracer     e vos permitisen deixar ir as friaxes dos días na seguranza de que, alén do agora de augas  infinitas, haberá un mañá de soles e calores.

Espranza de sol. Esa teima nosa.


Apertiñas a feixes.

Moita saúde e sorte.

A mandare.

Nota marxinal: esta entresaca de imaxes vai esculcada de entre centos de fotos documentais que realicei este último mes. Non me queda claro, nen moito menos, que soubera escoller ás mellores. Escusas, prego.

PAZ  E  PALABRAS