No noso pequeno xardín.

No invernoso decembro de 1996, onde el vai, as campas do norte da Galizia miraron asombradas coma unha moitedude fabulosa de pitos da neve recalaban nas súas amilagradas herbeiras. Meu fillo e un servidor, non deixarán que se borre da súa memoria a imaxe danzante de miles e miles de vanellus e estorniños revoando rítmica e harmoniosamente, conformando nubes que pechaban os ceos, por riba das abas vizosas dos montes das Enchousas, no concello das Somozas. É pra nós os dous unha patria mínima, na que só poidemos estar uns poucos minutos dun solpor de inverno. Pro aínda vivimos nela.

A revista cedeiresa Litoral Norte publicara en xuño do ano 1997 o cativo texto que a seguir irá. As razós do porqué un texto escrito na primaveira, se dera á impresa en xaneiro e se publicara en xuño, só han ser   comprendidas polos que teñan  gastado moita vida na edición, case underground, de prensa local. Escusareille ao resto un rosario de laios e saloucos.

Hoxe, cabodano do pasamento de Gandhi, Día Internacional da Paz, retomo ese texto practicamente sen engadidos nen rectificados. As razós pra súa publicación en 1997 serían as mesmas que hoxendía, seascaso na hora podería servir, ogallá, pra un chamado á concordia na propia parroquia naturalista. Fornecede esa ilusión, hei quedar con vós moito obrigado.

 
Este é o texto publicado no Litoral Norte:

"No pasado Nadal, fuxindo do temporal de folerpa e frío que azoutou ao territorio europeo, enormes bandadas, antes nunca vistas, de emigrantes pitos da neve, Vanellus vanellus,  arribaron ás regas e campeiras do país galego. Chegados de terras habitadas por xentes civilizadas, respetuosas e coidadosas da Mai Natureza, viñan mansas e desprevenidas a repousar e coller folgos nas verdescentes chaeiras galegas, confiando en que estas fosen un solidario solar, un  abeiro hospitalario de acobillo e  descanso.

Pero se o Nadal é tempo de ledicia, de  xesusiños e de nacementos, tamén o é de tristura, de herodes e  de xenocidas. Desgraciadamente os abundantes escopeteiros que campean sen control e sen lei polos montes do país, aproveitándose da confiada crianza civilizada dos pitos –e da permisividade da Lei de Caza- fusilaron, acribillaron e finalmente devoraron a centos, seguro que a miles, deses cosmopolitas espíritus divagantes que disfrazados coas hermosas plumas das avesfrías, traspasan libremente as burocráticas fronteiras dos estados e, burla burlando aos gobernos burgueses, dan en ser dos poucos europeos consecuentes, dos escasos e verdadeiros cidadáns dun mundo ceive.

As palabras que seguen, escritas para a miña intimidade na agarimosa primaveira pasada, dounas a impresa hoxe- cabodano do pasamento de Ghandi- en homenaxe sentida ás víctimas inocentes desa cruel mataghanza de paxariños, a máis ruín, covarde e xigantesca que viron os últimos anos da historia de Galizia. Velaí van:

“No noso pequeno xardín vivimos moitos. Agora cando xa vai o maio mediado, ándalle a todo o mundo arrequecendo o traballo. Dunha medrada tulla que hai no tarreo de Carmiña, o carrizo vai e vén todo o día carretando bicadas sen parar para a súa miúda rolada, que se sente rechouchíar lenemente no fondo verdescuro da árbore. Os ferreiros achegánse ao comedeiro, que dispuxen nunca esquina abrigada, dende tres niños diferentes: un da finca dos Usero, outro da horta de Agustín e outro máis das silveiras  de detrás de Tras das Cercas. Co que máis disfrutan  é con levar nas patiñas un bon faragullo de pan para as polas da maciñeira e alí regalarse peteirando no pedaciño antes de levarllo á compañeira, que agora debe de andar chocando os ovos. A papuxa -¡quen o diría!- co que máis se relambe e coa galleta fontaneda e o pimpín e un adicto aos graos de arrós. Os merlos andan aos saltós e as miñocas e, de postre, pápanme os careixós. Os paporroibos son moi confianzudos e co seu aquel no ollar, tímido e insolente á vez. Os pardais veñen sempre en greada e, rifando entre eles, van deixando de cotío a caixa medio baleira. Antes caíase un tordo, pero hai xa tempo que non vén: ao mellor porque deixei de poñer caricolas pequerrechiñas no comedeiro. Hai uns días apareceu o paporroibo rei, a petiscar nas sementes da herba de San Antón que medra entre as pedras do muro que linda coa leira do cura. E, de vez en cando, a cincenta, os xílgaros, os  míos, os  tuís, as subeliñas, as mariquiñas, as lavercas ou as pegas carrachentas visitan o noso pequeno xardín, onde saben que hai un curruncho amable para folgar e manterse, unha zona liberada de escopeteiros matarifes, sen outros perigos que a aparición súbita do gavilán, o andar silandeiro dun gato ou a alta sombra do falcón, que ontes abateuse, cun ruido opaco e unha desfeita de plumas, contra o peito dunha pomba das do Fanxé e marchou con ela na tarde, remontando os tellados, repinicando nas ás rumbo os esgrevios cantís da Punta Falcoeira, onde ten armado o niño e agárdano os noviños, que hai días xa  romperon a cáscara.

         No noso pequeno xardín, chamado mundo, vivimos moitos. Que sexa en paz”

Moi boas horas, miñas e meus; quedade coas miñas obrigas pra con vós por seguir aí.

Moitas mercedes.

A mandare.

VIDEOSMÍNIMOSDONOROESTE TV

Picanzo na Plaia dos Morouzos.