Dia Mundial dos Humedais... e tamén da Candeloria

Crou, crou, crou, crou... Olá xente sensible e intelixente. Permitídeme que me presente: son o rano Ranato, xente dun rego do arredor do Lago de Lanzós, e gracias a xenerosidade do Rafael, (...non sen un grande traballo de persuasión pola miña banda, todo hai que dicilo, porque hai que ver o reparado que é para isto de deixarlle escribir no bló a naide), podo dirixirme hoxe a vosoutros.

Verdade é que o Rafael tiña pensado organizar un comité representativo de todos os hérpetos e anfibios da bisbarra (...parece mentira que a súa idade, aínda ande con estas lerias de progrete).

Afortunadamente fíxome caso (...xa é ben raro que escoite a outro) e elixiume a min, ao fotoxénico e falangueiro rano Ranato para decirvos o que vos temos que dicir. E elixiu ben: estaría bonito todo un comité de bichería herpetolóxica nestas liñas, cacarrañando cada un na súa confusa fala mollada (...e iso os que falan, que moitos dan en calar e non che abren a boca, non sendo para comer, que para iso si que espabilan).

Deixádeme de lerias que vou dicir o que viña dicir. O caso é que hoxe día 2 de febreiro, Día da Candeloria, conmemórase o Día Internacional dos Espazos Húmidos.
Nas poucas augas que van quedando en estado enxebre, acollérase entusiásticamente a proposición de lles adicar un día aos nosos augares, cando no ano 1971 (...xa choveu, pero misteriosamente...¡moitos humidais enxoitaron dende aquela!) a Convención Internacional relativa aos Humedais, celebrada na cidade iraniana de Ramsar (...para abreviarmos Convención Ramsar) decidíu celebrar anualmente o día Mundial dos Espazos Húmidos na data do 2 de febreiro, día da Candeloria, festa galega da luz na que é tradición levar unha candeloria bendecida para a casa para nos protexer durante o ano dos tronadas, e data tamén sobranceira por dicirse que neste día casan os paxariños.

Xa que logo, cuarenta anos van, dende que aquel 2 de febreiro do 1971, nunha cidade iraniana á beira do grande Mar Caspio os estados do mundo, ( ...e non tanto as naciós, os pobos e nós as xentes), firmaron o Convenio Ramsar para a protección e a delimitación dos humidais. E si vinte anos non son nada, os cuarenta anos que aló van dende aquel Día da Candeloria do ano 1971, ao mellor, tristemente, foron dúas veces nada.

Estes días mundiais de calquera cousa non sei eu se valen para moito ou se valen para algo ou se non valen para nada. En todo caso, agora máis que daquela, fai moita falla que os humanos tomen en consideración ás augas doces do noso-voso mundo e as empecen a valorar coma un dos grandes tesouros naturais que convén protexer radicalmente, (...e ao mellor para facer rebumbio un día ao ano, aparecer un chisco no telexornal e dar que pensar a alguén, si poden servir, non digo eu que non: non quixera parecer un ecoloxista radical, ¡mi madriña! ¿que pensarían de min na miña poza?).
Porque verdade é que as augas doces do mundo, das que depende toda vida, non só a nosa, andan na altura en perigo crítico de desaparición. Aos humanos deulles de sempre, aloucada e destemidamente, por desecar canta poza. lameira, lagoa ou lago se lles cruzou por diante.
Por veces colleron a desculpa das maladías que aventaban os mosquitos que se crían nas nosas augas, outras dixeron que era para facer pastizais máis enxoitos onde o seu gado pacera máis acomodadamente, outras desecáronnas de todo para sementar patacas, moitas outras augas fóronas consumindo pouco a pouco, amodiño, xa para regar trigo, mainzo ou algodón, e aínda algunha outra sepultaron, para levantar encima un emporio de especulación inmobiliaria.

E así, dende que os humanos andan paseando a súa soberbia bíblica polo mundo, pouco á pouco, ano a ano, foron desaparecendo en todo o planeta miles e miles de zonas húmidas.

Por veces territorios cativeiros, dos que decían que "non valen para nada non sendo para criar bichería" e con esas enxoitaron as enchoupadas lameiras de tantas zonas de turbeira do ouzal da Galizia, volveron terras resecas e duras tantos carrizais das beiras dos ríos, (...todas as do redor da cidade de Roma, por exemplo, pero hai tantos), encanaron e entubaron regatos e ríos e nen unha herba medra ao seu redor, desperdiciaron con regos roubados todo o océano oculto da Mancha (...¡¡esas Tablas de Daimiel!!), fixeron desaparecer do mapa a famosa e grande lagoa de Antela, que a tanta xente de augaire acollía, (...e acabaran, xa lle falta unha mitade, co Lago de Lanzós, miña casiña, meu lar) e aínda... todo un mar inmenso, como o Mar de Aral, borraron da face da Terra.

Sei, porque o Rafael mo ten contado, que vós, meus sensibles e intelixentes amigos, non queredes ser cómplices de humanadas, se non que, ao igoal que nosoutros, sodes conscientes de ser xente, simplemente xente: do primeiro xen xurdidos, todos dun principio xenético formados.
Sendo así (... que non o dubido, faltaría máis), sei que comprenderedes o grave problema que temos a xente dos augares para poder sobrevivir e continuar a andar cacarrañando, con perdón, neste o noso querido mundo.

Moitas das nosas poboaciós foron xa exterminadas, (...nun xenticidio que por certo non ocupa portadas, seascaso algunha gacetiña), e numerosas especies están desaparecidas ou ao borde mesmo da extinción; resecación dos nosos hábitats húmidos (... ¿con que dereito natural - pregúntovos eu- mos enxoitan?); separación e fragmentación de poboaciós; contaminación química das augas que da en criar monstruosas malformaciós, (... é moi triste dicilo, pero cada vez máis nacen raniñas de cinco patas); extrañas maladías funxicidas para as que non temos defensas; influenza negativa do xa innegable cambio climático ou unha excesiva radiación ultravioleta, están poñendo aos nosos irmaos dos augares nunha delicadísima situación de sobrevivencia que require da unión de todas as vontades xentís para poder revertir tan triste situación.

Son eu xente de xenética máis optimista ca o meu amigo Rafael, que non lle ve solución ao asunto. Eu quero crer que no fondo da xente hai un xen de sabiduría adormecido que ha de recordarse un día e empezará a espabilarnos da suicida inconsciencia ecolóxica na que vivimos. Ha de facer falla para iso que abandonemos a antigualla ideolóxica do Humanismo e nos despertemos co esperanzador reloxio do Ecoloxismo que repenica xa o seu canto de lucidez nesta mañá da Historia, na que o calendario marca o día 2 de febreiro do ano 2011, Día da Luz Reveladora, Día da Candeloria, na que se casan os paxariños e nos augares soñamos espranzas líquidas.

Unha húmidez anaga, e fai brilar, os meus ollos.

Moi agradecido a todos vosoutros, e se mo permitides, un agradecimento especial para o Rafael, por me deixar parolar.

Quedo con vós na poza que queirades.

Ata vernos.